ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΚ

Εσού που μπαίννεις στην κλεψιάν, να πιάσεις για να ζήσεις,
τζιαι με τους κόπους τ’αλλουνού, θα φάς τζιαι θα γλεντήσεις,
στο τέλος κάπου θα πιαστείς, τζιαι θα λογοδοτήσεις.

Τζιαι σου που είσαι καυκατζιής, τζιαι που τα καταφέρνεις,
να μπλέκεσαι μες τον καφκάν, τα πλάσματα να δέρνεις,
τζιαι σούνι ότι έσπειρες, πίσω στο τέλος παίρνεις.

Πάλε εάν ο σατανάς πει σου ν’ αποφασίσεις,
να κάμεις φόνον τζιαι ζωήν, πλασμάτου να στερήσεις,
η συντροφκιά σου θαν ο φος, όσον τζιαιρόν θα ζήσεις.

Θα τρέμεις φίλους του νεκρού, μπροστά σου μεν τζιαι φκούσιν,
μιαν νύχταν μες τα σκοτεινά, τζιαι με θυμόν σου πούσιν,
πως θα σου πάρουν τη ζωήν, για να εκδικηθούσιν.

Αν είσαι πάλε άνθρωπος, πουθ θέλεις τα παιδκιά σου,
τζι’εν τα λυπάται τίποτε, η άπονη καρκιά σου,
εν θάσιεις πλάσμαν να σε δει, μετά στα γεραδκιά σου.

Για τούτον τα μηνήματα, που τουν τους στίχους πιάσε,
τζι’ όπου τζι’αν είσαι πας την γην, όπου τζι’ αν τύχει νάσαι,
μακρά από το άδικον, τζιαι πάντα να θυμάσαι.

Τα έργα μας που κάμνουσιν, πλάσματα να πονούσιν,
να ξέρουμεν σαν μπούμερανκ, ούλα εν να στραφούσιν,
αλύπητα τζιαι άπονα, πάνω μας να χτυπούσιν.

Χαμπής Αχνιώτης