Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ζαφείρης Μιχάλης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ζαφείρης Μιχάλης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

Λευκωσία Περικυκλωμένη / Ζαφείρης Μιχάλης



Ψες οπλοφορώντας μια σπιθαμή γη

πέρασε το πρώτο σύννεφο

μηνώντας πως η αγάπη που φεύγει

είναι το μόνο που απομένει...

Έτσι και γω γυρίζω πάλι

τους κροτάφους της μνήμης

στο βάδισμα εκείνο που ήταν δικό σου

κυκλοφορώντας τα ξεχασμένα τρόπαια νίκης..

Σαν την ιστορία σου — πόλη — μοιάζει

τούτο το κομμάτιασμα

και δεν τολμώ να εξιστορήσω

το τραγικό πρόσωπο των ήλιων

που σβήνουν

Και συ πολιτεία

αφέθου μόνο στις θυμωμένες καρδιές

αυτών που τολμούν

ησυχάζοντας για πάντα

τους μύριους συμπαντικούς σκοπούς

λειτουργώντας



Γαλήνη εσύ που παρασέρνεις ανέμους

υπομένεις ακόμα;

Μιχάλης Ζαφείρης (βιογραφικό σημείωμα)

 Ο Μιχάλης Ζαφείρης γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1947. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και σπούδασε ιατρική στην Αθήνα. 

 

Εργογραφία: 


1. Ἐπάλληλοι Κύκλοι Τέμνουν τό Σχιζοφρενικό Πεδίο ἢ τό παιδί πού ἒφυγε ταξιδεύοντας πρός τά ἂστρα (1978).

2. Ταξίδι στό Θάμπωμα τοῦ Χρόνου (1980).

3. Pub «Άνεμος» (1983)

4. Παθητική Αντίσταση (1989)

5. Ποιήματα 1978-1989 (1998)

6. Οδός Σταύρου Στυλιανίδη (2000)

7. Διαχρονική έπαρση (2001)

8. Κατά σειρά γραφής (2004)

9. Κείμενα (2005) 

 


Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Η φυσιογνωμία του ανύπαρκτου: Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Ζαφείρη /2008 Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Το διαμπερές τραύμα

Αυτοί οι σημαδεμένοι απ’ του πόνου

το βαρύγδουπο διάβα

τόσο αλλόκοτα δονούν της καρδιάς το συναίσθημα.

Φυσικά, δεν θα είχε και τόση σημασία

αν αυτό ακριβώς δεν ήταν κάτι το τόσο ανθρώπινο.

Η ματαιότητα της ύπαρξης δονείται στιγμαία

και ολοκληρώνεται η ουσία σε πράξη.

Η αλληγορική εικόνα του σπασμένου προσώπου

διαγράφεται καθαρά

και όλο περισσότερο καθαρά

και ο μορφασμος πάλλει.

Ίσως την άλλη φορά μπορέσω να σφραγίσω


καλύτερα το διαμπερές τραύμα.

Άτιτλο / Ζαφείρης Μιχάλης

Καμένα δάση

σε σεληνιακή έκταση μιλώντας

με διχασμένη προσωπικότητα να πορεύεται

κάθε τελευταίο χρώμα

όταν σε ραδιοθαλάμους εκτοξεύεται

και παρασκευάζεται η κραυγή του φωτός

με μπαλσαμωμένα πόδια

Δίποδα όντα να κουρσεύουν κάθε χαρά

και μια μνήμη μακρινή οδοιπορώντας

να σκοντάφτει συνέχεια στο απέναντι ύψωμα

Άνθρωποι! Άνθρωποι με προσωπεία ξένα

και κραυγές

Ο ΠΕΝΤΑΔΑΧΤΥΛΟΣ ΤΟ ΒΟΥΝΟ / Ζαφείρης Μιχάλης



Κύκλωπα βράχε

συ που κλονίστηκες κι αγέρωχα

παρουσιάστηκες πάλι

μέσα στου αιώνα το βραχυκύκλωμα

Σπαρμένες οι πλαγιές σου

απ' την καμένη φλόγα

και το απέραντο φύλλωμα

των υγρών σταγόνων της βροχής

Εσύ που άδειασες το βλέμμα σου

τυφλώνοντας τον ήλιο το μόνο

Εσύ που αιώνες τώρα

αψηφάς ένα κάτεργο δουλείας

πώς λάμπεις μακριά μας

Κύκλωπα βράχε

οροσειρά της μοίρας του τόπου

και των στιγμών

η αιθέρια μουσική των κυμάτων

έρχεται ολοένα κοντά σου

μα πάντα φεύγει



Η σιωπή φευγάτη

εργοληψία θανάτου ή ζωής

φυγαδεύοντας για πάντα τη μιζέρια

Ένας κόκκος σαγήνης

πλέκει συνέχεια τον ιστό.

Δεν ξεχάστηκες.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ; / Ζαφείρης Μιχάλης



Σκιαγραφώ τη ματαιότητα του σύμπαντος
σένα τρύπιο παπούτσι.
Βγες έξω, να με δείς που δεν υπάρχω.
Κι όμως βρέχει.
Θα ρθω το βράδυ, να σε πάρω
όπως πάντα.

ʼγια μέρα, καλημέρα.
Σήμερα λιγόστεψε η δροσούλα.
Το βράδυ κυλάει αγέρωχο στις
σιδηροτροχιές του κόσμου.
Ανέμελα τραγουδώ τα τόσα πάθη
της ζωής
κι ο ποδόγυρος του φουστανιού σου
σηκώνει κονιορτοβριθές νέφος.

Αναρωτιέμαι, πότε θα τελειώσει
αυτή η ιστορία.
Όλο αύριο μου λές, όλο αύριο.

Θλίψη / Ζαφείρης Μιχάλης



Όταν κοιτάζω μέσα μου
 δεν είναι η αδιαφορία
 που κάθεται
 ούτε το κενό.
 Σαν καρκίνωμα
 η θλίψη με δέρνει
 και τα δυο μου πλαστικά παπούτσια
 οδευτούν, οδεύουν, οδεύουν
 όχι για την Τροία,
 όχι για την Αλεξάνδρεια,
 ούτε στης Νέας Υόρκης το περίβουο άστυ·
 στο φτωχικό σου σπίτι μάνα
 και γέρο πατέρα,
 που τώρα πια
 δεν ξέρω που βρίσκεται.

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2015

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗ ΚΟΛΑΣΗ / Ζαφείρης Μιχάλης

Τούτο το βράδυ το στιλπνό 
το τελευταίο 
με μια έπαλξη λύπης
σαν μάρκα οδοντόβουρτσας
με την εντολή ιατρού
όλο το πρωινό -είπε-
θα είναι δικό -μας
και έκλεισε το παραθύρι 
φτεροκόπημα ακτίδας φωτεινότητας
Τούτο το βράδυ - είπε πάλι- 
και ευθύς δυο  μάτια πανάρχαια
τον κυκλώσανε 
στην ανάμνηση εκείνου 
που αγάπησε την λάσπη 
και κυλήστηκε σ΄αυτήν 
σαν μήτρα κυκλάμινο

Φρικτή άμυνα 

σαν νύκτωσε στο ψυχιατρείο 
και μας πήρε μαζί - του
εσένα και μένα

Μιχάλης Ζαφείρης 
"Ουλαμός Εκδίκησης" 1984

Τρίτη 21 Απριλίου 2015

ΤΙ Ν’ ΑΠΟΓΙΝΕ; / Ζαφείρης Μιχάλης



Η μορφή του εκτοπλάσματος
παραληρεί.
Όχι πια άλλα σχήματα και μορφές
ο Ηλιοπότης Ελύτης
ένας μύθος για αδαείς.
Για πέστε μου, τι θα γενώ;
Όλα τα δάκτυλα ξεθωριασμένα
οστέινες πλάκες, ακτίνες Χ.

Κι η αγάπη, ο Μεσσίας Θεός
τι ν απόγινε;

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ / Ζαφείρης Μιχάλης



Σ' ένα αστρικό σύμπαν

που διαστέλλεται

το αρμονικό μήνυμα δεν έλειψε

και τα πράγματα είναι πιο απλά

Η λεφτεριά ανήκει σ' όλους.