«Εικασία θανάτου» Ποιητική Συλλογή της Ανδρεανής Ηλιοφώτου / 2009

Άλαλη, ανέλπιδη, έρημη,
λουσμένη στ’ ανοιξιάτικο φως
των νεκρών η πολιτεία
Μαύρα κοράκια κρώζουν παράτονα
στον ουρανό της καρδιάς,
σκορπώντας αποκαΐδια πόνου 
στη χέρσα ενδοχώρα.

Κι εγώ οφειλέτης μιας ξένης ζωής
που δε μου χαρίστηκε, 
δεσμώτης σ’ ένα ανέλπιδο αύριο
νιώθω «πως έχει ο θάνατος
δρόμους ανεξερεύνητους
και μια δική του δικαιοσύνη»*.

Κι όλο μελετώ στη σιωπή
με τα μάτια ψηλά
την ολόκληρη απώλεια,
κρυστάλλινο πολυέλαιο
κρεμασμένο στον ουρανό,
να διαθλά το φως της ημέρας
να σκίζει τα σκοτάδια της νύχτας
μνημονεύοντας νυχθημερόν
το μέγα Μυστήριο

Ανείπωτο κάτι ο θάνατος,
λάφυρο της αιώνιας σιωπής.
κι η σοφία της σιωπής
ένα αγύρευτο κόσμημα
μες στ’ αλαλάζοντα κύμβαλα του πλήθους.

*Στίχοι του Γ. Σεφέρη (Μυθιστόρημα ΚΑ’, Ποιήματα)

Όραμα Ελληνικό: Ποιητική Συλλογή της Ανδρεανής Ηλιοφώτου που εκδόθηκε το 1995

Μοναχική μελαγχολία των ερειπίων, 
απογυμνώνεις το μύθο
μες στο καταλυτικό φως του Απόλλωνα.
Πετρωμένο το αίνιγμα της μοίρας
αιωρείται στο χάος
κι ο Φοίβος «ουκέτι έχει καλύβαν».

Δήλος, θαλασσογέννητο φανέρωμα στοργής, 
σαν σβήστηκε η πηγή
του «ζώντος ύδατος» της πίστης,
απόμεινες κατάστεγνη πέτρα,
πυρωμένη γύμνια θανάτου,
ένα τέλος χωρίς αύριο …
Ο θάνατος … ο θάνατος το μόνο
σταθερό αμετάκλητο σήμα,
χωρίς ουράνιες βασιλείες.
Η αλήθεια του ήλιου, η μόνη αλήθεια
πυρ αείζωο, που καταλύει όλα τα ψιμύθια.

Φοίβε χρησμοδότη, ποιος έπαιξε
κάποτε με τη μοίρα των Λαβδακιδών
«χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»,
ανυποψίαστος για τη δική του, τυφλός
στο υπέρλογο φως της ταπείνωσης;
Ο τροχός του αχανούς χρόνου,
βύθισε στο έρεβος την πολύχρυση λατρεία
κι η γενέθλια γη σου, γυμνή, έρημη χώρα.

ΔΗΛΟΣ / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Μοναχική μελαγχολία των ερειπίων,

απογυμνώνεις το μύθο

μες στο καταλυτικό φως του Απόλλωνα.

Πετρωμένο το αίνιγμα της μοίρας

αιωρείται στο χάος

κι ο Φοίβος «ουκέτι έχει καλύβαν».

Δήλος, θαλασσογέννητο φανέρωμα στοργής,

σαν σβήστηκε η πηγή

του «ζώντος ύδατος» της πίστης,

απόμεινες κατάστεγνη πέτρα,

πυρωμένη γύμνια θανάτου,

ένα τέλος χωρίς αύριο …

Ο θάνατος … ο θάνατος το μόνο

σταθερό αμετάκλητο σήμα,

χωρίς ουράνιες βασιλείες.

Η αλήθεια του ήλιου, η μόνη αλήθεια

πυρ αείζωο, που καταλύει όλα τα ψιμύθια.

Φοίβε χρησμοδότη, ποιος έπαιξε

κάποτε με τη μοίρα των Λαβδακιδών

«χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ»,

ανυποψίαστος για τη δική του, τυφλός

στο υπέρλογο φως της ταπείνωσης;

Ο τροχός του αχανούς χρόνου,

βύθισε στο έρεβος την πολύχρυση λατρεία

κι η γενέθλια γη σου, γυμνή, έρημη χώρα

ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Ένας φωτεινός θεός, το εντέλλονταν:

Γνώθι σαυτόν.

Γραμμένο με γράμματα χρυσά

στην πόρτα του.

Κι ένας ασκημομούρης γέρος

Πολύ στα σοβαρά το πήρε

Και ξημεροβραδιάζονταν

Στις αγορές και τις παλαίστρες

Καλύτερους να κάμει τους ανθρώπους

Ταρακουνήθηκαν λοιπόν

Οι μεγαλόσχημοι: σοφοί,

Πολιτικοί, ποιητές και δικολάβοι.

Και την ξαπόστειλαν

Την αλογόμυγα1 που εννοούσε

Να ενοχλεί και να εξετάζει:

«Ο δ’ ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω.

Μα τι, θαρρούσε πως λογίζεται

Ζωή, με δίχως αυταπάτες!

Ηλιοφώτου Ανδρεανή (βιογραφικό σημείωμα)

Γεννήθηκε στην Λευκωσία και σπούδασε Φιλολογία, στη Φιλοσοφική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολείται με την Ποίηση, Θεατρικό, Διήγημα, Δοκίμιο – Μελέτη. Από το 1981 – 1990 αποσπασμένη στην Υπηρεσία Ανάπτυξης Προγραμμάτων, συνεργάστηκε στη συγγραφή αξιόλογων σχολικών βοηθημάτων για τη διδασκαλία των Νέων και Αρχαίων Ελληνικών (γλώσσας και γραμματείας), στο Λύκειο «Δοκίμια Λυκείου», «Πλάτωνος-Πρωταγόρας», «Σοφοκλέους-Οιδίπους Τύρρανος», «Αίας-Θουκιδίδου», «Περικλέους Επιτάφιος», κα. 

έργα της

-Παρενθέσεις, Διηγήματα, Λευκωσία 1973

- Μορφές και Θέματα, Μελέτη-Δοκίμιο-Ταξιδιωτικό, Λευκωσία 1978

- Όραμα Ελληνικό, Ποιήματα 1995

- Αναδύσεις και Θεωρήσεις, Δοκίμια-Ποιητικά αναγνώσματα 1996

- Η ομοψυχία της ηγεσίας στα Εθνικά Θέματα και ειδική αναφορά στο Κυπριακό, Μελέτημα, Δεύτερη Έκδοση, Λευκωσία 2007

- Χρυσάνθη Ζιτσαία, Τιμητικό Αφιέρωμα στη μνήμη της 1995

- Πρόσωπα και Κείμενα της Γραμματείας μας (δοκίμια) 2001

- «Κατασκευές»-Διηγήματα

- Εξομολογήσεις-Ποιήματα 2003

- Η μοίρα της Ελένης-Τρεις Μοναχικές Γυναίκες (θεατρικά) 2005

- Ενδημικά-Συγκαιρινά και Διαχρονικά (δοκίμια) 2008

- Εικασία θανάτου-Ποίηση 2009

- Τέσσερα θεατρικά κείμενα 2011

Υπαινιγμός / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Καιρός της αφθονίας, της αφθονίας των λόγων.
Λόγια κι άλλα λόγια.
Το κακό είναι που δε διαθέτουμε
άλλο μέσο: λόγια δοξαστικά στο θεό,
λόγια, λιβανίσματα της ανθρώπινης Κενοδοξίας,
λόγια, παραληρήματα πρός άγραν εξουσίας,
λόγια, θεμέλια στο χάρτινο πύργο της απάτης.
Κι ο λόγος της ύπαρξης;
Ανάμεσα στους αγνοούμενους.

ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ

Ανδρεανή Ηλιοφώτου

Ένας φωτεινός θεός, το εντέλλονταν:
Γνώθι σαυτόν.
Γραμμένο με γράμματα χρυσά στην πόρτα του.
Κι ένας ασκημομούρης γέρος
Πολύ στα σοβαρά το πήρε
Και ξημεροβραδιάζονταν
Στις αγορές και τις παλαίστρες
Καλύτερους να κάμει τους ανθρώπους
Ταρακουνήθηκαν λοιπόν
Οι μεγαλόσχημοι: σοφοί,
Πολιτικοί, ποιητές και δικολάβοι.
Και την ξαπόστειλαν
Την αλογόμυγα* που εννοούσε
Να ενοχλεί και να εξετάζει:
"Ο δ' ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω.
Μα τι, θαρρούσε πως λογίζεται
Ζωή, με δίχως αυταπάτες! 


* Ο Σωκράτης στην "Απολογία" του παρομοιάζει τον εαυτό του με αλογόμυγα ταγμένη από τον θεό να ξυπνά τους Αθηναίους από τον πνευματικό τους λήθαργο.

Χ / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

Άλαλη, ανέλπιδη, έρημη,

λουσμένη στ’ ανοιξιάτικο φως

των νεκρών η πολιτεία

Μαύρα κοράκια κρώζουν παράτονα

στον ουρανό της καρδιάς,

σκορπώντας αποκαΐδια πόνου

στη χέρσα ενδοχώρα.

Κι εγώ οφειλέτης μιας ξένης ζωής

που δε μου χαρίστηκε,

δεσμώτης σ’ ένα ανέλπιδο αύριο

νιώθω «πως έχει ο θάνατος

δρόμους ανεξερεύνητους

και μια δική του δικαιοσύνη»*.

Κι όλο μελετώ στη σιωπή

με τα μάτια ψηλά

την ολόκληρη απώλεια,

κρυστάλλινο πολυέλαιο

κρεμασμένο στον ουρανό,

να διαθλά το φως της ημέρας

να σκίζει τα σκοτάδια της νύχτας

μνημονεύοντας νυχθημερόν

το μέγα Μυστήριο

Ανείπωτο κάτι ο θάνατος,

λάφυρο της αιώνιας σιωπής.

κι η σοφία της σιωπής

ένα αγύρευτο κόσμημα

μες στ’ αλαλάζοντα κύμβαλα του πλήθους.

*Στίχοι του Γ. Σεφέρη (Μυθιστόρημα ΚΑ’, Ποιήματα)

[αφανίζοντας την ελπίδα] / Ηλιοφώτου Ανδρεανή

..«αφανίζοντας την ελπίδα

                της προσμονής πνίγοντας

                τις νοηματισμένες λεπτομέρειες

                των καιρών, των ονείρων».