Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στυλιανού Κυριάκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Στυλιανού Κυριάκος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2023

Το λάθος / Στυλιανού Κυριάκος

 Το λάθος

Κάθετα κι οριζόντια
ξύλα
χρόνια τώρα
φτιάχνουν
τους πιο σκληρούς
σταυρούς για τον Μεσσία
Εν αρχή όμως
είν΄
το λάθος…
Μόνο ενός λεπτού
σκότους
χρειάστηκε
για να μεταγγιστούν
στο αίμα μας
όλοι οι φόνοι
των αιώνων.
Κυριάκος Στυλιανού, " Αλήθεια"

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2022

Κυριάκος Στυλιανού, " Αλήθεια"

 Έλεγχος

Αν θες
να μετρήσεις
τον βαθμό
της δικής σου
στειρότητας
κοίταξε απλά
τον άλλον
κατευθείαν
στα μάτια
Τα παιδιά
μόνο με
ξάστερα βλέμματα
βγαίνουν ελεύθερα
στο φως.

Σάββατο 16 Απριλίου 2022

Ψεύτικη αγάπη / Στυλιανού Κυριάκος


Μην φοβάσαι
εκείνους που
σπέρνουν μίσος
στα δωμάτια
του ύπνου
Πάντα θα υπάρχει
μια αδειανή θέση
για σένα
κοντά στο ανοιχτό
παράθυρο του σύμπαντος
Τους θεσμοθέτες
της αγάπης να φοβάσαι
Απ΄ τους
ψεύτικους τραυματιοφορείς
του ονείρου
να φυλάγεσαι.
Κυριάκος Στυλιανού, " Αλήθεια"

Παρασκευή 8 Απριλίου 2022

Ο άγνωστος / Στυλιανού Κυριάκος


Το μάτι μας έπιανε τον άγνωστο εκείνο άνθρωπο άλλοτε να κρύβεται πίσω από μεγάλους κάδους ανακύκλωσης και άλλοτε να εισβάλλει μέσα στις αυλές των σπιτιών μας. Και, αφού στην αρχή τον πήραμε για κλέφτη, σκεφτήκαμε όλοι μαζί να τον διώξουμε μακριά από τη γειτονιά μας. Κάθε φορά που τον βλέπαμε, μια δύναμη, που ξεκινούσε από τα βάθη της ψυχής μας και κατέληγε σαν κόμπος στο λαιμό, μας έσπρωχνε να κλείνουμε ερμητικά τις πόρτες των σπιτιών μας για να μην τον αντικρίσουμε κατάματα.
Εκεί που νομίσαμε πως τον ξεφορτωθήκαμε για πάντα, τον είδαμε μια έναστρη βραδιά πρώτα να σμίγει με τη σκιά του και μετά να ανάβει ένα τσιγάρο. Είδαμε κιόλας παιδιά που μόλις τον είδαν σταμάτησαν το παιχνίδι τους και έτρεξαν αμέσως κοντά του. «Νύχτωσε! Ελάτε γρήγορα στο σπίτι!» φώναξαν τότε αλαφιασμένοι με μια φωνή οι γονείς τους.
Ο άγνωστος, όμως, πρόλαβε τη φορά αυτή και μας κοίταξε στα μάτια την ώρα που κλείναμε ερμητικά τις πόρτες μας. Για πρώτη φορά τον πλησιάσαμε. «Και τα παιδιά τους;» τον ρωτήσαμε αφού καταφέραμε και σταθήκαμε απέναντι του. «Τι να έγιναν άραγε εκείνα τα παιδιά;» « Εσείς ξέρετε...» μας απάντησε εκείνος με νόημα. «Κάπως έτσι έγινε και με σας...» συνέχισε, παρατηρώντας το τσιγάρο του που σιγά σιγά έσβηνε. «Μια μέρα σαν κι αυτή ήταν που...». «Πού...;» τον ρωτήσαμε ξανά, κι αυτός συννέφιασε.
«Πότε επιτέλους θα πείτε την αλήθεια;» μας έστησε στον τοίχο, και εμείς σκύψαμε το κεφάλι, καταλαβαίνοντας πως κανείς δε βολεύεται να κρύβεται για πάντα πίσω από τη σκιά του. «Για πόσο καιρό ακόμα θα κρύβεστε πίσω από τους άλλους;» μας έστησε και πάλι στον τοίχο κι εμείς σκύψαμε ακόμα πιο κάτω το κεφάλι. «Για πόσο καιρό ακόμα θα κρύβεστε από μένα;».
Είδαμε τότε ένα θεόρατο κτήριο να παίρνει τη θέση της αλάνας και να μας κρύβει για πάντα τον ήλιο, είδαμε τα παιδιά μας να γυρνούν απελπισμένα τριγύρω το κεφάλι μήπως βρουν ένα άλλο μέρος για να παίξουν, τα παιδιά μας ν’ απομακρύνονται από το καταφύγιο που για χρόνια τους προσφέραμε. «Ποιος άραγε να θέλει κάποιον που του έκλεψε τη χαρά;» μας ρώτησαν στα ίσα, κι εμείς επιμέναμε πως ό,τι κάναμε ήταν για το καλό τους και πως κανείς από μας δεν έφταιγε.
"Εμείς φταίμε..» λέμε τώρα όλοι, κι εκείνος ανοίγει την αγκαλιά του. «Επιτέλους συναντηθήκαμε...» μας λέει. «Επιτέλους συναντηθήκαμε...» λέμε κι εμείς ο ένας στον άλλο, λες και συναντιόμαστε για πρώτη φορά. «Νύχτωσε...» ψελλίζουμε εμείς,
«Νύχτωσε...» ψελλίζει κι εκείνος, μέχρι που γίνεται ένα μαζί μας, και δε μας είναι πια άγνωστος, μέχρι που το τσιγάρο του πέφτει άψυχο κάτω όπως ακριβώς τα παιχνίδια των παιδιών μας που τέλειωσαν για πάντα.
Κυριάκος Στυλιανού, Συλλογή Διηγημάτων " Μεταμορφώσεις", 2017

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2022

Περισυλλογή / Στυλιανού Κυριάκος


Κλείσε τα μάτια
Αφουγκράσου το κροτάλισμα των όπλων
Δεν μοιάζει με φωνή δίχως μνήμη
πρόσωπο χωρίς καθρέφτη;
" Αγάπες και ενοχές", 2020

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2021

Κυριάκος Στυλιανού: Τελευταίο ποίημα

 Τελευταίο ποίημα

Απ΄ τα ποιήματά σου
το τελευταίο να κρατήσεις
Το νικημένο σου σώμα
καθώς γέρνει ανεπιτήδευτα
στο άπειρο
θυμήσου να κρατήσεις.


Κυριάκος Στυλιανού, Αλήθεια,

Τρίτη 17 Αυγούστου 2021

Σε δεύτερο ενικό: Ποιητική Συλλογή του Κυριάκου Στυλιανού που εκδόθηκε το έτος 2019 (απόσπασμα)

 










Αγάπες και Ενοχές: Ποιητική Συλλογή του Κυριάκου Στυλιανού που εκδόθηκε το έτος 2020 (απόσπασμα)

 


ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗ

Ποιητή!
Μόνο εσύ μπορείς.
Μόνο εσύ μπορείς,
η εξουσία των λέξεων
μύρο και φως 
να αναβλύζει.

*
ΠΕΡΙ ΣΤΙΧΩΝ

Οι στίχοι μας πια
σε ορθογώνιες οθόνες αναπνέουν.
Έγιναν σιωπές
που κρίνα και ρόδα ματώνουν. 

*
ΠΡΟΣ ΑΟΡΑΤΟΥς ΕΧΘΡΟΥς

Εσείς είστε...
Εσείς είστε, 
τελικά...
Οι ένοπλες σκιές 
της ύπαρξής μου, 
οι ακοίμητοι φρουροί 
του Τίποτά μου. 

*
ΑΙΩΝΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

Εμείς ή οι άλλοι;
Πόσο ανθρώπινο
Εμείς, να λες, 
και πόσο απάνθρωπο
ο άλλος να μη γίνεσαι.

*
ΘΑΜΜΕΝΑ ΟΝΟΜΑΤΑ

Αν σκάψεις
μέσα σου βαθιά
ίσως βρεις 
λέξεις που αντηχούνε ακόμα
βαριά ονόματα
σαν βράχοι
που θάβονται 
ανήσυχα στο χώμα

Τρίτη 20 Ιουλίου 2021

Απουσία / Στυλιανού Κυριάκος

 
 

Μια ανάσα έμενε από μένα
Για χρόνια τον έβλεπα
να κάθεται  στωικός κάτω από τη μεγάλη κληματαριά του σπιτιού του
λες και περίμενε κάθε μέρα να συναντήσει κάποιον
Σήμερα   όμως ο ηλικιωμένος άντρας δεν ήταν στη θέση του
Μόνο μια άδεια καρέκλα δήλωνε σιωπηλά  την απουσία του
Τι έγινε;
Ρώτησα κάποιον γείτονα
Πού να πήγε άραγε;
Πέθανε
μου απάντησε εκείνος ψυχρά
σαν να μην με είδε ποτέ
 να στρίβω κάθε μέρα τον δρόμο του
για να φτάσω στον δικό μου
Σαν να μην γνώριζε
πως τα σπίτια μας
ανάσαιναν λίγα βήματα απ΄ το δικό του.

 

Πιο κάτω απ΄ το λόφο / Κυριάκος Στυλιανού

 


Από νωρίς πήγε για ύπνο
να ονειρευτεί  τους αντιπάλους του να φαντάζουν εδώ
και  αιώνες  ηττημένοι
Στο πιο ψηλό σημείο του λόφου του ήταν μαζεμένοι 
όλοι οι αυλικοί του και τον περίμεναν
καθώς είχε έρθει και η δική του σειρά να ανέβει
 στο πιο σπουδαίο αξίωμα της χώρας του
Πηγαίνοντας όμως πρωί-πρωί
 να παραστεί στις τιμές που τού ετοίμαζαν
το βλέμμα του επηρμένο καθώς ήταν στα ουράνια δυστυχώς
δεν σκόνταψε  σ΄ ένα παιδί  που τον κοίταζε
 έντονα  στα μάτια
το βλέμμα του αδόξως δεν σκόνταψε ποτέ στα μεγάλα μάτια
του παιδιού.

Κυριακή 9 Αυγούστου 2020

Ξέμπαρκος στίχος / Κυριάκος Στυλιανού


Αργά χτες το βράδυ

συνάντησα ένα ξέμπαρκο στίχο καθώς άσθμαινε

ατημέλητος, ειλικρινής και αμετανόητος

σε γενναιόψυχους, πυκνούς διαδρόμους.

Πώς είσαι; τον ρώτησα για να τσεκάρω τη στάθμη

των συναισθημάτων του

Πώς νιώθεις;

Μόλις έχω ξεπετάξει από πάνω μου

ένα καινούριο φιλολογικό κουστούμι,

μου απάντησε εκείνος με συγκίνηση.

Κυριάκος Στυλιανού

Τρίτη 21 Απριλίου 2020

Σε δεύτερο ενικό: Ποιητική Συλλογή του Στυλιανού Κυριάκου / 2019

«Γιατί βιάστηκες 
την πόρτα του ποιήματος κατάμουτρα να κλείσεις 
σ’ αυτούς που το όπλο τους πέρα μακριά πέταξαν, 
συνάνθρωπό τους μήπως βλάψουν… 
Δεν είναι γι’ αυτούς που γράφονται ποιήματα;».

**

«…μικρά ποδοπατημένα γράμματα, 
αγίνωτες λέξεις, 
ανάσκελα 
να κοιτούν τον ουρανό, 
εκατομμύρια αγκαλιές 
που δεν πρόλαβαν να κλείσουν, ...»

**
«Συνήθισες 
βλέμμα αντί για πρόσωπο, 
επιφώνημα για λέξη, 
λέξη αντί για φράση. 
Βολεύτηκες 
πίσω από μισές αναπνοές 
πατρίδες που κόπηκαν στα δυο».

Στυλιανού Κυριάκος (βιογραφικό)

Γεννήθηκε το 1970 στη Λευκωσία, κατάγεται όμως από την Κερύνεια. 

Ποιητικές συλλογές:

Σε δεύτερο ενικό/2019

Άλλα βιβλία


  •  Μεταμεσονύκτιοι αναλογισμοί
  • Σκυτάλη
  • Μια ζωή - Πέντε διηγήματα για ένα θέμα και Μεταμορφώσεις

Περί μεθόδου / Στυλιανού Κυριάκος

Πίσω από ένα παιδάκι που΄ χασε το δρόμο του,
τι, άραγε να΄ μεινε ;
 Κομματιασμένες σάρκες του παιδιού,
μικρά ποδοπατημένα γράμματα που δεν πρόλαβαν να γίνουν λέξεις,
στιγμές της αγάπης,
νεκρές,
ανάσκελα,
να κοιτούν τον ουρανό.
Εκατομμύρια αγκαλιές,
που δεν πρόλαβαν να κλείσουν,
κι άλλες τόσες πληγές που μένουν για πάντα ανοιχτές.
Και τι, άραγε μας απoμένει;
Ένας τρόπος  να υπάρχουμε,
 μια μέθοδος για να ξεχνούμε.