Κάτω στον αψηλό γκρεμό
δίπλα στο περιγιάλι
προψές επία μανιχός
με δάκρυα καπάλι.
Τζ’ εσκέφτηκα να πεταχτώ
σε σκοτεινό σεργιάνι
γιατί με πίκρανες πολύ
μ’ αυτά που μου ‘πες πάλι.
Μου ‘πες πως έν έχω εγιώ
καλή στον ήλιο μοίρα
τζ’ εσύ πως εκαλόμαθες
να σε αλείφουν μύρα.
Είπες μου λόγους φοβερούς
με απονιά ζωσμένους
τζ’ ύστερα με πολόγιασες
σαν τους καταραμένους.
Μα ‘γιω κορού μου στάθηκα
στις άκρες του θανάτου
τζαι κοίταξα τα νιάτα μου
τζ΄ είδα τα ριζικά του.
Α δεν με θέλεις όμορφη
τζαι μάθκια τ’ αστρονύχτη,
της νύχτας της αφέγγαρης
το φωτεινόν το δίχτυ,
τζ’ αν ε γιατί εγιώ ‘ν εχω
που τα καλά τα μύρα,
έβγα της πόρτας της καρδιάς
τζαι θάφτου μες το μνήμα.
Θάφτου μα μεν ξεβείς ποτές!
ξανά μες τα ‘νειρά μου
γιατ’ οι γκρεμοί εν πάντοτε,
για μεν τα ριζικά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου