Οι ήχοι που ακούς μες στο κεφάλι σου
σαν περπατάς στο δρόμο βιαστικός
-μονίμως στη λωρίδα της ταχείας-
καθώς τρως μηχανικά το μεσημέρι,
στη δουλειά, στην αγορά και έξω απ’ το σχολείο,
δεν είναι ο λυγμός της ψυχής σου που έμεινε παιδί.
Οι ήχοι που ακούς, λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος,
άλλοτε δυνατά σαν πάταγος
κι άλλοτε υπόκωφα, ψιθυριστά,
στο όνειρό σου και στον εφιάλτη,
δεν είναι τα «θέλω» σου που ξέμειναν στα συρτάρια, θνησιγενή κι ανέφικτα.
Οι ήχοι που ακούς,
όταν βουτάς στη θάλασσα ανάσα για να πάρεις,
καθώς κάνεις έρωτα,
άλλοτε σα γέλιο αβίαστο
και άλλοτε σα θρήνος,
δεν είναι σκιές αναμνήσεων που πασχίζουν να αναδυθούν.
Οι ήχοι που ακούς,
τα δάκρυα όταν τρέχουν σαν τόπι στον κατήφορο,
όποτε νιώθεις πεταμένος και ρηχός,
δεν είναι οι ερινύες που σε ψάχνουν απροκάλυπτα
για πράγματα που έχεις μετανιώσει…
Η ζωή σου χάρτινο κιβώτιο.
Κάποιος προσπαθεί ν’ ανοίξει τρύπες
για να μπει το φως.
