ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ / Βίκτωρος Αλεξία

 

Βρόμισε σάρκα η σκόνη
και αίμα η γη,
έδαφος
με δώματα
απέθαντων.
Κάνεις δεν πεθαίνει.
Κάνεις δε ζει, όπως άρχισε να βιώνει.
Είχα να καπνίσω το ίνδαλμά μας στον ήλιο.
Βαφτίστηκα, μπογιατίστηκα και νέγρα
παραπονιόμουν για την ποιότητα της θέρμης.

Δημοσιεύτηκε στο Ποιείν  22/6/2022

ΑΝΑΣΕΣ / Βίκτωρος Αλεξία

 

Με φίλησαν οι ανάσες,
όσες φανταζόμουν από αύριο και χτες -φοβάμαι τις αγάπησα όλες,
η μνήμη μου ψυχράθηκε πια-
και απόρησα
που τόσο φρικτά
θα μπορούσα,
πριν μάθαινα μια κρίσιμη άγνοιά μου,
να ζήσω έτσι
μια ζωή
για μια ζωή,
με φτυάρια από το Κρεμλίνο,
αηδόνια που μοιρολογούν – όπως από τότε –
και ήττες
ξεπερασμένες από του Οβίδιου
το αντίστροφο πένθος
του έρωτα.

ΘΥΜΗΣΗ / Βίκτωρος Αλεξία

 

Είναι η θύμησή σου,
ίδια η λαλιά σου.
Πρόωρα άλλαξες
να ελέγχεις
τη διάβρωση και τη ροή του ανείπωτου.

[Ενηλικιωνόμαστε] / Βίκτωρος Αλεξία

 

Ενηλικιωνόμαστε

δε μου ανήκεις εσύ και εγώ ιδίως όταν ο πόνος σκληρίζει σε ένα κοχύλι [...]

απαρνιέσαι τον νυχτόβιο αφρό

στο στόμα σου κάθε νύχτα

όταν σπαρταράς από μια χαρμολύπη με βαρύ ανάστημα και γυμνασμένες πλάτες

στον κάμπο

(ξαπλώνει αργά αργά η ψυχή υπό το φως μιας ροδιάς).

Παραμονή / Βίκτωρος Αλεξία

Τα έντερα χτυπούσαν αστραπές στο στομάχι,

η καρδιά χτυπούσε στο μυαλό, ένα παιδί έκλεγε

έξω από την πόρτα και λυγούσε η απουσία του.

Ήμουν αμέτοχη στη νύχτα,

μνήμες μορφών που εγκατέλειψαν ή προχώρησαν,

όλα σαν πνιγηρά από την τετράγωνη συμπλήρωσή των έως το μέλλον,

ο λαιμός μου έσταζε ανεπιτήδευτα τον κρότο

και η μακρύτερη ζωή με κατέκλυζε,

όπως ακριβώς στην εφηβεία.

Μόνο που τώρα,

οι πόρτες ξέρουν να σιωπούν,

οι πύλες ξέρουν να κρυφακούνε,

μπορούν να ξενυχτάνε ερεθισμένα τα χέρια και τα πέλματα,

μπορούν πέταλα να ρίξουν με δύναμη στην ορχήστρα των τυφλών

επιστροφών,

μονάχα δεν ξέρουν,

μονάχα δεν ξέρω την παραμονή του θανάτου να χειρίζομαι.

Καλοκαίρι / Βίκτωρος Αλεξία

 

Βρόμισε σάρκα η σκόνη
και αίμα η γη,
έδαφος
με δώματα
απέθαντων.
Κάνεις δεν πεθαίνει.
Κάνεις δε ζει, όπως άρχισε να βιώνει.

Είχα να καπνίσω το ίνδαλμά μας στον ήλιο.

Βαφτίστηκα, μπογιατίστηκα και νέγρα
παραπονιόμουν για την ποιότητα της θέρμης.

Νύχτα / Βίκτωρος Αλεξία

 

Είναι η νύχτα

που πέφτει πάνω στ' άστρα,

στα κεφάλια των ανθρώπων

και στο κέλυφός τους

και ήσυχα

απωθεί

και

βολεύεται

στις αρχές των οικουμένων...

Η χαμένη δράση των ερωτευμένων / Βίκτωρος Αλεξία

Τότε,

σε μια πλατεία στης Αθήνας,

κάπου το 404 π.Χ. και λίγο αργότερα ,

κοντά σε ένα πρώτο όνειρο,

σε δεύτερη ματιά,

με τον Χριστό σε ένα ράφι του Fromm

και μία άπλυτη ριγέ ζακέτα

στο απέναντι αυτοκίνητο,

κάπου,

έγραφε πάνω

ειρωνικά σκίτσα για ανθρώπους,

διαβάζαμε αγκαλιά,

ότι οι τραγωδίες

περνούν την κάθε μέρα για τραγική,

γιατί το σκοτάδι,

μόνο τότε,

δείχνει σεμνό,

όταν γύρω του

υπάρχει ζωή για αμύητους

και κλέφτες,

που ο άνεμος θα λυπόταν

να αφήσει μόνους ,

χωρίς τίποτα έξω απ' αυτούς.

[...]

Και κάπως έτσι,

αφήναμε ο ένας τον άλλον ελεύθερο,

να επιλέξει να σκορπίσει μόνος

τη σκόνη

από σκια δέντρου,

που είχαμε φυλάξει στο δεξί μας χέρι,

με όλους εκείνους

τους ατρόμητους,

να μας βλέπουν να τιμωρούμαστε

χωρίς κανέναν

α-

πο-

λύ-

τως λόγο

εκδίκησης.

Άτιτλο / της Αλεξίας Βίκτωρος

Για να γεράσω φυσιολογικά,

κοίταξε, άνθρωπε,

πόσες μέρες σε έσωνε ο εαυτός σου

ή οι πληγωμένοι του κόσμου,

που για εσένα πληγώθηκαν,

αφού τους πλήγωσες.

Στην Κική Δημουλά / Βίκτωρος Αλεξία

Πρέπει οι άνθρωποι να πεθαίνουν για να θαυμαστούν...
κι αυτό όσο κρατάει η ανατολή,
κι όσο η δύση.

Ένα μερόνυχτο δε χαραμίζουμε σε μεγαλεία και θαύματα που μας φανερώθηκαν,
πριν η αιωνιότητα των ηρώων
στερέψει εκείνη την ημέρα.
Με ανοιχτά τα μάτια καρτερούμε αγγέλους που μπορεί να μη μας αδειάσουν και ποτές...

Οι άγγελοι
ξέμειναν
από παιδιά και από γέρους.
Μόνο ποιητές έχουν πια στο ανύψωμα κρεμασμένους.

Παιδί προς μητέρα / Αλεξία Βίκτωρος

Θυμάμαι παίζαμε κρυφτό
και έτρεχα μήπως με βρεις.
Παίζαμε κυνηγητό
και έτρεχα μήπως με πιάσεις.
Παίζαμε και τραγουδούσαμε στη μαγική χώρα, με τα πολλά παιχνίδια.

Έτσι μου είχες πει...

Μου χαμογελούσες και μου έλεγες,
κοντά σε εκείνους τους συμπαθητικούς ανθρωπάκους,
ότι ο καλύτερος πρέπει να κερδίσει σε αυτό το παιχνίδι.
Ο καλύτερος θα "ταϊστεί".
Ο καλύτερος θα πιάσει καραμέλες και γλειφιτζούρια.

Ποιο παιδί δεν θέλει ζαχαρωτά;

Μαμά... δεν μου αρέσει αυτό το παιχνίδι.
Ούτε μπορώ να σε βρω, ούτε μπορώ να σε πιάσω.
Πώς κρύφτηκες τόσο καλά;

Δε μου έχεις πει πώς παίζεται αυτό το παιχνίδι,
και αρχίζω να φοβάμαι!
Επιτρέπεται να καταπνίγουν το-υ-λύπες καπνού τα άλλα παιδάκια;
Κάνουν κακό τα λουλουδάκια;

Είδα κάποιους να βάζουν έναν άνθρωπο μέσα σε έναν φούρνο.
Είναι ειδικό δωματιάκι, για να τον ζεστάνει;
Πώς θα συνεχίσει το παιχνίδι κλεισμένος εκεί μέσα;

Παρατήρησα κάτι άλλους ανθρωπάκους να κοπανούν τη στάχτη και να τη ρίχνουν στο ποτάμι.
Είναι η σκόνη από το τζάκι;
Πού είναι το τζάκι;
Κρυώνω...
Μπορώ να τους πω να με βάλουν και εμένα στο δωματιάκι του φούρνου ή βάζουν μόνο τους μεγάλους;

Όλοι κάνουν μπάνιο και εμένα δε με σκέφτεται κανένας!
Πηγαίνουν σε κάτι δωματιάκια για το "λουτρό".

Θα πάμε μαμάκα και εμείς!;
Μην ανησυχείς,
θα σε περιμένω να πάμε μαζί.
Δεν μοιράζομαι την απόλαυσή μου με κανέναν άλλο.

Βλέπω κάτι κυριούλες με κάτι άλλους κυρίους.
Μαμά μου, και εσύ έχεις κάνει φίλους;
Δεν μπορώ να βρω ούτε τον μπαμπά.
Είσαι μαζί του;

Μαμά πού είσαι;
Δεν έχω καταλάβει πώς παίζεται το παιχνίδι.

Μαμά θέλω να νικήσω!
Αλλά πώς;
Δε μου εξήγησες πώς παίζεται και δεν έχω κανέναν να ρωτήσω.

Στο μεταίχμιο του ορίζοντα / Αλεξία Βίκτωρος

Έτσι οι αγάπες γεννιούνται;
Με τσιμεντόλιθο στο χέρι
και με σπασμένο το φινιστρίνι;

Έτσι μπαλώνονται τα αχρηστευμένα
παράθυρα!

Τελικά, κι έρωτες,
τυφλά ξεσπούν...
Πριν το μεγάλο Ταξίδι.

Αλεξία Βίκτωρος: Πέντε (5) Ποιήματα

Ταπεινά βλέφαρα

Για πόσο μπορούν να αντέξουν τα μάτια χωμένα στην αμμουδιά ;
Μπουκωμένα με χρυσόσκονη.
Τα βράγχια τους σφραγίζονται.
Κι οι ψηφίδες της ακτής σχηματίζουν το πιο όμορφο εικόνισμα,
μπροστά στο κάμωμα του ρευστού ουρανού.

Δυο ηλίανθοι δεν μπορούν να στροβιλίζονται μες σε χρυσαφένιες στεριές για πολύ.
Τους κακοφαίνεται όταν πλουτίζουν από το τίποτα!

**

Παράδοση

Αν έπρεπε να φθείρονται τα φτερά μου από τον πόνο μιας αγάπης,
θα τα έφερνα σε εσένα,
να τα νεκρώσεις και γδαρμένα και άτσαλα να μου τα καρφώσεις στο στήθος.
Τα πισώπλατα χτυπήματα δεν τα προτιμώ...
Πώς αλλιώς θα βλέπω τα μάτια σου,
καθώς η όψη σου παρατηρεί το σκίρτημα του παράλυτου λαφύρου;

***

Πώς να σωπάσει η ψυχή, όταν οι τένοντές της ωρύονται;
Όταν οι ρίζες της ασφυκτυούν μέσα στο λίπασμα που μπουκώθηκαν.
Παραμορφωμένη αφηγείται με σφιγμένα άκρα.
Δήθεν ορθοέπεια.
Μες στον κρότο της συγκρατημένης της ανάσας,βρυχείται.

Απόρησα όταν την είδα απέναντί μου...
Έχει και η καρδιά, μυαλό;

Και ξεστόμισα κοιτώντας την στα μάτια :
"Έχεις πολλά να μάθεις ακόμα άφωνο ,καημένο μου παιδί".
Με κοίταξε σαστισμένη και μου είπε κοφτά με μισογεμάτο στόμα :
"Μα εγώ σου μιλούσα τόση ώρα. Δεν ακούς; "

****

Ορκωμοσία βλεφαρίσματος

Νύμφη της αβύσσου,
Η τρύπια ανάσα,
Με άσπρα πέταλα στους ώμους.

Στεφανωμένη ανακήρυξη αγιότητας του έρωτα.
Μόνο έτσι η ελευθερία του προσεύχεται.

Και χαραγμένη με μύρο,
θέτει η ψυχή όρους στα μάτια της:
Να μην κλείσουν ποτέ μακριά από την ευτυχία που της παραχώρησε ο Θεός σε αγκάλες ευλογημένες.

Υπόσχεται επιτέλους η μοίρα στα ματόκλαδά σας:
"Σαν ρυάκι θα κυλά το αίμα των στιγμών σας μες στις κόρες των φλεβών."

Ύμνος η αφήγηση των οφθαλμών σας.

*****

Άλαλος συγγραφέας

Αχ, σιωπή μου... Και να ήσουν αειθαλής!
Έτσι μόνο θα άντεχα τη μοναξιά κάτω απ' τη γέφυρα που διασχίσαμε.

Κι αν το χέρι έχει βρει συντροφιά τον χείμαρρο που παρασέρνει τα νούφαρα σε ρεύματα από δροσερά και τρύπια πούπουλα ,
εξακολουθώ να ρωτώ:
"Τι γυρεύει σε γκρεμό η βουβά βουερή ψυχή μου;"
Αγγίζοντας τα συντρίμμια, δεν απάντησα.
Η ανεξάρτητη αφή τελικά αγγίζει ό,τι θέλει και μετά δεν ομιλεί σταράτα.
Δήθεν βραχνή σιγοτραγουδά κολυμπώντας.
Αυτή είναι ελευθερία!;

Οπλισμένα να στοχεύεις μόνο το χαρτί;

Αλεξία Βίκτωρος (μικρό βιογραφικό)

Η Αλεξία Βίκτωρος γεννήθηκε και κατοικεί στη Λευκωσία. Είναι φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Κύπρου. Κέρδισε δύο φορές το Πρώτο Βραβείο Ποίησης στον Παγκόσμιο Διαγωνισμό για την προώθηση της Γαλλικής Γλώσσας που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Μελών του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικα ΑΜΟPA (2017 και 2019). Παράλληλα, κέρδισε βραβεία και είχε διακρίσεις σε πολλούς διεθνείς, πανελλήνιους και παγκύπριους διαγωνισμούς ποίησης.

Σύμφωνα με την ποιήτρια : Η ποίηση είναι η προέκταση της τέχνης. Είναι η τέχνη που επιτρέπει την εισδοχή σε έναν αλλιώτικο κόσμο είτε χειρότερο από αυτόν που ζούμε είτε καλύτερο, διεγείροντας όλες τις αισθήσεις. Είναι ίσως η έκτη αίσθηση. Η αίσθηση που δεν μπορεί να ελεγχθεί. Είναι ένα αμάλγαμα από όλες τις τέχνες, που φθείρει, αλλά δε διαφθείρει την ψυχή του ποιητή. Είναι ίσως η μοναδική ευκαιρία που δίνεται στον κόσμο, έτσι ώστε να λυθεί το άλυτο αίνιγμα της ζωής.

Άτεγκτοι ορίζοντες / Βίκτωρος Αλεξία

Ο μόσχος των ανθών πρόφτασε να πνίξει τη συννεφένια αργώ στον βυθό.
Βουλιαγμένη,
στα κρυστάλλινα νερά του κάμπου.
Οι Ροβινσώνες επέπλεαν.
Το μαυριδερό πανί βάφτηκε κοκκινωπό
και ξαφνικά σα να αναδυόταν η αγγελόκτιστη αυγή.
Σιγή τάφου περιέβαλλε την κατώτερη άβυσσο.
Ατάραχα βογκούσε και στέναζε μες στη βουβή συγχώνευση των ριγών.
Αναταραχή στην επίμαχη αγγελική κατάληξη.
Η γη δεν αντιδρά.
Μάλλον, τα σύνορα έμαθαν να μην κάμπτονται σήμερον.
Μόνο ο παραδεισένιος αγέρας ανατριχιάζει με τιτανικές ρωγμές.
Η κάτοψη, φαίνεται,
είναι βοηθητική.
Εξασφαλίζει περίοπτη θέση.

Λέχος / Αλεξία Βίκτωρος

Φώλιασε η ψύχρα μες στην ευνή.
Λεπιδόπτερα σκεπάστηκαν με το χώμα.
Ο ουρανός,
σκέπη γερο-κεντουμένη.
Μες σε μια χούφτα καλλίφωνων,
σάρκες ξάπλωσαν.
Πλάι σε τιτιβίσματα, ο ήχος πάλευε να μην αλλάξει πρόσωπο.
Να παραμείνει φαιδρό.

Στην Οδό Ονείρων,
παρατηρείς:
Οι αστερισμοί ξεκαρφώθηκαν από το γαλανοσέντονο.

Προίκα άδωρη η κατοικία μες σε ανθοφόρους,
άμα η διαδρομή δεν είναι αυτή που οραματίστηκες.
Θλιμμένοι καρτερούμε χούφτες χρυσού στο περβάζι.
Το μονοπάτι δε μας ικανοποιεί...
Ακόμα και με τα αηδόνια για κτερίσματα.

Πραματευτής άστρων / Αλεξία Βίκτωρος

Ολόφωτο σκοτάδι απλώθηκε στης σιγαλιάς τον ίσκιο.
Λιμνάζουν οι κυματισμοί αρχοντικών μετάλλων.
Λουτρό χρυσανθέμων. 
Τεντωμένος ο Αυγερινός.

Άποικος μες στην αστροφεγγιά.
Συνταξιδιώτης του ηλίου.
Πυγολαμπίδα,
ακατέβατη από το μαύρο πέπλο.

Ανένδοτε αγοραστή,
για σένα πλάστηκε ο ουρανός.
Ο ήλιος,
για σένα θυσίασε το κομπόδεμα φωτός του.
Το εμπόρευμα εξαντλήθηκε,τώρα πια.
Δεν υπάρχουν άλλα άστρα, για κατανάλωση.