Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Καϊμακλιώτη Αγγέλα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Καϊμακλιώτη Αγγέλα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023

[ Φινάλε διάφανο ]Απόσπασμα από την ποιητική μου συλλογή με τίτλο, «Αειθαλής Θάλασσα», εκδόσεις Μελάνι 2017 / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

 Φινάλε διάφανο

λιποβαρές
δίχως εκτόπισμα.
Χορός υδρόβιος
υπότιτλοι κυματισμοί
ακροτελεύτιο.
Άνωση δίχως όρους
σχεδόν ένωση
αμφίβια σώματα
χελιδονόψαρα.
Ήλιος παρών
αρμύρα πανταχόθεν
δίχως εκπτώσεις.
Αναχωρώντας
πάντα επιστρέφεις
δίχως εσένα.
…….

Τετάρτη 4 Οκτωβρίου 2023

Αγγέλα Καιμακλιώτη: Τρία [3] ποιήματα

 


ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Βγήκε στο γιαλό
ανοικτά του Άη Φίλωνα
με τη μικρή του βάρκα «Καρπασία».
Είδε δύο τούρκικες φρεγάτες.
Έριξε δίκτυ
για σκάρους και κουρκούνες.
Πεθύμησε περήφανος να ψάλλει
τον Εθνικό τους Ύμνο
αλλά τραγούδησε γλυκά «το γιασεμί».
Ήταν εγκλωβισμένος
πενήντα χρόνους
εκεί στη μέση του γιαλού.

**

ΝΟΣΤΟΣ

Και στο κλειστό παράθυρο
μπροστά λαχτάρισε.
Έριξε βλέμμα πέτρινο κλεφτά,
τη γυάλινη σιωπή να σπάσει.
Να μπει στο σώμα του σπιτιού.
Να ξαποστάσει.

***

ΒΡΕΧΕΙ
Βρέχει.
Σχεδόν με θράσος.
Άρα η ανατροπή
δεν είναι πλέον
απλή πιθανότητα.
Να μπαίνει το καλοκαίρι
με κλαυσίγελο
κι εσύ να ξοδεύεις
αντηλιακά με δείχτες.

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2023

ΝΟΣΤΟΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Και στο κλειστό παράθυρο
μπροστά λαχτάρισε.
Έριξε βλέμμα πέτρινο κλεφτά,
τη γυάλινη σιωπή να σπάσει.
Να μπει στο σώμα του σπιτιού.
Να ξαποστάσει.

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2023

ΜΠΕΤΟΒΕΝ ΣΤΟ ΛΑΠΤΟΠ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

 

Αγάπανθοι τα ριζωμένα μπλε
πυροτεχνήματα.
Σονάτα κάτω απ’ την κληματαριά
το σεληνόφως.
Μετέωρα ακτινίδια τα σύννεφα
κι ο τζίτζικας στην καστανιά
το γρίφο φανερώνει:
Μα ζει;
Μαζί;
Μα ζει!
Μαζί!

ΕΠΙΣΚΕΨΗ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

 


Πήγανε
Κι όταν επέστρεψαν αρρώστησε.
Και δεν τον άφηνε ο Πενταδάκτυλος
να κλείσει μάτι.
Κάθε που βράδιαζε δυο μαύρα κυπαρίσσια
στέκονταν μες στο φως του.
Και δεν τον άφηναν τα βράχια
να μιλήσει
καθώς είχαν σφηνώσει στο λαιμό
όλα τα κάστρα του βουνού.
Κι ούτε να ακούσει πια μπορούσε
αφού οι σκιές του τόπου πυροβολούσαν
ανελέητα το μυαλό του.
Ήθελε να μην είχε επιστρέψει.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2022

ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ / Αγγέλα Καϊμακλιώτη


Πάντα ένας Ισκαριώτης
μας βγάζει από τη δυσκολία
αναλαμβάνοντας αυτός το χρέος
να οδηγεί στα πάθη
και στην αιώνια δόξα
τους Χριστούς του κόσμου.
Να διευκολύνει την υποκρισία
του κομπάρσου πλήθους
στο αλισβερίσι.
Να καίγεται στο πυρ
του ενός φιλιού που ένωσε
το Θάνατο με την Αθανασία.
.........
Αγγέλα Καϊμακλιώτη, «Οι Πικροδάφνες θέλουν κούρεμα»

Τετάρτη 28 Απριλίου 2021

ΜΕΓΕΘΗ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

 


Όταν εκφωνούνται
τα μεγάλα λόγια
στους μεγάλους ναούς
οι αγνοούμενοι
στα μικρά τους φέρετρα
δολοφονούνται
με μικρές επαναλήψεις.

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2020

ΒΑΡΩΣΙΩΤΕΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Ήτανε μια παρέα γέροντες
σώματα γκρεμισμένα.
Μιλούσανε για την Ανόρθωση
και για τις παραστάσεις
στο θέατρο της Σαλαμίνας.
Γελούσαν τραγουδούσαν
και διασκέδαζαν.
Ήτανε μια παρέα γέροντες
φαντάσματα προγόνων σε ψυχές εφήβων.
Δεν ήθελαν να λένε ιστορίες του πολέμου
στα εγγόνια τους
γι αυτό τις ξέχασαν.
Τις Κυριακές περνούν σκυφτοί
τα οδοφράγματα
βυθίζονται στη θάλασσα
και κρυφοκλαίνε.

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020

Ποιητικό συναπάντημα με τις ‘Πικροδάφνες’ της φίλης Ποιήτριας Αγγέλας Καΐμακλιώτη.


Της Αθηνάς Τέμβριου



Διαβάζοντας για δεύτερη φορά την τελευταία ποιητική συλλογή της Αγγέλας Καιμαΐκλιώτη «Οι Πικροδάφνες Θέλουν Κούρεμα», η σκέψη μου ταξιδεύει μέχρι τη θάλασσα, όπου η ποιήτρια προσδιορίζει την πνευματική της ελευθερία αλλά και την ποιητική της αρχή και συνέχεια. Γράφει στο ποίημα ‘ΧΕΡΣΟΝΗΣΟΣ’: «Όμως δεν πρόσεξες ότι τα πόδια / λαθραία είχα βυθίσει στην θάλασσα». Μακρύ το προσωπικό και ποιητικό ταξίδι και η θάλασσα κουβαλά την Ιθάκη σε κάθε κύμα, να της θυμίζει νοσταλγικά την Πατρίδα, την ελπίδα της επιστροφής αλλά και τις μνήμες που χαρακώνουν τον χρόνο ανελέητα. Η γυναίκα για την ποιήτρια είναι η γης. Στο ίδιο ποίημα ομολογεί: «Γη διψασμένη, σημαία λευκή παραδόθηκα». Η ταύτιση της με την πατρίδα αγγίζει υπαρξιακές διαστάσεις. Είναι εμφανές πως ο πόνος προσδοκά τη λύτρωση για να ισορροπήσει τις εξάρσεις συναισθημάτων που γεννούν αδιάκοπα την έμπνευση και την έκφραση για κάθε πτυχή της ζωής.
Σε τι διαφέρουν άραγε οι ποιητές από τους άλλους ανθρώπους; Ίσως οι αισθήσεις τους ξυπνούν όταν θελήσουν να ακολουθήσουν το πεπρωμένο. Επιδίδονται τότε σαν τα καματερά να παλέψουν με τα σκοτάδια εντός κι εκτός, να ξορκίσουν την μοίρα που ανελέητα αλυσοδένει τις ψυχές των ανθρώπων. Αναμφισβήτητα, Ποιητής γεννιέσαι· δεν γίνεσαι. Όσοι αυτοαποκαλούνται ποιητές του εργαστηρίου, απλά έχουν αποκτήσει ένα χόμπι. Η δημιουργία είναι αποτέλεσμα έμπνευσης αλλά και της ανάγκης να σμιλευθεί ο στίχος μ’ αυτή την ανεξήγητη ενέργεια που λευτερώνει το αίνιγμα της ποίησης. Η Αγγέλα Καΐμακλιώτη φέρει την ποίηση με την πρώτη πνοή της ύπαρξής της, με το πρώτο συνειδησιακό φως και με κάθε κύτταρο της πατρίδας της, καθότι το να ανακαλύπτει κανείς τον εαυτό του είναι ένα ταξίδι δύναμης κι αποδοχής. Το να ταυτίζεται με την πατρίδα, δηλαδή με τον Άλλον, τότε είναι υπέρβαση. Στο ποίημα της ‘ΕΠΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΥΛΩΝ’ αποκαλύπτει: «Και χαμηλώνοντας / κοινώνησα τη γάργαρη φωνή σου / στους καταρράκτες του καιρού, / Πατρίδα μου». Ακολούθως, η αγάπη προς τον συνάνθρωπο της εκφράζεται στο ποίημα,
ΦΩΤΟΣ ΣΥΧΝΟΤΗΤΕΣ
Σχοινοβάτες αενάως
από το μαύρο ώς το κόκκινο
ισορροπούν οι άνθρωποι
αγαπώντας αλλήλους.
Ελπίζω σαν σπίτι παλιό
που απλώνει στον ήλιο
τα λευκά του σεντόνια.
Η λύτρωση στα λευκά σεντόνια της αθωότητας, το παλιό σπίτι με τον ίσκιο του παρελθόντος, σμίγουν με τον παρόν σε μια ποιητική μέθεξη ισορροπίας και φωτός. Η ποιήτρια προχωρά με ωριμότητα και γενναιότητα στην έκφραση, σηματοδοτώντας μια ανανεωμένη ποιητική πορεία.
Αντιτάσσεται και επαναστατεί σ’ ό,τι αμαυρώνει την αλήθεια και οδηγεί στην καταστροφή. Τα συναισθήματα αγανάκτησης και επανάστασης είναι έντονα στα ποιήματα ‘ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ’‘ΦΡΙΚΩΔΙΑ’‘ΚΡΙΝΑΚΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ’ και πολλά άλλα. Η αναφορά στην επανάληψη της ιστορίας και στην απραξία του Κύπριου ως προς το καλό του τόπου στο ποίημα ‘ΜΕΓΕΘΗ’συγκλονίζουν. «Όταν εκφωνούνται / τα μεγάλα λόγια / στους μεγάλους ναούς, / οι αγνοούμενοι / στα μικρά τους φέρετρα / δολοφονούνται / με μικρές επαναλήψεις». Το αίσθημα της προδοσίας είναι έκδηλο και στο ποίημα ‘ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ’, ιδιαίτερα στους τρεις τελευταίους στίχους «Αν ξέρεις να διαβάζεις τα σημάδια, / εντός βρισκόταν πάντα ο εχθρός, / Είπε και πικρογέλασε». Στο ποίημα ‘ΨΕΥΔΟΛΟΓΙΑ’ χρησιμοποιεί επαναληπτικά το συνθετικό ‘ψεύδο’ δίνοντας έμφαση στην ψευδαίσθηση που κυριαρχεί θεληματικά ή μη στις ζωές των ανθρώπων. Μα ο Ιούδας για την ποιήτρια έχει τον ρόλο του στο ποίημα ‘ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ’. Έχει μια θέση στην κόλαση, άρα υπάρχει συνειδητά και επομένως βασανίζεται από τύψεις σαν «καίγεται στο πυρ / του ενός φιλιού που ένωσε / τον θάνατο με την αθανασία» σε αντίθεση με το πλήθος της υποκρισίας που ζει «στο αλισβερίσι».
Ένα αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό στην ποίηση της Αγγέλας Καΐμακλιώτη είναι ο συσχετισμός ρεαλισμού και μεταφυσικής. ‘ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΤΕΚΚΕ’ είναι ένα πολύ σημαντικό ποίημα, πλούσιο σε λογοτεχνικά σχήματα, το οποίο αποτελείται από μια στροφή 25 στίχων. Είναι τόσο αριστοτεχνικά γραμμένο που πιστεύω πως η αποτύπωση των σκέψεων και των εικόνων απέχουν ελάχιστα από την αρχική πηγαία έμπνευση, πράγμα σπάνιο στη Ποίηση. Η ποιήτρια φανερώνει στους πέντε τελευταίους στίχους: «Οι γάτες καταγράφουν / με το χρυσό σκοτάδι των ματιών τους / τις δυο αδελφές να μπαίνουν μες στην αλυκή / κραδαίνοντας τσαπιά και κληματόβεργες, / λάκκους ανοίγοντας φυτεύουν αμπελώνες / η Ουμ Χαράμ και η Παναγιά Φανερωμένη». Ό,τι αδυνατούν οι άνθρωποι να κατανοήσουν, μπορούν οι γάτες. Θα έλεγα εκεί που αδυνατούν πολλοί να δουν, μπορούν να αντιλαμβάνονται οι ποιητές. Να αφουγκράζονται ακόμα και τις γάτες του Τεκκέ και να οραματίζονται ένα θεό που ενώνει τους ανθρώπους. Σύμφωνα με την Αγγέλα Καΐμακλιώτη «Ποιος άραγε μπορεί να πει με σιγουριά / τι είναι δικό μας; ποιο το ξένο;»

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2020

Αγγέλα Καϊμακλιώτη: ...Χτυπά η καμπάνα εγκλωβισμένη...κι αυτός ξεχάστηκε συλλέγοντας αγκάθια





ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Άλογες μνήμες σε καλούν,
κι
́τρινες μαργαρίτες πλέκουν γιρλάντα.
Οι παπαρου
́νες στο τιμόνι σου,
μικρη
́ μου ποδηλάτισσα,
πυξι
́δα στεφανώνουν.
Και πω
́ς να μη γυρίσεις;
Τα καστανο
́χρυσα μαλλάκια σου
χαι
́τη των πιο λευκών ονείρων μου
καλπα
́ζουν μες στην αγκαλιά μου.

**
ΓΡΙΑ ΣΤΟ ΡΙΖOΚΑΡΠΑΣΟ
Βγήκαν για την περιφορά του Επιταφίου.
Μα τα δικα
́ της γόνατα δεν τη βαστούσαν.
Ε
́κατσε στο πεζούλι και περίμενε τη λιτανεία.
«Νωρίς πρέπει να γίνει, πριχού νυχτώσει» είπαν.
Το φως του απογευ
́ματος, παράταιρο του πένθους,
ε
́λουζε την ψυχή της και τους χωριανούς.
Κι όταν αντίκρισε τον κόσμο να πλησιάζει,
ε
́βαλε την παλάμη της αντήλιο να θαυμάσει
το ανθομυ
́ριστο ξυλόγλυπτο κουβούκλιο
τις τυλιγμε
́νες μυρσινιές,
τα μοβ αθα
́νατα.
Υψώνοντας τα μάτια υγρά στον ουρανό
εφα
́νη το καμπαναριό και πλάι ο μιναρές,
λευκη
́ ρομφαία στ’ ουρανού το καταπέτασμα.
Κι εκείνη ρίχνοντας το βλέμμα χαμηλά σταυροκοπήθηκε.
**
«Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ»

Φως τα απογεύματα του Αϊ Φίλωνα που χάθηκε
γυρεύοντας μιας άλλης πόλης την παρηγοριά.
Στο αρχαίο λιμάνι τα παιδιά μιας άλλης γλώσσας
ξυπόλητα στα μάρμαρα μαζεύουν μοβ αθάνατα.
Ποιος σε καλεί; Σε ποια γιορτή;
Ποιος ψάλλει; Ποιος θρηνεί;
Χτυπά η καμπάνα εγκλωβισμένη για τον Επιτάφιο
κι αυτός ξεχάστηκε συλλέγοντας αγκάθια στ’ ακρογιάλι,
λυγίζοντας αρχαία σκουριά για το μαγιάτικο στεφάνι
κόκκινες παπαρούνες και κρινάκια του γιαλού.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2020

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Τώρα εξηγείται
η απουσία της
εδώ και χρόνια
από τις παρελάσεις.
Είναι νεκρή
και όχι λιποτάκτης
όπως νομίζαμε.
Εφονεύθη.
Ας μην την περιμένουμε.
Ας περιοριστούμε μόνο
στην κατάθεση στεφάνων.

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

ΙΟΥΛΗΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Οι σειρήνες
ήχος μνημόσυνος
μνήμες ερινύες
ερινύες μοίρες
μοίρες ερπύστριες
Παρελθόν αγνοούμενο
παρόν εγκλωβισμένο
μέλλον αιχμάλωτο
Δύναται ο ήχος
να πυροδοτήσει τη μνήμη;
Ιούλης καύσωνας
κατακτητής
Ελέω λειψυδρίας
λειψανδρίας προπάντων
Μονόλεπτη σιγή
μονόλεπτη ντροπή
μονόλεπτος σκασμός
Ύστερα
ψυχές ρακένδυτες
μπάνια στις παραλίες

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019

Καϊμακλιώτη Αγγέλα: Δύο (2) Ποιήματα

ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ
Συγκυλισμός σε τσίρκο
οι προκαθήμενοι
Βρυκόλακες ορίζουν
το αλισβερίσι
Οι συνωμότες ανεμίζουν
τα λευκά μπαϊράκια
Ληστές και σαλτιμπάγκοι
σκυλεύουν το νεκρό κορμί
Κι εσύ Λευκωσία
πλατεία στενάχωρη
Αροδαφνούσα των εκπτώσεων
Οι πικροδάφνες θέλουν κούρεμα

***

Κατηφορίζουνε οι άνθρωποι
σαν τα ποτάμια προς τη θάλασσα
Φωνές κυλούν μαζί τους ακατάλυτες
βότσαλα και κλαδιά
τα σπίτια τους δεμένα
στις σωσίβιες σκέψεις
επιπλέουν
μια ιστορία επιστροφής
επιστροφή δεν έχει
Κατηφορίζουνε οι άνθρωποι
μαζί με τους χείμαρρους
των ζεστών ονείρων τους
θαλασσοδέρνονται
κουφάρια μέλλοντος αιώνος
πλάι στους αμφορείς
της αιωνίου κολάσεως
θαλασσοπνίγονται
Οι άνθρωποι μπαίνουν αμίλητοι
σε μια πινακοθήκη ζώντων εκθεμάτων
ή ένα μουσείο αποδημίας
Οι άνθρωποι μπαίνουν αγέλαστοι
σε μια βαρκούλα ή ένα ναυάγιο
τους εκλεκτούς θαμώνες των χρωμάτων υποδύονται
τους υψηλούς προσκεκλημένους των κυμάτων
Κρατούν στο χέρι το ποτό της ιστορίας
και διατρέχουν τις εξόδους σαστισμένοι
κραδαίνοντας τους οδηγούς και τις βιογραφίες
στους ώμους τα παιδιά και το νεκρό πατέρα τους
Με δέος παρακολουθούν μια γέννηση
ένα χορό ή ένα θάνατο
ύστερα σμίγουν άγρια με το πλήθος
σε μια επανάσταση εκ του μακρόθεν
συνομιλούν τηλεπαθητικά στις γκρίζες ζώνες
φωνάζουν σιωπηλά συνθήματα
φέρνουν μαζί το σώμα τους ψηφιακό
Τυχαίνει βέβαια κάποιοι χωρίς απώλειες
να βγαίνουν από τα πεδία σώοι
να φεύγουν κάθε που βραδιάζει [...]

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2019

[Άνυδρο θαλασσόκρινο νησί μου] / Καϊμακλιώτη Αγγέλα

Άνυδρο θαλασσόκρινο νησί μου
Αρχαίος βολβός στην άμμο του παλιού καιρού
Έφυγαν τα καράβια τους και πάλι
Δεν έφεραν κρασί και λάδι να γεμίσουν τα πιθάρια
Μόνο στα λαδιασμένα σώματα με δείχτες αντηλιακούς
νυχτόβιες πεταλούδες ανασαίνουν
Αντέχεις;

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2019

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Βράζω σιτάρι
σπάω ρόδι κόκκινο
αμύγδαλα, σισάμι και σταφίδες
όσα θυμόμαστε
κι όσα ξεχάσαμε
Αυτά που είπαμε
όσα δεν είπαμε κυρίως
Ποτίζω με το νηπενθές κρασί
το κυπαρίσσι
δίπλα στο μνήμα σου
τους ίσκιους να βαθύνω
στο κοιμητήρι
των εκτοπισμένων
εν τόπω φωτεινώ
εν τόπω χλοερώ
εν τόπω αναψύξεως
Αγωνία σου η μνήμη μητέρα
Αιώνια θα σ' ευχαριστώ
για κείνον το γλυκό Σεπτέμβρη
που με πήρες απ’ το χέρι
και με πήγες στο σχολείο

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2019

ΕΠΙΣΚΕΨΗ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Πήγανε
Κι όταν επέστρεψαν αρρώστησε
Και δεν τον άφηνε ο Πενταδάκτυλος να κλείσει μάτι 
Κάθε που βράδιαζε δυο μαύρα κυπαρίσσια
στέκονταν μες στο φως του
Και δεν τον άφηναν τα βράχια να μιλήσει
καθώς είχαν σφηνώσει στο λαιμό
όλα τα κάστρα του βουνού
Κι ούτε να ακούσει πια μπορούσε
αφού οι σκιές του τόπου
πυροβολούσαν ανελέητα
το μυαλό του
Ήθελε να μην είχεν επιστρέψει

Κυριακή 12 Μαΐου 2019

Για την μητέρα ...ένα ποίημα της Αγγέλα Καιμακλιώτη

Βράζω σιτάρι
σπάω ρόδι κόκκινο
αμύγδαλα, σισάμι και σταφίδες
όσα θυμόμαστε
κι όσα ξεχάσαμε
Αυτά που είπαμε
όσα δεν είπαμε κυρίως
Ποτίζω με το νηπενθές κρασί
το κυπαρίσσι
δίπλα στο μνήμα σου
τους ίσκιους να βαθύνω
στο κοιμητήρι
των εκτοπισμένων
εν τόπω φωτεινώ
εν τόπω χλοερώ
εν τόπω αναψύξεως
Αγωνία σου η μνήμη μητέρα
Αιώνια θα σ' ευχαριστώ
για κείνον το γλυκό Σεπτέμβρη
που με πήρες απ’ το χέρι
και με πήγες στο σχολείο

Δευτέρα 15 Απριλίου 2019

ΑΡΓΕΊ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Ο χρόνος αργά
κυλιόμενη σκάλα
στήνει καρτέρι
τα βουνά διασχίζει
στα κρησφύγετα
Ο αγέρας αργά
ορεσίβιος ήχος
με δόρυ στο χέρι
μυστικά βηματίζει
τον πυρρίχιο
Το χώμα αργά
αρχαία σκουριά
επιτάφιο λημέρι
το αίμα χρυσίζει
ερυθροκαίει
Κι εσύ Γρηγόρη
καλύτερα μην
Καλυτερα μην
ξυπνήσεις ακόμη
αργεί πολύ
Αργεί η Ανάσταση

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Εχάρηκα πολλά
-μονολόγησε ο γέροντας-
που είδα ξανά του Μόρφου
τζιαι τες πορτοκαλιές μου
Εγόρασα τζιαι πορτοκάλια
που τον Μεμέτη
Εχάρηκα που σάζει
τα περβόλια μου
Που δεν τ’ άφηκε γέρημα
να ξεράνουν
Εχάρηκα που είδα τον ποταμό
να τρέσσιει ελεύθερος
τζιαι να βουττά μες την ποθκιά
της μάνας του της θάλασσας
Αξίωσεν με ο Πλάστης μου
να ξαναπάω
Ούλλα εν τζιαμαί
όπως τα αφήκαμεν
τζιαι καρτερούν μας
Δόξα σοι ο Θεός

Τετάρτη 2 Μαΐου 2018

ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ / Καϊμακλιώτη Αγγέλα


Πάντα ένας Ισκαριώτης
μας βγάζει από τη δυσκολία
αναλαμβάνοντας αυτός το χρέος 
Να οδηγεί στα πάθη
και στην αιώνια δόξα
τους Χριστούς του κόσμου
Να διευκολύνει την υποκρισία
του κομπάρσου πλήθους
στο αλισβερίσι
Να καίγεται στο πυρ
του ενός φιλιού που ένωσε
το Θάνατο με την Αθανασία
(Οι πικροδάφνες θέλουν κούρεμα)