ΓΟΝΑΤΩ / Πετούσης Γεώργιος

Γονατώ αδερφέ μου Σπύρο, στο σωρό των ηρώων 

να σ΄ αγκαλίασω. 

Γονατώ, αδερφέ μου Σπύρο και ματώνουμαι απ΄ το αίμα σου. 

Απ΄ το αίμα όλων σας, νεκρά μου αδέρφια. 

Κάποτε, θυμάμαι, σε χάιδευα 

- πιό μεγάλος εγώ - στην παιδική σου κούνια 

κί εσύ ιρίδιζες χαμόγελα ευτυχίας. 

Σήμερα πάλι σκύβω να σε χαιδέψω στο πρόσωπο. 

Στα δέκα μου δάκτυλα παγώνει το αίμα, 

με την πρώτη αφή της ολύμπιας μορφής σου. 

Τίποτα στο κορμί σου δεν είναι ζεστό, 

Μονάχα το άλυκο αίμα της βαθειάς αιμάτινης πληγής σου. 

Τίποτα στο κορμί σου δεν είναι ζεστό, 

Μονάχα η αγάπη γυάλινη-εξωγήινη στη ματιά σου να με κοιτά. 

Πόσα φιλιά , αδερφέ, θα θέλατε να σούδινα. 

Πόσα φιλιά κι ΄αγκαλιάσματα. 

΄Οσα δεν πρόφτασα μικρός. 

΄Οσα δεν πρόφτασα μεγάλος. 

Δε στάδωσα, για να τα δώσω μαζεμένα 

στο μικρό σου γιό των έντεκα ημερών που ξεψυχώντας 

μας άφησες. 

Το ακριβό υποκατάστατό σου...