Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μελετίου Μιχάλης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Μελετίου Μιχάλης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

ΑΚΑΚΟΣ ΑΚΑΚΟΣ: Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Μελετίου (Ιδιωτική έκδοση) το έτος 2015

ΑΦΡΟΣΥΝΗ

Η λογική είναι κλωστή
που με τον πόνο δεν κρατεί.
Η αφροσύνη όμως, είναι φυλακή
όταν αυτή σε οδηγεί.


ΑΔΙΕΞΟΔΟ


Αν γυρίσω τις πλάτες στο μέλλον
θα δω κατάφατσα το παρελθόν.
Αυτό, που τόσο πολύ μισήσαμε να αγαπούμε.
Τώρα, θαρρώ πως αγαπούμε να το μισούμε.

Αχ, απεχθές συναίσθημα
της κάλπικης υπεροχής μου!
Γιατί τους εχθρούς σιχαίνεσαι
και μόνο εμένα θέλεις;



ολόκληρη την ποιητική συλλογή μπορείτε να την διαβάσετε στη διεύθυνση: http://www.24grammata.com/wp-content/uploads/2015/11/Meletiu-Akalos-Akakos-24grammata.com_.pdf

ΕΝΑ ΚΕΝΟ ΓΕΜΑΤΟ : Ποιητική Συλλογή του Μιχάλη Μελετίου από τις εκδόσεις ΑΩ / 2016





ΟΡΕΙΒΑΤΗΣ

Βουνοκορφές εναλλάσσονται
στης ενδοχώρας τον ομφαλό.
Σαν αλληλουχίες φοβισμένων σκέψεων
πουεπαναφέρουν πασανάκατα
τις δύσβατες, πλην όμως γενεσιουργές
αιτίες των στοχασμών μας. 






ΑΡΓΑ ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ

Δύοντας γοργά,
οήλιος του φθινοπώρου
παρέσυρε μαζί του 
κάθε ελπίδα ζεστασιάς.

Μόνη παρηγοριά,
οικεραμέρυθρες αποχρώσεις 
των αντανακλάσεων και των σκιών
στις επιφάνειες των προσμονών μας.

Του έρωτος το μεθύσι / του Μιχάλη Μελετίου




Εμέθυσα, ζαλίστηκα 
στις μυρωδιές σου μέσα 
όταν εσέ εκράτησα 
δροσούλα της αυγής μου. 

Σε φίλησα με φίλησες 
έσμιξαν τα κορμιά μας 
πέθανα κι αναστήθηκα 
σε τρυφερές αγκάλες 

Αχ Παναγιά, αχ Παναγιά 
κάμε μας σήμερα πουλιά 
στα ύψη ν’ ανεβούμε. 

κάντο ταχιά, κάντο γοργά 
κάντο για μόνο μια φορά 
ευθύς για να χαθούμε. 

Όρκους βαριούς σφραγίσαμε 
στου έρωτος τα χάδια 
του θάνατου ξολοθρεμοί 
γλυκόπιοτες αλμύρες. 

Αχ Παναγιά, αχ Παναγιά 
πάρε τον Χάρο αγκαλιά 
να νιώσει την αγάπη. 

Κάντο ταχιά, κάντο γοργά 
κάντο για μόνο μια φορά 
να δει πως ειν’ απάτη. 

Αλγεινό μαράζι / του Μιχάλη Μελετίου



Ήταν μια νύχτα σκοτεινή 
που έριχνε χαλάζι 
κι αλύπητα με κάρφωσες 
με αλγεινό μαράζι. 

Δεν πρόσεξες τους όρκους σου 
μα ούτε και τους λόγους 
πώς είχες αθεόφοβη 
αλήθεια τέτοιους τρόπους; 

Με έβαλες να σκοτωθώ 
μ’ ούλους τους συγγενείς μου 
σ’ αγάπησα σε φύλαξα 
στα βάθη της ψυχής μου. 

Εχάραξα την τύχη μου 
με αίμα και με κόπο 
τζαι του διαβόλου έμαθα 
τον θλιβερό τον τρόπο. 

Μα τώρα ήρθες όμορφη 
σταγόνα της ερήμου, 
ρυάκι, γλύκα τζ’ άχραντος 
αφέντρα της ζωής μου 

Έδωκες λόγον τάχατες 
σε μάνα και σε κύρη 
πως ε να λάβεις γι’ άντρα σου 
μέγα καραβοκύρη. 

Δεν πρόσεξες τους όρκους σου 
μα ούτε και τους λόγους 
πώς είχες αθεόφοβη 
αλήθεια τέτοιους τρόπους; 

Μου έκαψες τα σωθικά 
κακόμυαλη πανούργα 
τίποτες δε λογάριασες 
ανάφεντη κακούργα. 

Γι’ αυτό τζ’ εγιώ εν άντεξα 
τζ’ έσυρα το μαχαίρι τ
ζ’ ετέλειωσεν η ζήση σου 
από δικό μου χέρι. 

Μα ο Θεός λυπήθηκε 
με τα παθήματά μου 
τζαι τότες μου τα έσβησε 
τα τόσα κρίματά μου. 

Μιχάλης Μελετίου (βιογραφικό σημείωμα)

Γεννήθηκε το 1983 στη Λεμεσό της Κύπρου και ζει στην Αθήνα.
Έχει υπηρετήσει στην ιδιωτική εκπαίδευση. Επί σειρά ετών αρθρογραφούσε σε γνωστό περιοδικό επιστημονικής εκλαΐκευσης.
Άρθρα και γνώμες του έχουν δημοσιευθεί στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο της Ελλάδος και της Κύπρου.
Ποιήματά του έχουν φιλοξενηθεί σε ηλεκτρονικά περιοδικά Λόγου και Πολιτισμού.

Εργογραφία:

  •  (2017)   Άρωμα εθνικής σωτηρίας, Ιδιωτική Έκδοση
  • (2016)   Ένα κενό γεμάτο, ΑΩ Εκδόσεις
  • (2015)   Άκαλος άκακος, Ιδιωτική Έκδοση
  • (2015)   Κρίση, ακρισία και ηθική, ΑΩ Εκδόσεις

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Τα μάθκια του αστρονύχτη / Μελετίου Μιχάλης



Κάτω στον αψηλό γκρεμό
δίπλα στο περιγιάλι
προψές επία μανιχός
με δάκρυα καπάλι.
Τζ’ εσκέφτηκα να πεταχτώ
σε σκοτεινό σεργιάνι
γιατί με πίκρανες πολύ
μ’ αυτά που μου ‘πες πάλι.
Μου ‘πες πως έν έχω εγιώ
καλή στον ήλιο μοίρα
τζ’ εσύ πως εκαλόμαθες
να σε αλείφουν μύρα.
Είπες μου λόγους φοβερούς
με απονιά ζωσμένους
τζ’ ύστερα με πολόγιασες
σαν τους καταραμένους.
Μα ‘γιω κορού μου στάθηκα
στις άκρες του θανάτου
τζαι κοίταξα τα νιάτα μου
τζ΄ είδα τα ριζικά του.

Α δεν με θέλεις όμορφη
τζαι μάθκια τ’ αστρονύχτη,
της νύχτας της αφέγγαρης
το φωτεινόν το δίχτυ,

τζ’ αν ε γιατί εγιώ ‘ν εχω
που τα καλά τα μύρα,
έβγα της πόρτας της καρδιάς
τζαι θάφτου μες το μνήμα.
Θάφτου μα μεν ξεβείς ποτές!
ξανά μες τα ‘νειρά μου
γιατ’ οι γκρεμοί εν πάντοτε,
για μεν τα ριζικά μου.

Στις στράτες είδα το κακό / Μελετίου Μιχάλης



Στις στράτες είδα το κακό
τζαι πόνον στα καντούνια
φοέρες τζαι θανατικά
τζαι μίση που την κούνια.
Κανέναν δεν εγνώρισα
με γνώμες καλοσύνης
ούλλοι τους είχαν πρόστυχα
μυαλά παραφροσύνης.

Ποτές μου δεν εζήλεψα
την πίττα που το μέλι
γιατ’ ήξερα πολύ καλά
πως ήτουν προδομένη.

προτίμησα την μοναξιά
τον τίμιον αγώνα
τζαι στου Θεού ακρώννουμουν
υπακοής κανόνα.
Γαίματα είδα κάμποσα
τζαι χίλιους σκοτωμένους
μα μόνον έτσι έμαθα
της γης τους αντρειωμένους.
Έζησα μέρες άνηλιες
τζαι βράδια μουρρωμένα
που γύρευκες να δεις πουλιά
μα ήταν κουρρωμένα.
Ελάλες πως ετέλειωναν
οι μέρες σου δαπέρα
τζαι σίουρα εν προχωρά
η ζήση παραπέρα.

Μα πάντα κατ’ εγένετουν
τζ’ έβρισκα την υγεία
γιατ’ είχα μέσα στην καρκιά
Χριστόν τζαι Παναγία.

Αυγοτοιχομαχία / του Μιχάλη Μελετίου


Ειμ’ εγώ λεξουλοπλαθομπίχτης
μα κι όψιμος ευτραπελοαλγοπνίχτης.
Ειμ’ εγώ ιλαροτραγωδιοποιός
για ‘σένα όμως φάρος κι οδηγός.
Κουνουπομελισσόσφηκα το ποίημα αυτό,
να το γράψω ήθελα από καιρό.
Την οργή να διώξω άνωθεν
και εξηγούμε αμέσως κάτωθεν:
Έλληνα περνιέσαι ως γνωστόν
πως δρας με τ΄αψηφολογικοθυμικόν.
Έλληνα εσύ σκουντουφλοπέφτουλα
και κουτομυαλοψεύτουλα.
Φίλε μου τάχα ηθικοταγμένε,
στ’ αλήθεια όμως οδοντονυχοκαλοβαλμένε.
Έλληνα εσύ αυταδελφοκακόφρονε,
και λίαν προστυχοτσεπόφρονε.
Των άλλων μεγαλοπαράφρονας
και κοσμοδοξασμένος,
στ’ αλήθεια όμως άφρονας
και τρισκαταραμένος.
Σ’ όλους λοιδορομίσητος
και πάντοτε ριγμένος,
κατάντησες αγάπη μου
στον βούρκο βουτηγμένος.
Στους ξένους σκύλους γίνεσαι
ευθύς συγχωροχάρτι.
Σε ‘μένα όμως γίνεσαι
το σάπιο το κατάρτι.
Κύων και λέων γίνεσαι
στ’ αδέλφι σαν ορμίζεις·
τις σάρκες και τα κόκκαλα,
αλλήθωρα του σκίζεις.
Ανάθεμα σε φάτσα μου
και στραβομαναδελφοράτσα μου.
Με ‘σένα πάντα μένω εδώ
Μ’ ανάστα, πόλεμο και μ’ εμπαιγμό.
Έλληνα μου,
Κλείνω προς το παρόν εδώ.
Κέφι δεν έχω πια εγώ.
Καθόλου δεν αλλάζεις…
Μια ζωή θα μας
Τυφλοσκοινοβατοκουτρουβελολυκοβελάζεις