"Κι οι γραμμές παρά μόνο ευθείες δεν είναι/Στυλιανού Στέλιος

"Κι οι γραμμές παρά μόνο ευθείες δεν είναι/
Περνούν μέσα από πολλά/
Πορείες που σε ζαλίζουν, σε παρασέρνουν/
σε κάνουν ίσως να πέσεις/
Μα πάντα σίγουρα να δεις τα πράγματα με άλλες γωνίες/
διάφορες ταχύτητες/
και εικόνες που ζωγραφίστηκαν για να μπορέσεις να δεις παρακάτω/
Εκεί, στην άκρη μιας ζωής/
που όλο σε περιμένει/
και κάθεται και μετρά τους αναστεναγμούς και τις αγωνίες σου/
μια Ελένη/
Ποιος είπε ότι το φως ταξιδεύει ευθεία;"

Και έτσι να μπορείς με πολλή ευκολία να μετράς τους κόκκους της άμμου /Στέλιος Στυλιανού

«Και έτσι να μπορείς με πολλή ευκολία να μετράς τους κόκκους της άμμου
κάθε φορά που την χτυπά το κύμα
Και να βρίσκεις εκεί συνέχεια καινούριους ανθρώπους
που αρκεί μόνο να μοιράζονται
την ίδια διαδρομή
ως τη μόνη περιουσία
τη μόνη δύναμη
τη μόνη χαρά που προκύπτει
Και να ΄ναι αυτό
κάθε είσπραξη και οφειλή
το μόνο δόσιμο
που είχαν ποτέ τολμήσει να φανταστούν
Και τον κόσμο
αυτόν τον κόσμο που μας ανήκει»
Και έβαλες το χέρι πάνω απ΄τα μάτια και κοίταξες μακριά
«Να το κύμα που γεννήθηκε η Αφροδίτη» και χαμογέλασες
«Να το άστρο που μας φωτίζει» και γύρισες εκεί το βλέμμα
Μα ήταν λουλούδι και έψαξες να το βρεις
κι έτσι γύρισες ξανά χαμηλά το βλέμμα
Σου είπα… «βιάζομαι»
Μου ‘πες… «μη μιλάς, θέλω ν΄ακούσω»
Σου είπα… «είμαι γυμνός»
Μου ΄πες… «μην ντρέπεσαι, είσαι αντίκρυ στον ήλιο»

 ποιητική συλλογή: ¨Ελένη¨, Στέλιος Στυλιανού, εκδ. Κέδρος, 2016

Ελένη: Ποιητική Συλλογή του Στέλιου Στυλιανού από τις εκδόσεις Κέδρος

Σου είπα: "Είμαι άντρας"

Ένιωσα πως γύρεψες στο βλέμμα μου την αρχή και το τέλος

(Ήταν ο τι έλειπε

απ' όλο το ενδιάμεσο

το πριν και το μετά

που ήταν ήδη δικό σου

Επειδή ήσουν γυναίκα)

***

...Ακόμα νιώθω τη μυρωδιά

και γυρίζω το βλέμμα μήπως και καταλάβω από πού

Ανόητε, πώς θα δεις μυρωδιές;

Και όμως γυρίζω ξανά και ξανά

Πού είσαι; ...

***

...Και στα χέρια να κρατάνε αγκαλιά

χιλιάδες λουλούδια

σαν ντάμες σε χορό 

σαν σημαίες μιας άλλης γης που πεθυμάμε...

***

Φοβάμαι, τρέμω, λυγάω

Ποιος δρόμος είναι αρκετός;

Γιατί ο αέρας φυσάει δυνατά;

Εχω σκόνη στα μάτια, δε βλέπω

Είμαι ξυπόλητος, πονώ

Από πού περίσσεψαν τόσα καρφιά;

Ποιος σκόρπισε τόσα αγκάθια;

Κι οι γραμμές παρά μόνο ευθείες δεν είναι

Περνούν μέσα από πολλά

Πορείες που σε ζαλίζουν, σε παρασέρνουν

σε κάνουν ίσως να πέσεις

Μα πάντα σίγουρα να δεις τα πραγματα με άλλες γωνίες

διάφορες ταχύτητες

και εικόνες που ζωγραφίστηκαν για να μπορέσεις να δεις παρακάτω

Εκεί, στην άκρη μιας ζωής 

που όλο σε περιμένει

και κάθεται και μετρά τους αναστεναγμούς και τις αγωνίες σου

μια Ελένη

Ποιος είπε ότι το φως ταξιδεύει ευθεία;

(Στέλιος Στυλιανού,"Ελένη", εκδ. Κέδρος, 2016)