Ενηλικιωνόμαστε
δε μου ανήκεις εσύ και εγώ ιδίως όταν ο πόνος σκληρίζει σε ένα κοχύλι [...]
απαρνιέσαι τον νυχτόβιο αφρό
στο στόμα σου κάθε νύχτα
όταν σπαρταράς από μια χαρμολύπη με βαρύ ανάστημα και γυμνασμένες πλάτες
(ξαπλώνει αργά αργά η ψυχή υπό το φως μιας ροδιάς).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου