Αναγέλαστα των γεναικών τζιαι των σκαλαπουντάρων: Ποιητική Συλλογή της Στέλλας Βοσκαρίδου-Οικονόμου που εκδόθηκε το 2013

Η Αππωμένη

Λαλεί ο πετεινός τζι εν ι-ξυπνά
δρώννει ‘ποδρώννει μες τα μαξιλάρκα
παραμιλά
«Πο ‘ννά ‘ρτεις βάλε φορεσιάν!»

ως τζαι μες τ’όρομαν, έκαψεν τον τζι εκαούρτισεν τον
ως τζαι τον πετεινόν, έκαψεν τον τζι εκαούρτισεν τον

Φέγγει το πρώτον φως
φέγγει το μεσομέριν
«Νά ‘ρτεις με φορεσιάν!»7
Τζι είπασιν κάτιχωρκανοί
ότι ακουστήν τρεις φορές ο πετεινός που παραμίλαν μες τα
πίτουρα
ότι ακούστην να λαλεί
«Χαράς το κακόν! Χαράς το κακόν! Χαράς το κακόν!»

ΓΛΩΣΣΑΡΙ

αππωμένη: κακομαθημένη, αυτή που κάνει νάζια
δρώννει: ιδρώνει
φορεσ̌ιάν: κουστούμι
εκαούρτισεν: καβούρδισε
χαράς το κακόν: μα τι κακό είναι αυτό!

***

Η Καρτάνα

Τζαι μάνα μου χαρώ σε
τζαι λαμπρόν να σε κάψει
τζαι σκάφτει σου τον λάκκον σου
τζαι κάθεται πά’στα φκιά σου
γιατί εν καρτάνα που γεννησιμιού της.

ΓΛΩΣΣΑΡΙ

καρτάνα: ραδιούργα, κακιά
λαμπρόν: φωτιά
φκια: αυτιά

***

Φόβ υπογλώσσιο νυχτερινό: Ποιητική Συλλογή της Στέλλας Βοσκαρίδου-Οικονόμου (μικρό απόσπασμα)

...

Κι αν στ’αλήθεια δε βρίσκετε τίποτα να πείτε
 Αν είναι αλήθεια πως δε βρίσκετε τίποτα να πείτε
 Τότε πάρτε παρακαλώ ένα κομμάτι απ’το πλευρό σας και
 πείτε κάτι μ’αυτό
 Πώς είπατε;
 Να χαραμίσετε ένα κομμάτι απ’το πλευρό σας;
 (δυνατά γέλια)
...

Μια τέτοια νύχτα θα κολλήσω τα χείλη στο στήθος σου
 και δε θα στάζει πια γάλα
 μονάχα γράμματα
δωσ΄μου το φι μαμά μου
δωσ’μου το φι να γράψω μια λέξη
 Όχι το φι μωρό μου
είσαι μικρό ακόμα
Όχι το φι.
 Μια τέτοια νύχτα
 θα σε βρω να μαζεύεις από χάμου
 όλα τα φι
 και να λες
 δεν αρκεί να γράψεις ένα ποίημα
 πρέπει τη γλώσσα να επινοήσεις
...

Είναι η αίσθησις που έχω των πραγμάτων μαμά…
Έι, κρατήστε και για μένα μια θέση στο δειλινόδεντρο!
Ουρανέ πελώριε κι άγιο ταβάνι των στεναγμών, αν είχες έλεγα έν’άστρο παραπάνω να τ’ονομάζαμε νοσταλγία…
Στο μεταξύ θα τρέφομαι από της ποίησης τον πλακούντα
Δε σε φοβάμαι, δε σε φοβάμαι, δε σε φοβάμαι, δε με φοβ…

...

Φεγγαρινή φεγγαρινή
Άσε με, πάρε με μαζί σου, άσε με, πάρε με
άσεμεπάρεμε
πάρε με
πάρε με
πάρε με

Κι όταν γεννήσεις κόρη
να μην την πεις Θαλασσινή
να μην την πεις Μαγδαληνή
βράδυ να πας να πάρεις το λυ της λύπης
το βα της βάσανος
το δι της δίψας
και σε λυβάδι μέσα να καθίσεις νυχτερινό
και να την πεις Φεγγαρινή

(κι ύστερα με καραβόσκοινο σφιχτά
δέσε το φε – δέσε το φε σφιχτά
να μην τη δεις να φεύγει

να μην τη δεις πώς φεύγει…)

Πιο φροντισμένα πιο
γερά
θα γράφει τώρα
μαλαματένιο νόμισμα στο χώμα
τη λέξη
ηδύοσμος
για να μυρίζει το ενδεχόμενο
την ξεχασμένη ευωδιά
του επιτέλους

Στέλλα Βοσκαρίδου Οικονόμου (μικρή αναφορά)

Η Στέλλα Βοσκαρίδου Οικονόμου γεννήθηκε στη Λεμεσό το 1981. Σπούδασε μουσικολογία στην Αθήνα και το Νιούκαστλ του Ηνωμένου Βασιλείου και εργάζεται στο χώρο της μουσικής (διδασκαλία, έρευνα, σύνθεση κ.α.)

Ποιητικές Συλλογές: 

• Αναγέλαστα: 2013 (εκδόσεις τεχνοδρόμιο)
• Φόβ Υπογλώσσιο Νυχτερινό :εκδόσεις Τεχνοδρόμιο 2015

'ΑΡΚΟΠΕΛΛΗ' (η Τρελή) /Στέλλα Βοσκαρίδου

Το μαστραππίν της
ο μισ̌ιαρός μες στην καρκόλαν της
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της το κομμένον μες στο παούλον
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της πά᾽στο τταβάνιν
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της πά᾽στον σκάμνον της εκκλησ̌ιάς
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της μες στα τζ̌ερκά τ᾽αναμμένα
το τζ̌ερίν της πό᾽ν᾽άφτει
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της πά᾽στην Αγίαν Τράπεζαν
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της πά᾽στον σκάμνον
ο τζ̌ύρης της έν ο σκάμνος
ο τζ̌ύρης της έν ο τρούλλος
ο τζ̌ύρης της έν το τάμαν
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της το κομμένον μες στα τάματα
ο μισ̌ιαρός μες στην καρκόλαν της
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της μες στην καρκόλαν της
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της μες στα βυζ̌ιά της
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της πά᾽στην Αγίαν Τράπεζαν των βυζ̌ιών της
η μάνα της που᾽δεν όρομαν το σ̌έριν του τζ̌ύρη της πά᾽στην Αγίαν Τράπεζαν των βυζ̌ιών της
η μάνα της τζ̌ι άψεν τζ̌ερίν που᾽δεν όρομαν το σ̌έριν του τζ̌ύρη της πά᾽στην Αγίαν Τράπεζαν των βυζ̌ιών της
το τζ̌ερίν της πό᾽ν᾽άφτει
το τζ̌ερίν της μάνας της πό᾽ν᾽άφτει
το τζ̌ερίν της μάνας της πού᾽ σ̌ει που το 74 ν᾽άψει
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της πού᾽ σ̌ει που το 74 π᾽άφτει
ο μισ̌ιαρός μες στην καρκόλαν της
ο τζ̌ύρης της μες στο παούλον
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της έν το παούλον
ο μισ̌ιαρός πά᾽στην κακρκόλαν της τζ̌αι τζ̌είνη κάθε νύχτα που τζ̌οιμάται μες στο παούλον
το σ̌έριν του τζ̌ύρη της τζ̌αι το τζ̌ερίν της μάνας της
το σ̌έριν τζ̌αι το τζ̌ερίν
το σ̌έριν τζ̌ερίν
το σ̌έριν τζ̌ερίν
το σ̌έριν τζ̌ερίν
………………
το σ̌έριν τζ̌ερίν

***

Γλωσσάρι για τις Κυπριακές λέξεις στο ποίημα

Αρκόπελλη: (άρκος: άγριος + πελλός: τρελός)

μαστραππίν: μικρό δοχείο, κουβάς.

μισ̌ιαρός: σαμιαμίδι

καρκόλα: κρεβάτι

σ̌έριν: χέρι

τζ̌ερκά: κεριά, τζερίν: κερί

άφτει: ανάβει

όρομαν: όνειρο

παούλον: μπαούλο

[Βγάζει εντολή ο άρχοντας να γράψουν όλοι ποίημα]

Βγάζει εντολή ο άρχοντας να γράψουν όλοι ποίημα

φοράνε κράνη, πλένονται, με γάντια χειρουργείου καραδοκούν

σφυριά, απόχες, σώματα–λουριά να σφίξουν τις θηλιές

κλίβανοι πλένουν λέξεις

ο καλύτερος στίχος να συνδεθεί με τον αναπνευστήρα

κρατάω τσίλιες – γράφετε! [αηδονισμός στο έπακρον]

πατρόν, καρφίτσες, κόλεϊτζ παπούτσια για παρέλαση

δάκρυα καμήλας για προσάναμμα

Ιησού Χριστό δέκα ουγγιές

γαρίφαλα, τσιρότα, βάλιουμ

επαφίεται στην ευαισθησία του καθενός πώς θα ξεγράψει φίλους και δικούς

εξιστορείτε όσα δεν είδατε

ακολουθήστε το ζώο που σας φαίνεται πιο ύποπτο

Σύβοτα κεκλεισμένων των θυρών

ο βασιλιάς βιάζεται – πείτε να γράφουν κι οι μωροί, κι οι αγράμματοι, κι οι θείες

να παρατήσουν άπαντες τας εργασίας των

κατευθυνθείτε προς τους πίδακες του παλατιού

Γοργόνες! Φτύστε αμέσως τα μωρά που φάγατε για μπρέκφαστ

είναι υψίστης σημασίας, λέγεται, να φορεθούν ορθά τα μάτια σας

το πρώτο δεξιά – το δεύτερο αριστερά – το τρίτο κατα βούλησιν

κονκάρδες στο στήθος, στο συκώτι, στον πρωκτό – και προπαντός

μην αμελείτε

να ντύνεστε ελαφριά την άνοιξη

όσοι τη φόρεσαν βαριά

τσακίστηκαν

γίνανε λέλουδα στον επιτάφιο.

Στέλλα Βοσκαρίδου