του Καφέ η συντροφιά .......του Χαράλαμπoυ Κωστέρη

Βαλίτσα μου ανοιχτή, τεστ γεμάτη για κρυφά συμπτώματα,
ενέργειας ψυχικής, ψυχοσωματικά φαινόμενα,
ηλικίας παιδικής, γενιάς τρομακτικής βιώματα,
προσοχή ελλειμματική, ερμηνεία γονεϊκή - “καμώματα'.

Τεστ μαθηματικά, εργαλεία διαγνωστικά, αξιολόγησης,
με λόγια πιο αργά, τεστ προβολικά ενόρμησης,
από κίνητρα κενή και μνήμη αδύναμη, η μάθηση,
στα παιδιά κάποιων της γης, που έγιναν γονείς, 

από κακή χρήση κάποιας αντισύλληψης.

Ενουρήσεις φοβικές, ανορεξίες παροδικές και άσθματα.
Ορμές αρχαϊκές, φωνές νυχτερινές, φαντάσματα.
Πληγή δερματική, δεν κλείνει αιμορραγεί, παράξενη,
μα οι γιατροί βουβοί και δεν κοιτάν’ εκεί, που η παιδική ανησυχία έχει την έναρξη.

Ως ότου τα παιδιά, θα’ ναι ο στόχος για τα μικροσκόπια,
θα μένουν σταθερά κάποια ανεξήγητα συμπτώματα,
μ’ έναρξη τους γονείς, όσα κληρονομείς, δικά τους συναισθήματα ακατέργαστα,
αλεξιθυμικής, ζωής μοναχικής, δικά σου τ’ άλυτα τους τα συμπλέγματα!

[Κυνηγημένος από κόσμο...] του Κωστέρη Χαράλαμπου

Κυνηγημένος από κόσμο στ’αεροδρόμιο, θα έμενα μόνος με μ’έναν σάκο συντροφιά,
μαζί οι φίλοι οι σταθεροί σαν το ιώδιο, μη με λερώσει οποιαδήποτε βρωμιά.

Δύο φιλιά μια αγκαλιά ένα χαμόγελο, όμως το σάλιο να προδώνει τη ζημιά,
πως η εμπειρία του αντίο είν’ στον άνθρωπο, τομή του δέρματος προεγχειρητικά.

Μα εσύ δεν ήσουνα εκεί, είχα τον σάκο σου, που μου’χες κάνει δώρο μια Πρωτοχρονιά
και μου’πες Χάρη σε αυτόν θα μπει ο δρόμος σου κι εγώ γελούσα πιστός σε κίνητρα κρυφά.

Σαν φύγαν όλοι την κοπέλα βλέπω απέναντι, που πριν με χρέωσε περίσσια οκτώ κιλά,
χαμογελάει σαν να λέει πως οι άνθρωποι, βαραίνουν σάκους που αγαπούν συνειδητά.

Μα που να ξέρει η δειλή πως είμαι σάκος σου, πως κουβαλάω χρόνια την τόση σου ερημιά,
μήπως ταξίδεψε η φτωχή εντός του κόσμου μου, ή ζει εκδικούμενη ό,τι βιώνει ονειρι

Κωστέρης Χαράλαμπος (μικρή αναφορά)

Γεννημένος στην Κύπρο, απέκτησε για δεύτερη πατρίδα την Κρήτη, σπουδάζοντας ψυχολογία στο Ρέθυμνο. Ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο πεδίο της ψυχολογίας της υγείας στο Ηνωμένο Βασίλειο και στο πεδίο της κλινικής ψυχολογίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Ζει και εργάζεται στην Κύπρο, ενώ παράλληλα ερευνά θέματα όπου η ψυχική υγεία συνυφαίνεται με την σωματική.

Αλήθεια

Σε τι χρειάζεται η αλήθεια αν είναι φλόγα;

Το ξέρει μέσα του όποιος κρύβει παγετώνα.

Και το οξυγόνο του κρατάει για όλα εκείνα

που δεν τα βρίσκει η φωτιά και που είναι λίγα.

Σε μια γωνιά ένας σωρός από βιβλία.

Με όψη σκισμένη, ορίζουν την ανησυχία.

Γι'αυτά ο χρόνος, χρόνια τώρα, κάνει αγώνα,

μα δεν παντρεύεται η μούχλα, αντέχει ακόμα.

Ποια μέθοδος μετράει την αυτογνωσία;

Αυτή που ορίζει την καννίβαλο φοβία.

Απ'τα δυο ένστικτα ποιο αγαπάνε οι μάγκες;

Αυτό που τρέφει τις κρυφές τους τις ανάγκες.

Το δέρμα πίσω από τη μάσκα μας ποιος βλέπει;

Αυτός που αργά και ίσως νωρίς το καταστρέφει.

Που δείχνει πως αληθινός φίλος είναι ένας,

όποιος στον τοίχο θα μας στήσει. Αλλιώς κανένας!

Γι'αυτό σου λέω, πες μου ποια έχεις αλήθεια.

Αλλιώς θα λες μέχρι το τέλος παραμύθια.

Ζήσε υπερήφανα νωρίς και μείνε ξύπνιος...

Είναι νωρίς για σένα ο ύπουλος o ύπνος.

Τροπο-ποιήσεις

Σε πόλη ξένη όταν βρίσκεται ο άνθρωπος

και αναλύοντας εικόνες των σωμάτων,

αντιλαμβάνεται πολλά απ' τα συναισθήματα

που έγιναν σύμβολα στο δέρμα αθώων θυμάτων.

Όνειρα που δεν ειπωθήκαν', μικρά τραύματα

κι αυτοί παιδία κάποιων γονιών κάπως φευγάτων,

γίναν' τατουάζ που προστατεύουν μπράτσα αδύναμα

κι ασφάλειας αίσθημα παρέχουν που είναι άδειο.

Με σκουλαρίκια η τροποποίηση του δέρματος

εμπεριέχει μια βία χωρίς πάτο

ανθρώπων που άνοιξαν πληγές γιατί απορρίφθηκαν

ή έτσι βίωσαν την απώλεια των άλλων.

Και δεν υπάρχουν συνταγές, ούτε τεχνάσματα

για να κρυφτεί μέσα σε σύμβολα ο πόνος

αυτός που αν και οι νέοι ζουν σε χώρες θαύματα

θα είναι πάντα προς το σώμα δολοφόνος.

ομήρου ποίησις

Είναι βράδυ. Και σκοτάδι.

Είναι βράδυ. Και σκοτάδι.

Είναι βράδυ. Και σκοτάδι.

Εγώ το βράδυ. Εσύ σκοτάδι.

Σε είχα χτίσει, σε είχα κλείσει, σε μια δίνη, σε ένα σπίτι

κι είχα αφήσει, απλά μια βρύση, ανοιχτή, νερό να χύνει.

Μην ακούνε όλοι οι φίλοι, τη φωνή σου πως πασχίζει,

να βρει λύση, μη λυγίσει, όμηρος που θα μιλήσει.

Σε μια κρίση, μου'χες φύγει, να ξεχάσεις, ποιος σ'αφήνει;

Ό,τι κρύβεις απ'τη μνήμη, σε κουτί Πανδώρας κλείνεις.

Μακριά μου τρέχεις ήδη, μα είμαι μέσα σου στολίδι,

μες τη σκέψη, μες τη λήθη, της αντίληψης σου φίδι.

Είσαι μύηση, είσαι η λύση, στη δική μου ένοχη φύση

και με πίστη, έχω χτίσει, μια φωλιά, μέσα να ζήσεις.

Θα'ν'ληστή κι ομήρου φύση, δέσιμο σαν κακοποίηση,

θα με θες, μα θα με φτύνεις, σύνδρομο Στοκχόλμης... ποίηση!

Πότε θα'ρθεις; Είναι βράδυ.

Πότε θα'ρθεις; Είναι βράδυ.

Πότε θα'ρθεις; Είναι βράδυ.

Πρέπει θα'ρθεις... στο λιμάνι.

REM

Οι σκέψεις επαναλαμβάνονται

από χαρά, φόβο ή συνήθεια.

Ποιές λέξεις εξωτερικεύονται;

Φωνητικά όλα είναι σύμβολα;

Με όσα αποφεύγουμε να πούμε

τη μέρα όσα κρατάμε στη σιωπή,

πλανεύτρα η νύχτα σαν πουλί που είναι

θα τρέφει αϋπνία το κορμί.

Θα κάνει τα δικά της τα κουμάντα,

ιεροτελεστίες, δίκες μυστικές,

στ'απόκρυφα του νου μας μονοπάτια

δυσλειτουργίες θα σπέρνει σαν κριτές.

Δοκιμασίες με όνειρα σε στάδια,

δραστηριότητες ταχείες οφθαλμικές,

παράδοξου ύπνου εφιαλτικά σενάρια,

το τίμημα όσων νιώθεις μα δε λες...