Ό πόνος τοΥ κάθε ανθρώπου / Μάγδα Παπαϊακώβου

Αυτή πού δέν επόνεσαν, δέν ξέρουν από πόνο, ούτε καί ξέρουν πώς πονού, έν μέ τά λόγια μόνο. Αυτός μόνο πού πονεί, πού νοιώθη πού υποφέρει, νοιώθη τό πόνο στήν ψυσιή, μόνο αυτός ηξέρει. Ήντα σταυρό πού κουβαλά, τζιέ ανηφόρα βκαίνει, πέφτει ξανασηκώνεται, αυτός καταλαμβαίνει. Ποτέ δέν βρέθηκε κανείς, κάποιος νά πλησιάσει, νά μοιραστή τό πόνο του, νάκκο τζι' αυτός νά πνάσει. Νά φορτωθεί τζιήν τό σταυρό, νά μοιραστή τό βάρος, νά πέρνει ανάσα τζιέ πνοή, τζιέ νά γεμίζει θάρρος. Νά νοιώσει κάποιο δίπλα του, δύναμη νά τού δώσει, νά μοιραστή τό πόνο του, χωρίς νά τόν.προδόσει. Μά δέν υπάρχουν άνθρωποι, νά σέ καταλαμβαίνου, άγγελοι είς τούς ουρανούς, τζιά αυτοί δέν κατεβαίνουν. Λόγια λαλούμε ούλλοι μας, καθόλου όμως πράξεις, γιατί δέν υπάρχει θέληση, τίποτε γιά νά αλλάξει. Όμως νά ξέρεις ή ζωή, τροχός είναι τζιέ γυρίζει, ούλλοι έν.μέ τό γυρί, σέ κανένα δέν χαρίζει. Σήμερα πόνεσα εγώ, αύριο σειρά εσού νά πιάσεις, νά θυμηθείς τά λόγια μου, ποτέ μήν τά ξεχάσεις.

Ορυχείο / Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος

Καβάλα σ’ αυτό το ποίημα
βυθίζομαι στ’ ορυχείο
πόνου εκ γενετής εκπορευόμενου.

Λέξη-αξίνα ξύνει.

Εδώ κάτω
εργάζονται νυχθημερόν
οι ακάματοι μεταλλωρύχοι της Ποίησης!

Δεν είναι πως ήθελα να γίνω ποιητής
απλώς συνέβη μια μέρα όταν ήμουνα δεκαεφτά.
Από τότε δεν έπαψα
να σκάβω,
να σκάβω,
να σκάβω,
να σκάβω,
όσες φορές κι αν σκοτώθηκα.

Όσοι εις την Ποίησην ταφήκατε
Ζωήν ενεδύσασθε.

Σ’ ΕΝΑ ΣΥΝΟΡΙΑΚΟ ΣΤΑΘΜΟ / Παπαγεωργίου Κωνσταντίνος

.
Στα σύνορα Σερβίας-Βουλγαρίας
το λεωφορείο παύεται·
οι επιβαίνοντες κατεβαίνουν
να καταμετρηθούν
και να επιδείξουν τα νόμιμα έγγραφά τους.
.
Οι φρουροί χίλια μάτια
κι άλλα τόσα οι κάμερες ασφαλείας.
.
Λοιπόν,
πώς θα περάσει ο πολυμήχανος Κανένας;
.
Ο αστυνομικός με κοιτάζει με το μισό του·
χαμογελάω να μην καταλάβει
τι κουβαλάω λαθραία στο μυαλό μου.
.
Στο τελευταίο μου ταξίδι στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό
κοίταζα ολημερίς τη Γη από ύψος τετρακοσίων χιλιομέτρων
και σας διαβεβαιώ ότι τούτα τα σύνορα δεν φαίνονταν καθόλου.

ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΝΟΤΑ του Αρτέμη Αντωνίου

Μεχμέτ σε λυπήθηκα

,

όταν τραβούσες το λουρί σφιχτά

πισθάγκωνα για να με δέσεις.

Όταν σκληρά με κτύπησες στο κούτελο

με τις γροθιές σου.

Το βλέμμα μου σε τρόμαξε, θυμάμαι,

πήρε τη δύναμή σου και την έπνιξε,

μες στο πικρό παράπονό μου.

Με κοίταξες νευρικά, με ναρκωμένη σκέψη,

κι έξαλλος ξαναλάκτισες τα σπασμένα πλευρά μου.

Πόνεσα, μα δεν οργίστηκα, Μεχμέτ,

τα δάκρυά μου ήταν για σένα.

Δεν ήμουν σκλάβος σου...

Η σκλαβιά βάραινε και σένα.

Στην ίδια αγορά μας ξεπουλήσανε,

Μεχμέεετ.

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ / Αιμίλιος Αχιλλέας

Κάπου, τυχαία πλάι βρεθήκαμε μαζί. 
Κι είπαμε κ΄ οι δυο να γνωριστούμε.
Τίποτ΄  άλλο δεν απόμεινε εξόν
από μια κάποια πρόφαση έτσι απλά να χωριστούμε 

ΙΚΕΣΙΑ / Αιμίλιος Αχιλλέας

     Συχώρεσέ με, αγαπημένη, γιατί άκουσα,πριν ακόμα τον πεις, 
το μυστικό πόνο της ψυχής σου. 
     Μου είχες μόνο πεί: Είμαι πληγωμένη κι αδύνατη πολύ. Μα 
στου ματιού σου το βαθύτερο σκοτάδι, πίσω απ΄του δακρυού σου
το κρύσταλλο,είδα τη σπίθα της άγριας χαράς και στης φωνής 
σου το λυγμό άκουσα την μακρινή ηχώ της ικεσίας σου που
μούλεγε:

- Βοήθησέ με, αδελφέ μου, να ξαναγίνω δυνατή για να μπορέσω 
να σε ξαναπλγώσω. 

Αιμίλιος Αχιλλέας (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1903 και απεβίωσε το 1978.  Το πραγματικό του όνομα ήταν Αιμίλιος Αιμιλιανίδης. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα, στη Χάγη, στο Παρίσι και στη Χαιδεβέργη. Ασχολήθηκε με το Διήγημα, τη Νουβέλα και την Ποίηση. ΄Έγραψε επίσης πολλές επιστημονικές πραγματείες για ποικίλα θέματα: εθνικά, νομικά, ιστορικά, ανθρωπιστικά κλπ. Μεγάλο μέρος του έργου του παραμένει κατατεμαχισμένο  και δημοσιευμένο σε πολλά ημερήσια και περιοδικά έντυπα της εποχής του. 

Τιμήθηκε Από τη γαλλική κυβέρνηση δυο φορές κι ανακηρύχθηκε ιππότης του εθνικού τάγματος Αξίας της Γαλλίας και ιππότης του τάγματος των Γραμμάτων και Τεχνών της Γαλλίας.

Έργα του (πεζογραφήματα) 

• Παλιά Κύπρος, ιστορικά διηγήματα (1933)
• Χρύσιλλα, λυρικό πεζογράφημα (1951)
•  Η συμφωνία του Λυτρωμού, λυρικά πεζογραφήματα (1960)
• Τρουλλινός (1924) : Ιστορικό αφήγημα

Πηγές: http://www.polignosi.com/cgibin/hweb?-A=1091&-V=limmata

Ευρυδίκη / Πούλλος Χ. Ανδρέας *

Να με περιμένεις· μ' ήλιο και βροχή

με βροχή και ήλιο να με περιμένεις!

Μόνο, μη χάσεις την εμπιστοσύνη σου σε μένα.

Με τα δάκρυα μου θα σκάψω το βράχο,

να' ρθω να σε συναντήσω∙

με την απελπισία μου θα κάνω τον Άδη ν' απελπιστεί

πως θα πάψω κάποτε να σε φωνάζω νύκτα και μέρα∙

νύκτα και μέρα θα τον ξεσηκώνω από τον ύπνο του,

ζητώντας σε σαν τρελός πίσω.

Με τους γόους και τους κοπετούς μου

θα μαζέψω τα ζωντανά της φύσης γύρω μου,

να με συντρέξουν στην αναζήτηση σου∙

κάθε κορφή κι ακρογιάλι θ'αντηχεί τη φωνή μου∙

κάθε πέτρα, π' άφησες πίσω σου,

θα σημαδεύει, αχνάρι ανεξίτηλο, το πέρασμα σου·

κάθε ηχώ μια φωτεινή αναλαμπή

του γρήγορου περάσματος σου πάνω από τις πέτρες

καθώς αστροβολούν στο φως.

Να με περιμένεις μόνο∙ μόνο να με περιμένεις.

Τ' άλλα, άσ' τα σε μένα∙ μ' ήλιο και βροχή

με βροχή και ήλιο να ξέρεις ότι θα σε συναντήσω!

Αν χρειαστεί, με τις χούφτες μου θα σκάψω το χώμα∙

με τη πνοή μου θα δώσω πνοή στ' άψυχό σου σώμα.

Να ξέρω μόνο πως δεν απελπίστηκες να με περιμένεις∙

ξέρεις, είμαι ικανός για όλα·

όταν αγαπώ τίποτα δε με σταματάει∙

μπορώ να κάνω τον Άδη να κατατρομάξει

με την επιμονή μου να σε γυρεύω από πόρτα σε πόρτα,

από σπηλιά σε σπηλιά, από κρυψώνα σε κρυψώνα.

Ξέρεις, μπορώ να κάνω τον κόσμο άνω κάτω,

αν είναι να σε συναντήσω∙

μόνο να ξέρω πως δεν απελπίστηκες να με περιμένεις∙

πίνεις ακόμα νερό στ' όνομα μου∙

ακόμα τ' όνομα μου σε κάνει ν'αναπηδάς από τον ύπνο σου,

απλώνοντας το χέρι να με τραβήξεις,

όπου και να βρίσκομαι, κοντά σου∙

ξέρεις, όπου και να βρίσκεσαι, θα'ρθω να σε συναντήσω∙

μ' ήλιο και βροχή με βροχή και ήλιο

να ξέρεις, θα σε συναντήσω!

*

Ο Ανδρέας Χρίστου Πούλλος είναι γιατρός και βραβευμένος ποιητής. Το συγκλονιστικό ποίημά του "Ευρυδίκη" είναι από τη συλλογή του "Μαθήματα Ανατομικής", Λευκωσία 2012. Η συλλογή είναι αφιερωμένη στην αγαπημένη του γυναίκα: Λίνα, την οποία δυστυχώς έχασε πριν λίγα χρόνια.