Πέμπτη 18 Ιουνίου 2020

Αγγέλα Καϊμακλιώτη: ...Χτυπά η καμπάνα εγκλωβισμένη...κι αυτός ξεχάστηκε συλλέγοντας αγκάθια





ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Άλογες μνήμες σε καλούν,
κι
́τρινες μαργαρίτες πλέκουν γιρλάντα.
Οι παπαρου
́νες στο τιμόνι σου,
μικρη
́ μου ποδηλάτισσα,
πυξι
́δα στεφανώνουν.
Και πω
́ς να μη γυρίσεις;
Τα καστανο
́χρυσα μαλλάκια σου
χαι
́τη των πιο λευκών ονείρων μου
καλπα
́ζουν μες στην αγκαλιά μου.

**
ΓΡΙΑ ΣΤΟ ΡΙΖOΚΑΡΠΑΣΟ
Βγήκαν για την περιφορά του Επιταφίου.
Μα τα δικα
́ της γόνατα δεν τη βαστούσαν.
Ε
́κατσε στο πεζούλι και περίμενε τη λιτανεία.
«Νωρίς πρέπει να γίνει, πριχού νυχτώσει» είπαν.
Το φως του απογευ
́ματος, παράταιρο του πένθους,
ε
́λουζε την ψυχή της και τους χωριανούς.
Κι όταν αντίκρισε τον κόσμο να πλησιάζει,
ε
́βαλε την παλάμη της αντήλιο να θαυμάσει
το ανθομυ
́ριστο ξυλόγλυπτο κουβούκλιο
τις τυλιγμε
́νες μυρσινιές,
τα μοβ αθα
́νατα.
Υψώνοντας τα μάτια υγρά στον ουρανό
εφα
́νη το καμπαναριό και πλάι ο μιναρές,
λευκη
́ ρομφαία στ’ ουρανού το καταπέτασμα.
Κι εκείνη ρίχνοντας το βλέμμα χαμηλά σταυροκοπήθηκε.
**
«Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ»

Φως τα απογεύματα του Αϊ Φίλωνα που χάθηκε
γυρεύοντας μιας άλλης πόλης την παρηγοριά.
Στο αρχαίο λιμάνι τα παιδιά μιας άλλης γλώσσας
ξυπόλητα στα μάρμαρα μαζεύουν μοβ αθάνατα.
Ποιος σε καλεί; Σε ποια γιορτή;
Ποιος ψάλλει; Ποιος θρηνεί;
Χτυπά η καμπάνα εγκλωβισμένη για τον Επιτάφιο
κι αυτός ξεχάστηκε συλλέγοντας αγκάθια στ’ ακρογιάλι,
λυγίζοντας αρχαία σκουριά για το μαγιάτικο στεφάνι
κόκκινες παπαρούνες και κρινάκια του γιαλού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου