Βιογραφικό Σημείωμα του Ανδρέα Χρυσάνθου | Αλάσιου

Ο Αλάσιος (Ανδρέας Χρυσάνθου) γεννήθηκε το 1959 στην Πάφο. Έζησε τα παιδικά του χρόνια στην Τσάδα. Αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο Τσάδας και στη συνέχεια από το Β γυμνάσιο Πάφου. Σπούδασε ιατρική με υποτροφία του ΙΚΥ στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε στην Αθήνα όπου έκανε και την ειδικότητά του στη Μαιευτική Γυναικολογία. Ήρθε στην Κύπρο το 1993. Από τότε μέχρι σήμερα ασκεί την Μαιευτική -Γυναικολογία (από το 2006 στο Αρεταίειο Νοσοκομείο). Διετέλεσε πρόεδρος αρκετών επιστημονικών, πολιτιστικών και κοινωνικών φορέων και αντιπρόεδρος του ΔΣ του ΡΙΚ. Σημαντική είναι η προσφορά του στην Κίνηση Πολιτισμού και στον Σύνδεσμο Ιατρών Συμβεβλημένων με το ΓΕΣΥ, των οποίων παραμένει πρόεδρος μέχρι σήμερα. (από το αρχείο της ΕΛΚ)

Έργα: 

• Ο Γαλάζιος Πλανήτης, 1979

• Στο ρυθμό της προόδου (συμμετοχή με αποσπάσματα από τη συλλογή “Οι καλαμιές στην όχθη δεν σφυρίζουν άδικα” που πήρε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό ποίησης για τα 40χρονα της ΑΟΝ- ΕΔΟΝ),1984

• Μια χάρτινη αγκαλιά, 2009

• ‘Ο ήρωας μου – η ελπίδα μου, Ένας αιώνας (τριλογία: ποίηση, διηγήματα, ανθολογία μεγάλων ποιητών), 2016

• Από Κύπρο ως Καρπάσι αγαπημένη Κύπρος (κοινή ποιητική συλλογή με τον Τ/κ ποιητή Αρίφ Αλμπαυράκ σε δύο γλώσσες, Ελληνικά και Τούρκικα), 2019

• Ωδή των ονείρων, Για τη Λάρουσκα και άλλες συλλογές, 1η έκδοση 2020

• Ωδή των ονείρων, Για τη Λάρουσκα και άλλες συλλογές, 2021 Εκδόσεις Αλμύρα

• Η εποχή της σφήκας, 2021 Εκδόσεις Αλμύρα ε-book

• Παρατηρητής στον λόφο των ονείρων 2022, ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ποίησης Αλάσιου, e-book Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου / ΣΠΕΚ.

Ανδρέας Χρυσάνθου - Αλάσιος: Οι αδικαίωτοι

Μόνος περπατώντας ο λαός στη σκληρή ανηφόρα του

λίγο μιλούσε, λίγο αντιδρούσε κι ας έβλεπε τη μοίρα του.

Βρέθηκε έτσι μες στη φωτιά, μες στα ερείπια,

να κλαίει τους νεκρούς, σπαρακτικά ουρλιάζοντας,

κάμποσες φορές·

Έδειξε, κρίμα, την οργή του τότε που όλα τέλειωσαν.

Μέτρησε τους ήρωες, μέτρησε αγωνιστές,

μνημεία έστησε για την αντίσταση,

τίμησε αυτούς πατρίδα,

που αν και προδομένοι σε υπερασπίστηκαν,

έδειξε τους φονιάδες τους

κι άφησε εκεί που φυτρώνουν λουλούδια, στους τάφους τους,

την κατάρα του αιώνια.

Κάποιοι όμως έλειπαν, κάποιοι δεν καταμετρήθηκαν,

σκοτωμένοι από προδότες, με ένα όπλο στο στόμα τους,

σκοτωμένοι με φτυάρια μες τα σκοτεινά ,

γύρω απο δέντρο δεμένοι, πετροβολημένοι,

από μασκοφόρους πυροβολημένοι,

θλιμμένοι νεκροί, αγαπημένοι μας ήρωες:

οι αδικαίωτοι...

Κάτω απ' τη σκιά, θρηνήθηκαν, των δολοφόνων τους,

που περπατούν δίχως να ντρέπονται,

δίχως, ως τα σήμερα, έστω...να δακτυλοδείχνονται.