Εναγκαλίζομαι το πεπρωμένο / Μαυρομάτης Γιώργος

 

(αφιερωμένο στους καταφρονεμένους του κόσμου)

Πήγα σε ένα φτηνό μαγαζί

να πάρω ένα άσπρο πουκάμισο

για το βρεγμένο σπουργίτι

που μού κτύπαγε το βράδυ το τζάμι.

Πήγα να πάρω μια μπλούζα λευκή

για τη βροχή που πότισε τα γεράνια

και τα διψασμένα τριαντάφυλλά μου.

Βρήκα κλειστό το μαγαζί

και φεύγω λυπημένος.

Εν τέλει, φεύγω χωρίς το φτωχό σπουργίτι

χωρίς τη δροσερή βροχούλα.

Κλείνω τα μάτια μου και εναγκαλίζομαι

το πεπρωμένο μου, το κάτασπρο,

σαν τον ναυαγό που κλαίει

επάνω στο αφρισμένο κύμα.

Κατεβαίνουν από τα βουνά οι φίλοι μου / Μαυρομάτης Γιώργος

Και ξάφνου φάνηκαν να κατεβαίνουν

από τα βουνά οι φίλοι μου, όλοι πεθαμένοι.

Κάνουν βαρελάκι από τις πλαγιές των βουνών

ως να θέλουν να μην τους πιάσει κανένα βόλι.

Κατεβαίνουν, δεν περιμένουν τίποτα πια.

Πληγωμένοι και προδομένοι πέφτουν απάνω

στα ξηρά χόρτα, όμοιοι με τα πεσμένα φύλλα,

κιτρινισμένοι επάνω στο νοτισμένο χώμα.

Γύρισαν από τη μάχη, πεσόντες.

Τώρα σμίγουν με τους άλλους νεκρούς

και ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα φιλί.

Μήτε ένα ζεστό χνώτο να τους ζεστάνει.

Τα παγωμένα τους χέρια, πώς ξύλιασαν έτσι

μέσα στον χρόνο, αλήθεια; Δίχως ένα ζεστό χνώτο

να τους θερμάνει την όψη.

Ούτε μια βελούδινη αύρα να τούς χαϊδεύει

τα ωχρά τους πρόσωπα.

Και μήτε η πρώτη αγάπη μήτε η έσχατη

να σκύβει να τους δώσει λίγη συμπόνια.

Κατεβαίνουν οι φίλοι μου από τα βουνά

με σχισμένες χλαίνες, άπνοες.

Δεν μπορούν να σαλέψουν τα χέρια

να κάνουν έστω ένα σινιάλο με τα μάτια τους.

Πέφτουν μες στην ανυπαρξία, μες στη νάρκη

και ούτε ένα δάκρυ.

Συννεφάκι μου / Μαυρομάτης Γιώργος

 

Χάθηκες στο βάθος του ορίζοντα.

Τώρα κάθομαι μόνος έξω στο πεζούλι μου

και σε σκέφτομαι. Είναι που δε συναντηθήκαμε ποτέ.

Τώρα που είσαι μακριά, έχουμε μεταμορφωθεί,

εγώ σε ένα άγριο τριαντάφυλλο κι εσύ σε μια πεταλούδα,

ως να κάθεσαι στα πέταλά μου.

Συννεφάκι μου

λέω να γίνω κι εγώ συννεφάκι να έλθω να σε βρω.

Έχουμε πολλά να πούμε, να σμίξουμε, να γίνουμε

ένα μεγάλο σύννεφο. Ένα τριαντάφυλλο

και μια διάστικτη πεταλούδα στον ίδιο ουρανό.

Τέλος, θα ήθελα να ξέρεις, πως σήμερα

είναι Χριστούγεννα και σού στέλνω την αγάπη μου.

Και μη ξεχνάς, χρόνια πολλά να πεις από μένα,

στον ήλιο που κρύβεις.

Οδύνη / Μαυρομάτης Γιώργος

Ελάτε να αγκαλιάσουμε το βουνό 
που μας έχει ανάγκη.
Ελάτε να του δώσουμε στοργή 
τώρα που πονάει.
Αύριο θα΄ χουμε την ανάγκη του 
αύριο νομίζω θα χρειαστούμε εμείς 
τη στοργή του. Διαιασθάνομαι ότι εγγίζει η ώρα της ηδονής 
αφόρητη.

Μαυρομάτης Γιώργος (βιογραφικό)

Κατάγεται από την Αγία Βαρβάρα Λευκωσίας. Είναι απόφοιτος του Παγκυπρίου Γυμνασίου και πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσν/ίκης. Εργάστηκε στη Δημόσια Υπηρεσία (Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας) από το 1975-2007 απ΄ όπου αφυπηρέτησε από τη θέση του Ανώτερου Λειτουργού Ευημερίας. 

Έργα του: 

• Ποιήματα 1977
• Μνήμες  1987
• Βήματα και Ιαχές 1993
• Το ανάθημα της αράχνης 2000
• Τα ρόδα του ανάμου 2006
• Η μικρή Πασχαλιά ή μια νέα Πολίχνη 2009
• ΟΛΒΙΑ ΔΙΝΟΝΤΑΙ 2011
• Ο ήλιος στην επιφάνεια της θάλασσας / 2019

Ο ποιητής μονάχος / Μαυρομάτης Γιώργος

Εδώ μαίνεται μια καταιγίδα
και δυσανασχετώ
που βγήκε πάλι ο ποιητής μονάχος. 
Πείτε του πως είναι επικίνδυνο 
να μένει ακάλυπτος την άγρια θύελλα. 
Μ΄ αυτός δεν μπορεί να κρύβεται 
σε τέτοια μπόρα.
Κάπου θα ξετρυπώσει ασάλευτος
ένα στρογγύλο άστρο ολόλαμπρο
να κρεμαστεί απ΄ το λαιμό του.
Θα βρει ένα λιθόστρωτο ευθύ
να κατεβάσει τ΄ άλογό του 
θα βρει ένα βελούδινο αγνό 
ένα κοράλλι να ενδώσει.