Ο ΠΟΙΗΤΗΣ / Πετούσης Γεώργιος

 

Κι ο ποιητής
στην όχθη του κόσμου
[μερικοί λένε στην καρδιά του κόσμου]
μόνος, κατάμονος
στην απόλυτη μοναξιά του
κρατεί την πέννα και το κεφάλι του
σκεφτικός.
Συλλογίζεται την αλήθεια
και βαδίζει ανάμεσα στο πλήθος
πουλί, αηδόνι
έκθετο
στην πρώτη
και έσχατη σφενδόνη.

Χωριό Λάνια, 18. 08. 1987.

Γιώργος Πετούσης (βιογραφικό σημείωμα)

Ο Γιώργος Πετούσης γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1943.  Απεφοίτησε το Λανίτειο Γυμνάσιο, κλασσικό τμήμα. Επαγγελματικά ασχολείται με το εμπόριο. Έλαβε μέρος στον αντιαποικιακό απελευθερωτικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Από πολύ νωρίς γράφει ποίηση και ποιήματά του δημοσιεύονται σε νεανικά περιοδικά της Κύπρου και της Ελλάδας και σε εφημερίδες της Κύπρου. Σαν λογοτέχνης, υπήρξε από τα πρώτα μέλη της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου της οποίας για μια περίοδο είχε εκλεγεί μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο. Παράλληλα είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών – Ελλάδος και τυγχάνει από τα πρώτα μέλη του Κυπριακού Κέντρου Συγγραφέων, ΡΕΝ.

Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε πολλά έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά της Κύπρου και της Ελλάδας. «Νέα Εστία», «Πνευματική Κύπρος», «Ακτή», «Άνευ», «3η χιλιετία», «Νέα Εποχή», «Πνευματική Ζωή», στο ελλαδικό φοιτητικό περιοδικό «η Δράση μας» κ. ά.. και έχουν περιληφθεί σε Πανελλήνιες Ανθολογίες. Μέρος της ποίησης του έχει μεταφραστεί   στα αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά, σέρβικα και ρουμάνικα. Το 2009 η ποίησή του έχει συμπεριληφθεί σε δίγλωσσο Ανθολόγιο ποίησης (Αγγλικά – Ιταλικά ) το οποίο εκδόθηκε στην πόλη Πεσκάρα της Ιταλίας με μεταφραστές καθηγητές του Πανεπιστημίου της πόλης και με επιλογή ποιημάτων, ξένων και Ιταλών ποιητών από την ποιήτρια και καθηγήτρια Στέφκα Σμιτράν, του ίδιου Πανεπιστημίου.

Ποιητικές Συλλογές

α. «Στον ίσκιο του θανάτου», Λεμεσός 1977.

β. «Ενόραση», Λεμεσός 1980. 

γ. «Επώδυνη  καταβύθιση», Λεμεσός 1995.  

δ.«Νήσος τις εν κινδύνω», Λεμεσός 2003.

ε. «Τέλος χρόνου».[ανέκδοτη ποιητική συλλογή]  

πηγές: http://www.ellvm.org.cy/

ΓΟΝΑΤΩ / Πετούσης Γεώργιος

Γονατώ αδερφέ μου Σπύρο, στο σωρό των ηρώων 

να σ΄ αγκαλίασω. 

Γονατώ, αδερφέ μου Σπύρο και ματώνουμαι απ΄ το αίμα σου. 

Απ΄ το αίμα όλων σας, νεκρά μου αδέρφια. 

Κάποτε, θυμάμαι, σε χάιδευα 

- πιό μεγάλος εγώ - στην παιδική σου κούνια 

κί εσύ ιρίδιζες χαμόγελα ευτυχίας. 

Σήμερα πάλι σκύβω να σε χαιδέψω στο πρόσωπο. 

Στα δέκα μου δάκτυλα παγώνει το αίμα, 

με την πρώτη αφή της ολύμπιας μορφής σου. 

Τίποτα στο κορμί σου δεν είναι ζεστό, 

Μονάχα το άλυκο αίμα της βαθειάς αιμάτινης πληγής σου. 

Τίποτα στο κορμί σου δεν είναι ζεστό, 

Μονάχα η αγάπη γυάλινη-εξωγήινη στη ματιά σου να με κοιτά. 

Πόσα φιλιά , αδερφέ, θα θέλατε να σούδινα. 

Πόσα φιλιά κι ΄αγκαλιάσματα. 

΄Οσα δεν πρόφτασα μικρός. 

΄Οσα δεν πρόφτασα μεγάλος. 

Δε στάδωσα, για να τα δώσω μαζεμένα 

στο μικρό σου γιό των έντεκα ημερών που ξεψυχώντας 

μας άφησες. 

Το ακριβό υποκατάστατό σου...

ΣΤΗ ΔΟΚΟ ΤΗΣ ΑΓΧΟΝΗΣ / Πετούσης Γεώργιος

Εις μνημόσυνον

Μου λες να ξεχάσω τα παιδιά στην αγχόνη
να παραμερίσω όλο εκείνο το πολύ μου πάθος
για τη λευτεριά της Πατρίδας.
Να παραδώσω στην πυρά όλα εκείνα
«τα δια χειρός ηρώων» επιθανάτια γράμματα
που τα διαβάζω κάτ’ επανάληψη
και με κρατούν άγρυπνο.
Εγώ σου λέω δεν μπορώ.

Μια ζωή τώρα τις μεταμεσονύκτιες ώρες
με πιάνει ρίγος σαν ακούω τα βήματά τους να οδεύουν.
Σαν ακούω τα τραγούδια τους να δυναμώνουν.
Σαν τέλος ακούω να πνίγεται μαζί τους
δολοφονημένος
ο Ύμνος της Ελευθερίας
ύστερ΄ ακριβώς απ΄ τον ξερό γδούπο της ανοιγμένης
καταπακτής.

Ω! τα κορμιά τους έτσι που αιωρούνται δεκαετίες
τώρα στη δοκό της αγχόνης!
Ω! τ΄άγια κορμιά τους δεκαετίες τώρα
που ΄ναι θαμμένα στα Φυλακισμένα Μνήματα!

Γιώργος Πετούσης

[ Ποιητική συλλογή «Ο αδελφός μου Ονήσιλος», Λεμεσός /Κύπρος 1989]

ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ / Πετούσης Γεώργιος

Θεέ μου, σ΄ ευχαριστώ. 

Πάλι και γι ΄ακόμη μιά φορά 

μου τη χάρισες. 

Μου έδωσες παράταση ζωής 

Μου παρέσχες 

Επιπρόσθετο καιρό μετανοίας. 

Πόσο όμως θα πάει αυτό; 

Πόσο; 

Μια μέρα ξαφνικά θα μου πεις: 

Κάτω οι πέννες, τα μολύβια. 

Τέλος χρόνου. 

Για δώσε μου κι εσύ το γραπτό σου. 

Για δώσε μου κι εσύ το γραπτό σου. 

ΤΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΥ / Πετούσης Γεώργιος

Θεέ μου, σ΄ ευχαριστώ. 

Πάλι και γι ΄ακόμη μιά φορά 

μου τη χάρισες. 

Μου έδωσες παράταση ζωής 

Μου παρέσχες 

Επιπρόσθετο καιρό μετανοίας. 

Πόσο όμως θα πάει αυτό; 

Πόσο; 

Μια μέρα ξαφνικά θα μου πεις: 

Κάτω οι πέννες, τα μολύβια. 

Τέλος χρόνου. 

Για δώσε μου κι εσύ το γραπτό σου. 

Για δώσε μου κι εσύ το γραπτό σου. 

ΑΥΤΟΣ ΕΝΕΤΑΛΗ / Πετούσης Γεώργιος

 

Έμεινα μ΄ ένα κομποσχοίνι στό χέρι 

ν΄ αφήνω τον παραστάτη μου ΄Αγγελο 

με τις λευκές φτερούγες να καταμετρά την προσευχή μου. 

Προσευχή ικεσίας σε ώρες αυξημένου 

κινδύνου. 

Υπέρ της κινδυνευούσης νήσου. 

Υπέρ των νήσων Αιγαίου Πελάγους 

και των κατοίκων αυτού. 

Υπέρ ΄Εθνους ημετέρου 

Ευρισκομένου ¨εν πλήρει πολεμική απειλή¨ 

  

Και είδα Γέροντα πολιόν, προσευχόμενον, 

να μου ομιλεί 

να μου λέγει για τον εξαποστελλόμενον 

Μέγαν Αρχάγγελλον. 

Αυτός ενετάλη, μου είπε. 

Κι είναι, να ξέρεις, πανέτοιμος!