Της ποίησης την οίηση
και την ωραιοποίηση;
Της Πατρίδας τον χαμό;
Των ηρώων τον λυγμό;
Να στολίζω την ασκήμια
στο όνομα λογοτεχνία
που ψοφάει για βραβεία
κάθε γρίφος έχει αξία ;
Δεν τολμάνε την αλήθεια ,
στολισμένα παραμύθια.
Είν' κι αυτή κατεστημένο
τίποτα πια δεν προσμένω
σε ένα κόσμο βολεμένο
στην σιωπή του αραγμένο
κι ένα κράτος βουλιαγμένο
στην σαπίλα βουτηγμένο.
Η Καρέκλα πρώτο θέμα
κι ας η Κύπρος στάζει αίμα.
Μια πληγή μισού αιώνα
που την γδέρνει η διχόνοια.
Μας υπόσχονται αλλαγή
χρόνια οι κάθε Μανωλιοί
εκτοξεύοντας φαρμάκι
ένας του άλλου με.. μεράκι
για να πείσουν τον κοσμάκη
που είπε το ψωμί ψωμάκι
σαν τον άφησαν ταπί
δίχως τσίππαν της ντροπής.
Αφαιμάξαν τα ταμεία
μα αυτοί ζημιά καμία...
Σαν τι ποίημα να γράψω
που απ' το κλάμα θα πλαντάξω;
Αφουγκράζομαι νεκρούς
απ' τους τάφους βλοσυρούς
με τα κόκκαλα να τρίζουν
να μας φτύνουν να μας βρίζουν.
Μες σε κάσες να τους φέρνουν
κι επικήδειους να πλέκουν
τα παιδιά τους, τα εγγόνια
κι όσες μάνες ζουν ακόμα
με το αχ και βαχ στο στόμα
για σχεδόν μισό αιώνα .
Μήπως για έρωτες να γράψω
έτσι κλίμα για ν' αλλάξω ;
Ναι τον ύμνησα κι εγώ
τον θεό τον φτερωτό
μα είμαι τώρα πια γιαγιά.
.Κάντε τόπο στα παιδιά.
Θέλουν να ερωτευτούν
όμως πώς να παντρευτούν
σαν μαστίζει η ανεργία
κι όλα για την εξουσία;
Κάτω απ' του εχθρού την μπότα
με κλειστά όλα τα ώτα
σε κραυγές σαν την δική μου,
ένα λέω στο παιδί μου:
"Ναι ! Όλα για την πατρίδα !
Όμως σεβασμό δεν είδα.
Φτού σε τούτους τους προδότες
που το παίζουν πατριώτες
μα σε πτώματα πατάνε
και πατρίδες ξεπουλάνε
μα απ' την κεφαλή βρωμάνε.
Πού στ’ αλήθεια θα μας πάνε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου