Κατεβαίνουν από τα βουνά οι φίλοι μου / Μαυρομάτης Γιώργος

Και ξάφνου φάνηκαν να κατεβαίνουν

από τα βουνά οι φίλοι μου, όλοι πεθαμένοι.

Κάνουν βαρελάκι από τις πλαγιές των βουνών

ως να θέλουν να μην τους πιάσει κανένα βόλι.

Κατεβαίνουν, δεν περιμένουν τίποτα πια.

Πληγωμένοι και προδομένοι πέφτουν απάνω

στα ξηρά χόρτα, όμοιοι με τα πεσμένα φύλλα,

κιτρινισμένοι επάνω στο νοτισμένο χώμα.

Γύρισαν από τη μάχη, πεσόντες.

Τώρα σμίγουν με τους άλλους νεκρούς

και ούτε μια αγκαλιά, ούτε ένα φιλί.

Μήτε ένα ζεστό χνώτο να τους ζεστάνει.

Τα παγωμένα τους χέρια, πώς ξύλιασαν έτσι

μέσα στον χρόνο, αλήθεια; Δίχως ένα ζεστό χνώτο

να τους θερμάνει την όψη.

Ούτε μια βελούδινη αύρα να τούς χαϊδεύει

τα ωχρά τους πρόσωπα.

Και μήτε η πρώτη αγάπη μήτε η έσχατη

να σκύβει να τους δώσει λίγη συμπόνια.

Κατεβαίνουν οι φίλοι μου από τα βουνά

με σχισμένες χλαίνες, άπνοες.

Δεν μπορούν να σαλέψουν τα χέρια

να κάνουν έστω ένα σινιάλο με τα μάτια τους.

Πέφτουν μες στην ανυπαρξία, μες στη νάρκη

και ούτε ένα δάκρυ.