ΤΥΦΩΝΕΣ / Καρακόκκινος Ανδρέας

 

Οι τυφώνες στην εποχή τους
ξεριζώνουν δέντρα
αρπάζουν στέγες
πλημμυρίζουν τις ακτές
σηκώνουν κύματα βουνά
βουλιάζουν καράβια

Οι τυφώνες στην εποχή μας
ξεριζώνουν θεμέλια
αρπάζουν το αύριο
πλημμυρίζουν τα χέρια με αίμα
σηκώνουν συρματοπλέγματα
βουλιάζουν αθώες ψυχές.

ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΑ ΟΝΕΙΡΑ / Καρακόκκινος Ανδρέας

 

Η σκιά του φθινοπώρου
απλώθηκε
στην τσιμεντένια αυλή
της θλίψης
χωρίς δάκρυ
χωρίς αποχαιρετισμούς
σαν ακαριαία αποδοχή
του τέλους
και σαν χελιδόνι
έτοιμο να πετάξει
στην αγκαλιά
αποδημητικών ονείρων.

ΓΥΝΑΙΚΑ / Καρακόκκινος Ανδρέας

 

Η γυναίκα, δραπέτης από τα όνειρα,
ντυμένη με το καθημερινό της φόρεμα
ακροβατεί στο γέλιο και το δάκρυ,
πίνει το κρασί των θεών
παρέα με πολύχρωμα πουλιά
και ζωγραφίζει στίχους
στην πιο μακρινή θλίψη τ’ ουρανού.

Πνοή της άνοιξης / Ανδρέας Καρακόκκινος Ιδιωτική Έκδοση, 2007 (απόσπασμα)

Μια ώρα χαμένη 

Μια ώρα χαμένη

φτάνει 

να κλέψει το φως

της ανατολής

και ν’ αφήσει τη μαύρη ομίχλη

να ζωγραφίσει τη μέρα.

Μια ώρα χαμένη 

φτάνει 

να κρύψει το Χαμόγελο 

μιας όμορφης κόρης 

που τη λένε Μαρία, Κατερίνα,

Σοφία, Ελένη.

Μια ώρα χαμένη 

φτάνει 

να σκοτώσει τη μέρα

με μια χαρακιά βαθειά

ως την άκρη της Άνοιξης 

και το μίσχο του λουλουδιού.

Μια ώρα χαμένη 

φτάνει/ να σβήσει τη λάμψη των ματιών,

να πληγώσει τον Έρωτα,

να σκοτώσει τη Ζωή.

....

Το πρόσωπο του ποιητή 

Να δανειστείς το πρόσωπο

του ποιητή

όταν στα χέρια του κρατά 

σφικτά και τρυφερά

το τελευταίο του γραπτό 

σαν το παιδί του το μικρό.

Το πρόσωπο του ποιητή

που λάτρεψε

το γέλιο των παιδιών

το πρώτο φιλί του έρωτα

τη γεύση της ζωής

μ’ ένα χαμόγελο γλυκό

κι ένα λουλούδι. 

Αυτού του ποιητή τα όνειρα 

δε σβήνονται τη νύχτα

γιατί η μοίρα τον έταξε 

με λέξεις να κλείνει τις πληγές

και να χαρίζει το φως.

Θα βρεις το πρόσωπο αυτό 

σ’ έναν καθρέφτη

σαν θα κοιτάξεις βαθιά

ως την ψυχή του μέσα 

ως την ψυχή σου. 
...

Άρωμα Άνοιξης 

Το πρώτο άρωμα της άνοιξης
ήρθε και μ' αγκάλιασε
ένα βράδυ τ' Απρίλη.
Εκεί, δίπλα στη θάλασσα
βούτηξα την ψυχή μου
ξαναγεννήθηκα
ξαναντίκρισα τ' αστέρια και το φεγγάρι
σαν πρώτη φορά.
Έψαξα τη χαμένη μου
παιδική αθωότητα χωρίς ντροπή.

Εκεί δίπλα στη θάλασσα,
γυμνός, βούτηξα στα μαύρα νερά
ξέπλυνα τα ανομήματά μου
ξαναβαφτίστηκα
στο όνομά σου.

...

το φεγγάρι απόψε

Το φεγγάρι θα 'θελα απόψε
να φώτιζε μονάχα τα μαλλιά σου
κάτω από την Ακρόπολη
κι εσύ να μιλάς και να μιλάς
η φωνή σου να σμίγει
με τις αχτίνες του φεγγαριού
σ' ένα ατέλειωτο τραγούδι.

Απόψε θα 'θελα να μ' αγκαλιάσει
το φως του φεγγαριού
να με ταξιδέψει μακριά
στα μονοπάτια του ονείρου
εκεί που μελωδίες θεϊκές
σμίγουν με το χαμόγελο
μιας μόνης νύχτας αγάπης.
...

μ΄ ένα ποτήρι κρασί 

Μ' ένα ποτήρι κρασί,
νομίζω ήταν κόκκινο σαν το αίμα,
ίσως να ήταν και αίμα,
έβρεξα την καρδιά μου
για να δραπετεύσω
από τα όνειρα που σβήστηκαν
στο ηλιοβασίλεμα
και τώρα απόμεινε μόνο το κουφάρι τους
να τριγυρνάει σαν πλανόδιος παλιάτσος.

Λεμονανθοί στο πέλαγο: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Καρακόκκινου (Ιδιωτική Έκδοση, 2013)

Λεμονανθοί στο πέλαγο

Γεννήθηκα σε χώματα νησιωτικά
απλωμένοι λεμονανθοί στο πέλαγο
στην πλώρη ένα ποδήλατο
άφηνε πεταλιές στο αύριο
κι ο ποδηλάτης στο κατάρτι
αγνάντευε τα βάθη των ονείρων
η θάλασσα λαμπύριζε πράσινη
κι έσμιγε με τις λεμονιές
και τις βιολέτες της αυλής
που σε μεθούσαν άνοιξη.

Στις πίσω σελίδες των βιβλίων
ζωγραφίζαμε με ξυλομπογιές
εικόνες της παιδικής μας φαντασίας
ξεχνώντας την αιώνια αδυσώπητη μοίρα
η αβάσταχτη αρμονία των αρωμάτων
δεν άντεξε στο χρόνο
η γης χαράχτηκε σε δυο κομμάτια
κι εμείς αναζητάμε στίχους
να χτίσουμε μια γέφυρα ανάμεσα

...

Το παραμύθι τέλειωσε 

Κλείσε το βιβλίο
το παραμύθι τέλειωσε
η προσμονή χωρίς τέλος
όσοι απομείναμε
μετράμε χαρακιές
στην καρδιά του καλοκαιριού
και γραμμές στην ιστορία
πράσινες, κόκκινες… 
Σκοτάδι. 

...

Διαδρομές χωρίς συρματόπλεγμα 

Αντικρίσαμε
πίσω από τη μάσκα του εφιάλτη
δυο αθώα μάτια παιδικά
απορημένα από τ’ ανίερα παιγνίδια
ενός παράλογου 
θεάτρου σκιών. 
Δέσαμε
Το χτες σ’  ένα άλλο σήμερα 
Τα βλέμματα παιδιών κυρίαρχα
να απλωθούν παντού στην ίδια γη 
σε διαδρομές χωρίς συρματόπλεγμα.  

...

Ανδρέας Καρακόκκινος (μικρή αναφορά)

Ο Ανδρέας Καρακόκκινος γεννήθηκε στη Μόρφου της Κύπρου το 1952.  Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ποιητικές Συλλογές:

• 2007 / Πνοή της άνοιξης 
• 2013  / Λεμονανθοί στο πέλαγο.

Σε κλοιό ε-υ-φορίας / Καρακόκκινος Ανδρέας

Στην πλατεία της ασυδοσίας 
περίμεναν στην ίδια σειρά
ανυποψίαστοι αθώοι 
κι ένοχοι εκ προμελέτης
να καταθέσουν στον ιερό βωμό
το υστέρημα ζωής 
ή το περίσσεμα της αμαρτίας. 
Οι ανίεροι εξεταστές 
ντυμένοι στρατοδίκες 
μοίραζαν ειρωνικά βλέμματα
με τα αγέλαστά τους μάτια.
Οι καταδίκες θα ακολουθούσαν

Η πόλη κοιμάται / Καρακόκκινος Ανδρέας

Η πόλη κοιμάται
με το κεφάλι ακουμπισμένο
σ’ ένα τσουβάλι
παραγραφέντα όνειρα.
Τα χέρια της κρέμονται
στις γωνιές των δρόμων
ξόανα σε τάφους
αποτεφρωμένων λέξεων. 
Λυσσασμένα σκυλιά 
περιφέρουν το  σώμα της
σε πικραμένες αυλές 
και ξεραμένα παρτέρια.
Όταν ανοίξουν τα μάτια 
δεν θα’ χει μείνει δάκρυ. 

Γωνιακό καφέ / Καρακόκκινος Ανδρέας

Κάθισε στο γωνιακό καφέ
όπως κάθε πρωί
να φορτώσει
στη μέρα του ώρες
στα όνειρά του πικρή καφεΐνη
στη σκέψη του ασημένια δακτυλίδια καπνού.
Το κορίτσι στάθηκε δίπλα του
με μισοσβησμένο χαμόγελο 
στο χρώμα του δέρματός της. 
Κοίταξε στο κασελάκι 
που κρεμόταν από το λαιμό της
σαν τεράστιο περιδέραιο. Δεν πουλούσε χρόνο 
δεν πουλούσε νοερές περιπλανήσεις 
δεν πουλούσε στιγμές.

Λεμονανθοί στο πέλαγο /Καρακόκκινος Ανδρέας

Γεννήθηκα σε χώματα νησιωτικά

απλωμένοι λεμονανθοί στο πέλαγο

στην πλώρη ένα ποδήλατο

άφηνε πεταλιές στο αύριο

κι ο ποδηλάτης στο κατάρτι

αγνάντευε τα βάθη των ονείρων

η θάλασσα λαμπύριζε πράσινη

κι έσμιγε με τις λεμονιές

και τις βιολέτες της αυλής

που σε μεθούσαν άνοιξη.

Στις πίσω σελίδες των βιβλίων

ζωγραφίζαμε με ξυλομπογιές

εικόνες της παιδικής μας φαντασίας

ξεχνώντας την αιώνια αδυσώπητη μοίρα

η αβάσταχτη αρμονία των αρωμάτων

δεν άντεξε στο χρόνο

η γης χαράχτηκε σε δυο κομμάτια

κι εμείς αναζητάμε στίχους

να χτίσουμε μια γέφυρα ανάμεσα

Διαδρομές χωρίς συρματόπλεγμα / Καρακόκκινος Ανδρέας

Αντικρίσαμε
πίσω από τη μάσκα του εφιάλτη
δυο αθώα μάτια παιδικά
απορημένα από τ’ ανίερα παιγνίδια
ενός παράλογου 
θεάτρου σκιών. 
Δέσαμε
Το χτες σ’  ένα άλλο σήμερα 
Τα βλέμματα παιδιών κυρίαρχα
να απλωθούν παντού στην ίδια γη 
σε διαδρομές χωρίς συρματόπλεγμα.   

Το παραμύθι τέλειωσε / Καρακόκκινος Ανδρέας

Κλείσε το βιβλίο
το παραμύθι τέλειωσε
η προσμονή χωρίς τέλος
όσοι απομείναμε
μετράμε χαρακιές
στην καρδιά του καλοκαιριού
και γραμμές στην ιστορία
πράσινες, κόκκινες… 
Σκοτάδι. 

Τέλος παράστασης / Καρακόκκινος Ανδρέας

Θα είσαι στα όνειρά μου
σαν ήλιος, σαν φεγγάρι
όταν εγώ θα περπατώ
στο μονοπάτι της άρνησης
φορτωμένος ενοχές
και περιμένοντας ν’ ακούσω
τη θεϊκή εκείνη μουσική
που παίζει η ορχήστρα
στην τελευταία πράξη
της μεγάλης παράστασης.
Κι όταν η μαύρη αυλαία 
σκεπάσει τη σκηνή
τα φώτα θα πάψουν να φωτίζουν
τα όνειρά μου
το ρολόι θα σταματήσει
να μετρά το χρόνο  μου
κι εγώ θ’ αποσυρθώ
στο παγωμένο καμαρίνι μου
να γράψω στο ημερολόγιο
τέλος παράστασης. 

[Έρχεσαι] Καρακόκκινος Ανδρέας

Έρχεσαι 
πρώτη πνοή 
της άνοιξης
χείμαρρος χρυσός
χαμόγελο 
ζεστό 
η ψυχή πεθαίνει 
και ξαναγεννιέται 
σε μια χούφτα 
ευτυχίας. 
Έρχεσαι 
πρώτη πνοή
της άνοιξης 
να χαϊδέψεις απαλά 
το πιο σκοτεινό 
κομμάτι της 
ψυχής 
χαρίζοντας στη λάμψη 
του φεγγαριού 
ένα ατέλειωτο 
μελωδικό 
ερωτικό τραγούδι.  

Την ψυχή σου μην την αναζητάς (απόσπασμα) / Καρακόκκινος Ανδρέας

[…] Σήκωσε την ασπίδα σου 
Αυτή που έφτιαχνες χιλιάδες χρόνια 
λέξη λέξη, στίχο στίχο
και κοίταξε ψηλά
σ’ έναν πλανήτη άλλο,
τον πλανήτη του πρώτου ποιητή.  
[…]

Το πρόσωπο του ποιητή / Καρακόκκινος Ανδρέας

Να δανειστείς το πρόσωπο
του ποιητή
όταν στα χέρια του κρατά 
σφικτά και τρυφερά
το τελευταίο του γραπτό 
σαν το παιδί του το μικρό.
Το πρόσωπο του ποιητή
που λάτρεψε
το γέλιο των παιδιών
το πρώτο φιλί του έρωτα
τη γεύση της ζωής
μ’ ένα χαμόγελο γλυκό
κι ένα λουλούδι. 
Αυτού του ποιητή τα όνειρα 
δε σβήνονται τη νύχτα
γιατί η μοίρα τον έταξε 
με λέξεις να κλείνει τις πληγές
και να χαρίζει το φως.
Θα βρεις το πρόσωπο αυτό 
σ’ έναν καθρέφτη
σαν θα κοιτάξεις βαθιά
ως την ψυχή του μέσα 
ως την ψυχή σου. 

Μια ώρα χαμένη / Καρακόκκινος Ανδρέας

Μια ώρα χαμένη
φτάνει 
να κλέψει το φως
της ανατολής
και ν’ αφήσει τη μαύρη ομίχλη
να ζωγραφίσει τη μέρα.
Μια ώρα χαμένη 
φτάνει 
να κρύψει το Χαμόγελο 
μιας όμορφης κόρης 
που τη λένε Μαρία, Κατερίνα,
Σοφία, Ελένη.
Μια ώρα χαμένη 
φτάνει 
να σκοτώσει τη μέρα
με μια χαρακιά βαθειά
ως την άκρη της Άνοιξης 
και το μίσχο του λουλουδιού.
Μια ώρα χαμένη 
φτάνει/ να σβήσει τη λάμψη των ματιών,
να πληγώσει τον Έρωτα,
να σκοτώσει τη Ζωή.

Λεμονιά στο συρματόπλεγμα / Καρακόκκινος Ανδρέας

  

Η μνήμη λυπημένη

χαράζει τον Ιούλη

βαθιά στις φλέβες του

κι αφήνει ένα δάκρυ

σε ρημαγμένα σπίτια

τυλιγμένα σε αναρριχώμενα

συρματοπλέγματα

και στο άρωμα της λεμονιάς

που περιπλανιέται απορημένο

το γιασεμί μου στην αυλή

θολό μέσα στο χρόνο

ανθοβολεί ακόμα πίκρα

Ο Ιούλης πάντα καίει

του Ανδρέα Καρακόκκινου

Ο Ιούλης πάντα έκαιγε
από τότε που το συρματόπλεγμα
τυλίχτηκε στον ήλιο
και σκίασε αμείλιχτα
το άρωμα των λεμονανθών
το αρχαίο καράβι του Κάστρου
και την άμμο που λαμπίριζε στο λιμάνι
ως το ακρωτήρι με την εκκλησιά

ο Ιούλης πάντα καίει
στη μοναξιά των πέντε λόφων
θαμπώνει τα μάτια μας
κι οι χαραγμένες χούφτες μας
ανοίγουν άδειες από το χώμα της αυλής
που πλάθαμε λάσπη κι όνειρα
και μετρούσαμε τον έρωτα
με κλεμμένα φιλιά.

Ποιητική Συλλογή: Λεμονανθοί στο πέλαγο 2013

[Αύριο θα ’ρθουν] ....Καρακόκκινος Ανδρέας

Αύριο

θα ’ρθουν

με τυμπανοκρουσίες

κρατώντας τα λάβαρα

των δικών τους «Όχι» και «Ναι»

να παρελάσουν χωρίς ντροπή

πάνω στο κουφάρι

μιας χαμένης Δικαιοσύνης

και μιας ξεχασμένης Αξιοπρέπειας.

Αύριο

θα ’ρθουν

με τα δικά τους «Όχι» και «Ναι»

να σβήσουν για πάντα

την Ιστορία που γράφαμε

κάθε πρωί πάνω στις πέτρες

και στους τοίχους

τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα.

Αύριο

θα ’ρθουν

χωρίς ντροπή...