Εις Ανδρέαν Εμπειρίκον
Τα ερωτηματικά που αιωρούνται εις ουρανόν αμόλυντον
Είναι η ζαφορά μήκωνος υπνοφόρου
Μπορεί και η περιφορά των τύψεων άσπλαχνου φθινοπώρου
Που αφήκεν εις την θλίψην της ανίατον κορασίδα
H οποία όμως θα μπορούσε να βρει την γιατρειάν της
Εις το υψιπετές δρασκέλισμα ενός σκαλοπατιού
Ή σε ίμερους καλπάζοντες στη ρέμβη των κρημνών
Στις εν καμίνω προσευχές
Ή στο τσίμπημα ενός ρόδου που εκπορνεύτηκε
Στην ερυθριώσα ωχρότητα ενός κούρου που ανεστήθη
Ή στους βοστρύχους ανατέλλοντος αιδοίου
Στα οργασμικά κωάσματα κοράκων πειναλέων
Στα κύματα, στα σπήλαια, σε σκοτεινούς δρυμώνες
Ή - επιτέλους- στις ασπαίρουσες ρόγες της
Όπου οι κορυδαλοί μεθούν και ξαγρυπνούν
