Σκιαγραφώ τη
ματαιότητα του σύμπαντος
σ’ ένα τρύπιο παπούτσι.
Βγες έξω, να
με δείς που δεν υπάρχω.
Κι όμως
βρέχει.
Θα ‘ρθω το βράδυ, να σε πάρω
όπως πάντα.
ʼγια μέρα,
καλημέρα.
Σήμερα
λιγόστεψε η δροσούλα.
Το βράδυ
κυλάει αγέρωχο στις
σιδηροτροχιές
του κόσμου.
Ανέμελα
τραγουδώ τα τόσα πάθη
της ζωής
κι ο ποδόγυρος
του φουστανιού σου
σηκώνει
κονιορτοβριθές νέφος.
Αναρωτιέμαι,
πότε θα τελειώσει
αυτή η ιστορία.
Όλο αύριο μου
λές, όλο αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου