Ποίηση και οίηση / Ανδρέου Ειρήνη

Κάποτε δεν κοιμόμουνα

με έβρισκε η ήλιος

καθώς αγωνιζόμουνα

να φτιάξω ένα βασίλειο

που μέσα όλοι να'μαστε

λευκοί κίτρινοι μαύροι

παντού αυλές ολάνθιστες

κάμποι γιομάτοι στάρι

όλοι να χόρταιναν ψωμί

κανείς να μην πεινούσε

το δίκαιο σ' αυτή τη γη

τ'αδικο να νικούσε.

Στο μέσα μου ένα παιδί

με έσπρωχνε με πάθος

να μην σιωπώ ούτε στιγμή

γι άλλα παιδιά να γράφω.

Γι αυτά που ξέχασ' ο Θεός

κι οι άνθρωποι συνάμα

να κάνω ξίφος κοφτερό

της πένας μου την λάμα

για κάθε ανθρωποειδές

που μόλυνε την πλάση

τον κόσμο γέμιζε πληγές

και την ψυχή είχε χάσει

εξολοθρεύοντας λαούς

σαν λυσσασμένο ζώο

ξεπέρασ' ολους τους φραγμούς

αδίσταχτο,, αιμοβόρο.

Ποίηση; Γράμματα ψιλά

για το χοντρό πετσί τους

χρήμα στις φλέβες τους κυλά

τρώνε κι οι αυλικοί τους

και μεγαλώνει ο φασισμός

παίζοντας τον σωτήρα

που ξεγελά τον κάθε νιο

αχ ποίηση μου στείρα

γι αφύπνιση μαχόμουνα

δεν κυνηγούσα δόξα

τις νύχτες δεν κοιμόμουνα

μου λέγαν έχω λόξα

αυτοί που δεν τους ένοιαζε

τι γίνεται στον κόσμο

μα η κοιλιά να γέμιζε

και το τομάρι μόνο.

Δεν ήταν τα παιδάκια τους

στα ερείπια θαμένα

η μες στα σεντονάκια τους

άψυχα, ματωμένα....

Κι ετσι καθώς πλησίασα

στην τρίτη ηλικία

κι απ' όλα αηδίασα

δεν πήρα ούτε βραβεία,

αφού δεν διαγωνίστηκα

σ' οίησης καλλιστεία

τους στιχους μου απαξίωσαν

σχολεία κι εκκλησία

δεν ήμουνα του συναφιού

κλικών λογοτεχνίας

βαλτοί, κριτές να μ' επαινούν

μου φαίνονται γελοία.

Στην τελική η ποίηση

τον κόσμο δεν αλλάζει

μα σαν γίνεται οίηση

πολύ μ' αηδιάζει.

Φυλλάδες σιδηρόδρομοι

σαν να'μαι νομπελίστας

βροχή συγχαρητήρια

μέσα στα διαδίχτυα.

Θαυμάζω αυτούς τους ταπεινούς

που την ψυχή τους βγάζουν

κατεστημένα πολεμούν

και δόξες δεν τους νοιάζουν.

Κι εφόσον δεν κατόρθωσα

τον κόσμο αυτό ν' αλλάξω

να ΖΗΣΩ αποφάσισα

λίγο πριν τα τινάξω.

Ειρήνη Ανδρέου

Ένα οστό κι ένα ΓΙΑΤΙ; / Ανδρέου Ειρήνη

Ήταν αμούστακο παιδί

της δόλιας μάνας προσευχή

να μην το βρει ποτέ κακό.

Ήταν μονάχα ένα παιδί

όταν το ντύσαν στο χακί

μ' ένα της μάνας φυλαχτό.

Το βάλαν σ' ένα φορτηγό

ένα σφαχτάρι τρυφερό

κι ο χάρος στη στροφή.

Οι άντρες δεν είναι δειλοί

μ' Αθάνατοι κάτω απ τη γη

είπαν στο αμούστακο παιδί,

Έτσι του είπαν είν' οι άντρες

Χάρε διάλεξε και πάρε

κι η ιστορία θε να πει:

" ΑΘΑΝΑΤΟΙ κάτω απ' τη γη

πάνω οι σοφοί κι όλοι εμείς

μες στην βολή και στην σιωπή.

Οι Άντρες δεν είναι δειλοί

του΄παν δασκάλοι και σοφοί

για λευτεριά πεθαίνουν

γιατί οι άντρες οι δειλοί

δεν παν στην πρώτη τη γραμμή

μα σε καρέκλες βγαίνουν.

Μα οι ήρωες είναι "τρελοί"

πάνε στη πρώτη την γραμμή

για λευτεριά πεθαίνουν.

Κι έτσι σε όλους τους καιρούς

βλέπεις συνήθως "λογικούς"

σε θρόνους ν' ανεβαίνουν.

Μα ηταν αμούστακο παιδί

που δεν επρόλαβε φιλί

αυτό δεν το 'παν οι σοφοί.

Κι όταν της πήραν το χαμπάρι

για το νεκρό της το βλαστάρι,

σκληρό, αβάσταχτο μαντάτο

πλάνταξε η μάνα απ' το κλάμα

για το υπέρτατο το δράμα

ρίχνει ματιά στο άδειο πιάτο

που καρτερούσε στο τραπέζι

κι ένα ραδιόφωνο να παίζει

λόγια μεγάλα φουσκωμένα

για θανάτου περηφάνια

σκίζει στήθια η δόλια μάνα.

" Χαρε πάρε με κι εμένα".

Κομμάτια το ραδιόφωνο

ο χρόνος γίνεται άχρονος

σκοτείνιασε το φως της.

Το πιάτο είναι πάντα εκεί

την μάνα είπανε τρελή κι

κι Αθάνατο το γιο της.

Επίλογος

Ήταν αμούστακο παιδί

Οταν το ντυσαν στο χακί

μ' ένα της μάνας φυλαχτό.

μα όταν την πήγαν να το δει

απ' το αμούστακο παιδί

απέμεινε το φυλαχτό

ένα οστό κι ένα ΓΙΑΤΙ;

Aπό το βιβλίο : ΕΞΩ ΑΠ' ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ

Εμπνευσμένο από μια χαροκαμένη

μάνα αγνοούμενου

στον προδομένο πόλεμο του

1974 μα και των όσων ακολούθησαν

Μελοποιημένο το ακούτε εδώ

https://youtu.be/gaWTg1RrbN4

Κι η προδοσία στέφθηκε με κλάδο ελιάς / Ανδρέου Ειρήνη

Εσείς που πάνω από ηρώων μνήματα κομπάζετε

με δάφνινα στεφάνια και λόγια πατριωτικά

μα την θυσία τους ασύστολα ντροπιάζετε...

μέχρι τα μπούνια βουτηγμένοι στην βρωμιά,

Αυτοί που αμούστακα παιδιά ζώναν μ' εκρηχτικά

κι είχαν για σύνθημα Πατρίς Θρησκεία Λευτεριά

τα στέλνανε σφαχτάρια τρυφερά στου λύκου την φωλιά

δεν ‘ξεραν πως ο θάνατος τα καρτερούσε στην γωνιά ;

Για ποια Πατρίδα ποιά Θρησκεία , Λευτεριά καυχιέστε

εσείς που επροδώσατε κάθε ιδανικό;

Τον θάνατο Αθάνατο με στόμφο τον ελέτε

της Μάνας δεν σηκώσατε ποτέ σας τον σταυρό..........

Κι αυτοί που δεν ζωστήκανε μ’ εκρηκτικά

μα μόνο φανατίζανε αμούστακα παιδιά

για ένα μίσος που το λέγανε αγώνα Λευτεριάς

ήταν οι ίδιοι που ήρθανε ξανά και φέρανε την συμφορά.

Κι η προδοσία στέφθηκε με κλάδο ελιάς

Μην πληγώνεις τον ποιητή / Ανδρέου Ειρήνη

Τον ποιητή ποτέ σου μην πληγώνεις

την ψυχή του μην την φαρμακώνεις.

Με στίχους τις πληγές του επουλώνει

κάθε τι άδικο τον εξοντώνει.

Δεν αγοράζει ,ούτε πουλάει

με την αγάπη όλα τα μετράει..

κι' αν τον πονέσεις, συγχωράει

μίσος ποτέ του δεν βαστάει..

Μαζεύει ένα ένα τα κομμάτια του

και κτίζει την ψυχή του απ'

την αρχή

μόνο αν κοιτάξεις μες

στα μάτια του

θα δεις κάθε πληγή κάθε ρωγμή....

Μην τον ζορίσεις όμως και κλάψει πολύ

αλήθειες σκληρές να ξέρεις θα σου πει

οι ευαίσθητοι είναι και πολύ δυνατοί

με το κεφάλι ψηλά θ' αποσυρθεί.

https://youtu.be/pnWfi2g6upg

Ντολτσεβίτα / Ανδρέου Ειρήνη

Το πρωί μόλις ξυπνήσω

πίνω τζίντζερ με λεμόνι

κάνω πούσιαπς , κάνω βάρη,

κοιλιακούς κι είμαι..κανόνι!

Έτοιμος για τον αγώνα

του φραπέ και της βολής

την αράζω με παρέα

την γενιά της σιωπής .

Γύρω από τα τραπεζάκια

με τα κινητά εν δράσει

κάνω λάικ και μου κάνουν

και ο κόσμος ας χαλάσει.

Τρώω σπόρια, πρωτεΐνες

είμαι φιτ και γραμμωμενος

Περπατάω κορδομένος

και με μένα ερωτευμένος.

Σελαβί που λεν κι οι Γάλλοι

ντολτσεβίτα, ζεμανφού

έτσι μας φτιάξαν οι μεγάλοι

κι ας μην μας κατηγορούν.

Πού στ’ αλήθεια θα μας πάνε; / Ανδρέου Ειρήνη

Σαν τι ποίημα να γράψω,

τι άλλο πια περιγράψω ;

του άνθρωπου την φτήνια

που θεό του έχει το χρήμα;

Της ποίησης την οίηση

και την ωραιοποίηση;

Της Πατρίδας τον χαμό;

Των ηρώων τον λυγμό;

Να στολίζω την ασκήμια

στο όνομα λογοτεχνία

που ψοφάει για βραβεία

κάθε γρίφος έχει αξία ;

Δεν τολμάνε την αλήθεια ,

στολισμένα παραμύθια.

Είν' κι αυτή κατεστημένο

τίποτα πια δεν προσμένω

σε ένα κόσμο βολεμένο

στην σιωπή του αραγμένο

κι ένα κράτος βουλιαγμένο

στην σαπίλα βουτηγμένο.

Η Καρέκλα πρώτο θέμα

κι ας η Κύπρος στάζει αίμα.

Μια πληγή μισού αιώνα

που την γδέρνει η διχόνοια.

Μας υπόσχονται αλλαγή

χρόνια οι κάθε Μανωλιοί

εκτοξεύοντας φαρμάκι

ένας του άλλου με.. μεράκι

για να πείσουν τον κοσμάκη

που είπε το ψωμί ψωμάκι

σαν τον άφησαν ταπί

δίχως τσίππαν της ντροπής.

Αφαιμάξαν τα ταμεία

μα αυτοί ζημιά καμία...

Σαν τι ποίημα να γράψω

που απ' το κλάμα θα πλαντάξω;

Αφουγκράζομαι νεκρούς

απ' τους τάφους βλοσυρούς

με τα κόκκαλα να τρίζουν

να μας φτύνουν να μας βρίζουν.

Μες σε κάσες να τους φέρνουν

κι επικήδειους να πλέκουν

τα παιδιά τους, τα εγγόνια

κι όσες μάνες ζουν ακόμα

με το αχ και βαχ στο στόμα

για σχεδόν μισό αιώνα .

Μήπως για έρωτες να γράψω

έτσι κλίμα για ν' αλλάξω ;

Ναι τον ύμνησα κι εγώ

τον θεό τον φτερωτό

μα είμαι τώρα πια γιαγιά.

.Κάντε τόπο στα παιδιά.

Θέλουν να ερωτευτούν

όμως πώς να παντρευτούν

σαν μαστίζει η ανεργία

κι όλα για την εξουσία;

Κάτω απ' του εχθρού την μπότα

με κλειστά όλα τα ώτα

σε κραυγές σαν την δική μου,

ένα λέω στο παιδί μου:

"Ναι ! Όλα για την πατρίδα !

Όμως σεβασμό δεν είδα.

Φτού σε τούτους τους προδότες

που το παίζουν πατριώτες

μα σε πτώματα πατάνε

και πατρίδες ξεπουλάνε

μα απ' την κεφαλή βρωμάνε.

Πού στ’ αλήθεια θα μας πάνε;

Σκοτώστε και τον ποιητή / Ανδρέου Ειρήνη

Εφ' όσον ο λαός κοιτά

μονάχα την βολή του

την εξουσία προσκυνά

κι ας χάνεται η Πατρίς του

Όλα του πάνε κατ' ευχήν

κι ας μη χαλώ την πιάτσα

αφού και υποψήφιος

είπε την Κύπρο τάτσα!

(λεκέ)

Αρνούνται την σημαία μας

της ανεξαρτησίας

Στου μαύρου Ιούλη το λαμπρόν

ούλλοι μας εκλωτσήσαν.

Καρτέραγαν την μάνα μας

να ‘ρθει να μας γλυτώσει

μα ήρθε πριν , χαράματα

για να μας παραδώσει ...

Σκοτώνοντας τους αδελφούς

που έλεγε προδότες

το μίσος είχαν προ πολλού

της χούντα οι «πατριώτες».

Το ‘παν δικοί τους αρχηγοί

«Ο αγώνας ήταν λάθος»

όμως αλλού τους έτρωγε

το μίσος είναι πάθος.

Και στον λαιμό τους πήρανε

παιδιά ιδεολόγους

μα αν ξύπναγαν θα φτύνανε

στεφάνια μα και λόγους .

Μα ο ηθικός ο αυτουργός

όσο κι αν δεν αρέσει

ήταν ο «μέγας» στρατηγός

που 'φερε και το φέσι........

Κι αυτός που τον κουβάλησε

ας βλέπει απ' το θρονί

η Κύπρος πώς κατάντησε

και να την ..... ευλογεί.

Κλάδο ελαίας έδωσε

κι ο φάκελος κλεισμένος

σκοτώστε και τον ποιητή

δεν είναι βραβευμένος

Ήθελα πιο πολλά να πω

μα τα' πε η ιστορία

τον Πενταδάκτυλο κοιτώ

με πιάνει ανατριχίλα.

Κι αν είστε μάγκες άντε μπρος,

ψηλά στην ανηφόρα

Άντε αράτε τον σταυρό

που σήκωσε ο Ευαγόρας!

σαν πίστεψε σε λευτεριά

στα δεκαοχτώ του χρόνια

και του περάσαν την θηλιά...

σας καρτερά ακόμα.

Χιλιάδες οι Αθάνατοι

ήρωες προδομένοι

η αρρώστια σας επάρατη

το μίσος επιμένει .

Μήτε δεξιοί μήτε ζαβροί

πονάνε πια τον τόπον

όλοι αράξαν στην βολή

πιόνια των αρχόντων.

Τραβά ο ένας το πετσί

κι ο άλλος το τομάρι

μα ο λεκές μας της ντροπής

άστρο , μισό φεγγάρι,

μισό αιώνα είν’ εκεί

και όχι στην σημαία

προσκυνημένοι κι αυλικοί

που πήγε τόσο αίμα;

Καρέκλα, κόμμα ,διαφθορά

κι όποια πέτρα σηκώσεις,

ΜΙΖΑ θα γράφει καθαρά,

ο Θεός, ( πια ας μας σώσει.

Όποιον μιλά τον έχουνε

«του πάτσου και του κλώτσου»

κρυφτό όλοι τους παίζουνε

πίσω απ' το δάχτυλο τους.

Τους Βαραββάδες συγχωρούν

και προσκυνούν Πιλάτους

αρχιερείς με τους σταυρούς

και δήμιους του κράτους

Δικοί κι οχτροί συμπράξανε

την Κύπρο κατατρώνε

και αμοιβή εισπράττουνε

φαρισαίοι και τελώνες.

Το βιος το αίμα την ψυχή

σαν δράκουλες ρουφάνε ,

τα πρόβατα στην σιωπή

μιας και κουτσοπερνάνε.

Με κοκαλάκια επαιτούν

γλείφουνε και κουφέτα

γονατιστοί τους προσκυνούν

ραγιάδες με πατέντα

Κι όσο για το σύστημα

που λεν λογοτεχνία

τα φτύνω τα βραβεία σας

πάνω από μνημεία .

Γιατί κανείς σας δεν υμνεί

αυτούς που ‘χει σκοτώσει

το χέρι το αδελφικό

κι ας ήτανε καμπόσοι;

Δεν έχουν μάνες όλοι αυτοί;

Ονόματα δεν έχουν ;

για δεν τα λέτε στα σχολειά

οι νέοι να κατέχουν ;

Μα μόνο τους προτρέπετε

παράδειγμα να γίνουν

να κρεμαστούν και να καούν

Αθάνατοι να μείνουν .

Κι αυτοί που δεν κρεμάστηκαν

κι ας ήτανε προδότες

σε θρόνους καλοκάθισαν

τους λεν και πατριώτες.

Κι αφού με ψέμα γράφεται

της Κύπρου η ιστορία

ο ποιητής πια σιωπά

μονάχα από αηδία.

Και πού τα χείρας σου θα νίψεις ; / Ανδρέου Ειρήνη

Ο κόσμος πάει ολοταχώς για να τελειώσει

και πού τας χείρας σου Πιλάτε θα τας νίψεις ;

Πού όχλε που αναφωνούσες για να σώσεις

ληστές και ψεύτες την αλήθεια να σταυρώσεις ;

Πού Φαρισαίε που μιλούσες για Θεό

την όψη σου μονάχα για να νίψεις

και πού τελώνη δολοφόνε των φτωχών

που όλο το μέσα σας βρωμούσε απ’ την σήψη;

Κι εσύ που όλη την γη την ήθελες δική σου

κι αφάνιζες ανθρώπους, κράτη αδιαφορώντας,

παιδιά που δεν προλάβανε τον έρωτα να ζήσουν

μα την νεκρή μανούλα τους βυζαίναν ξεψυχώντας ….

Άμα την μάνα γη εσύ την κάνεις στάχτη

κι’ ούτε πια δέντρο, ούτε στάρι θα φυτρώνει ,

νεκρά τα ψάρια στην στεριά φωτιά κι ο μπάτης

κι ούτε πουλί για να λαλεί, νεκρό και τ’ αηδόνι,

Λίγο στοχάσου στον πλανήτη τούτο δω

έχεις κι εσύ παιδί και μάνα και δικό σου.

Φάε το χρήμα σου και πιες το μαύρο τον χρυσό

και νίψε και τας χείρας σου στο αίμα των παιδιών σου.

[Σκοτώστε και τον ποιητή] / Ανδρέου Ειρήνη

 Σκοτώστε και τον ποιητή

δεν είναι βραβευμένος

Εφ' όσον ο λαός κοιτά

μονάχα την βολή του

την εξουσία προσκυνά

κι ας χάνεται η Πατρίς του,

όλα του πάνε κατ' ευχήν

κι ας μην χαλώ την πιάτσα

αφού και υποψήφιος

είπεν την Κύπρο τάτσαν(λεκέ)!

Αρνούνται την σημαία μας

της ανεξαρτησίας

στου μαύρου Ιούλη το λαμπρόν

ούλλοι μας εκλωτσήσαν.

Καρτέραγαν την μάνα μας

να ρθει να μας γλυτώσει

μα ήρθε πριν , χαράματα

για να μας παραδώσει ...

Σκοτώνοντας τους αδελφούς

που έλεγε προδότες

το μίσος είχαν προ πολλού

της χούντα οι "πατριωτες".

Το 'παν δικοί τους αρχηγοί:

"Ο αγώνας ήταν λάθος"!

Όμως αλλού τους έτρωγε

το μίσος είναι πάθος.

Και στον λαιμό τους πήρανε

παιδιά ιδεολόγους

που αν ξύπναγαν θα φτύνανε

στεφάνια μα και λόγους .

Μα ο ηθικός ο αυτουργός

όσο κι αν δεν αρέσει

ήταν ο "μεγας" στρατηγός

που 'φερε και το φέσι........

Κι αυτός που τον κουβάλησε

ας βλέπει απ' το θρονί

την Κύπρο πώς κατάντησε

και να την ..... "ευλογεί".

Κλάδο ελαίας έδωσε

κι ο φάκελος κλεισμένος

σκοτώστε και τον ποιητή

δεν είναι βραβευμένος.

Ήθελα πιο πολλά να πω

μα τα' πε η ιστορία

τον Πενταδάχτυλο κοιτώ

με πιάνει ανατριχίλα.

Κι αν είστε μάγκες, άντε μπρος!

Ψηλά στην ανηφόρα !

Άντε αράτω τον σταυρό

που σήκωσε ο Ευαγόρας,

σαν πίστεψε σε λευτεριά

στα δεκαοχτώ του χρόνια

και του περάσαν την θηλιά........

σας καρτερά ακόμα.

Χιλιάδες οι Αθάνατοι

ήρωες προδομένοι

η αρρώστια σας επάρατη

το μίσος επιμένει.

Μήτε δεξιοί μήτε ζαβροί

πονάνε πια τον τόπον

όλοι αράξαν στην βολή

πιόνια των αρχόντων.

Τραβά ο ένας το πετσί

κι ο άλλος το τομάρι

μα ο λεκές μας της ντροπής

άστρο , μισό φεγγάρι

μισό αιώνα είναι εκεί

και όχι στην σημαία

προσκυνημένοι κι αυλικοί

που πήγε τόσο αίμα;

Καρέκλα, κόμμα, διαφθορά!

Όποια πέτρα σηκώσεις

ΜΙΖΑ θα γράφει καθαρά

Ο Θεός πια ας μας σώσει.

Όποιον μιλά τον έχουνε

του πάτσου και του κλώτσου

κρυφτό όλοι τους παίζουνε

πίσω απ' το δάχτυλο τους

Τους Βαραββάδες συγχωρούν

και προσκυνουν Πιλάτους

αρχιερείς με τους σταυρούς

και δήμιους του κράτους.

Δικοί κι οχτροί συμπράξανε

την Κύπρο κατατρώνε

και αμοιβή εισπράττουνε

φαρισσαίοι και τελώνες.

Το βιος το αίμα την ψυχή

σαν δράκουλες ρουφάνε

τα πρόβατα στην σιωπή

μιας και κουτσοπερνάνε.

Με κοκκαλάκια επαιτούν

γλείφουνε και κουφέτα

γονατιστοί τους προσκυνούν

ραγιάδες με πατέντα!

Κι όσο για το σύστημα

που λεν λογοτεχνία

τα φτύνω τα βραβεία σας

πάνω από μνημεία .

Γιατί κανείς σας δεν υμνεί

αυτούς που ' χει σκοτώσει

το χέρι το αδελφικό;

κι ας ήτανε καμπόσοι;

Δεν έχουν μάνες όλοι αυτοί;

Ονόματα δεν έχουν ;

Για δεν τα λέτε στα σχολιά

οι νέοι να κατέχουν ;

Μα μόνο τους προτρέπετε

παράδειγμα να γίνουν

να κρεμαστούν και να καούν

ΑΘΑΝΑΤΟΙ να μείνουν.

Κι αυτοί που δεν κρεμάστηκαν

κι ας ήτανε προδότες

σε θρόνους καλοκάθισαν

τους λεν και πατριώτες.

Κι αφού με ψέμα γράφεται

της Κύπρου η ιστορία

ο ποιητής πια σιωπά

μονάχα από ΑΗΔΙΑ !!!!