5,10,15…
μετράω και τρέχει η Ζωή
…50,55,60…
κάπου θα ψάχνει να κρυφτεί
…95,100,105
φτου και βγαίνω λέω.
Στα στενά γυρνάω να την βρω
πίσω απʼτην πόρτα θαʼναι κρυμμένη.
Σπρώχνω λίγο μέσα να μπω.
Κλειστή.
Μες τα σοκάκια έχω χαθεί.
ΕΞΟΔΟ στο βάθος διαβάζω.
Τρέχω επιτέλους να βγω
μα ΑΔΙ βλέπω στο πάτωμα θρυμματισμένο.
Πίσω να γυρίσω προσπαθώ
μα «πας μονόδρομο!» μου φωνάξανε.
Σκυφτή στη γωνία
εγώ την βλέπω•
κάτι ακούω να ψιθυρίζει.
Πάω κοντά,
την ακούω να μετρά
…275,280,285…
Κι εγώ ψάχνω ακόμη να την βρω…