Δώδεκα καλοκαίρια και άλλα ποιήματα (απόσπασμα) / Λογγίνος Παναγή / Ποιητική Συλλογή που εκδόθηκε το έτος 2011

Το πράσινο μαχαίρι

Έσκυψα μέσα στην κοιλιά μου
Άκουγα κάτι παράξενα χάχανα
Φόρεσα το ανάστροφο μου πρόσωπο
Και χώθηκα στο στήθος μου
Που ένα βαρύ πράσινο μαχαίρι έκαιγε
Θαρρείς πως θα φυτρώσει
Είπα στον διπλανό
Είχε ένα αυτί σαν τούμπανο
Και το βαρούσε όταν χαιρόταν
Σε θυμάμαι φόρτωνες στα νιάτα σου βαπόρια
Τώρα στον πυρετό
Θα γεννηθώ μάνα θ’ αναστηθώ
Κοίταζε με μάτια παιδιού
Δηλαδή πουλιού
Στο χώμα σφάδαζε η εγκυμονούσα κόρη
Κι είπα πάλι θα γυρίσουν οι καιροί
Το αυτί βάραγε και γέλαγε
Η καρδιά αδημονούσα
Φτερούγισε λίγο
Ύστερα πέταξε μακριά
Μια μέρα θα σε βρω
Η φωνή εχτύπησε το στήθος μου
Αναχωρώ

Το χάλκινο δάκρυ

Πάνω στο τραπέζι είναι ένα χάλκινο δάκρυ
Ο τεχνίτης είναι κάτω από το τραπέζι
Βαθύς αργός ποταμός ανασαίνει
Κάτω από το γέροντα μεταλλουργό
Και πιο πέρα από τον ποταμό
Το μέγα κήτος περιμένει
Μα αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά
Στο χάλκινο δάκρυ
Επάνω σε κάτι σαν γυαλί
Διαθλάται ακόμη ο ουρανός
Και η πρώτη στεγνή θάλασσα
Φέρνει πίσω τα νερά της
Και σα να τραγουδάνε μακριά τα θηρία
Γι’ αυτό ο γέροντας χορεύει
Επάνω στο τραπέζι
Στο αυτί του οι ήχοι των μετάλλων
Έχουν αναστήσει όλους τους νεκρούς
Που χρόνια κείτονταν
Κάτω από το τραπέζι

Λογγίνος Παναγή (βιογραφικά στοιχεία)

O Λογγίνος Παναγή γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1970. Σπούδασε δημοσιογραφία και σκηνοθεσία. Έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους και θεατρικά έργα. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο

έργα του: Δώδεκα καλοκαίρια και άλλα ποιήματα

[Μα είμαι εγώ] / Λογγίνος Παναγή

Μα είμαι εγώ;
Μα θα σπάσουν τα σύννεφα
Θα εκρήγνυνται θάλασσες
Θα ανάψουν οι κήποι
Σα να φεύγει από πάνω μου
Το κόκκινο πουλί στεναγμός
Είναι η ψυχή μου που γεννάει τον κύκνο

[Κάθε φορά ] / Λογγίνος Παναγή

....Κάθε φορά που σε φιλώ ο κόσμος αυτός ξυπνά και
ανασυντίθεται μέσα από τα κόκαλά του
Και υψώνεται για να υμνήσει μαζί με τα αναφιλητά της νύχτας
Όλα υπάρχουν για μια αιτία σκέφτομαι
Όταν σε βλέπω να σπαράζεις μακριά και μέσα μου ......
Είμαστε ξένοι στον κόσμο οι πιο κοντινοί μας ήταν εκείνοι που
μάκρυναν το δρόμο
που έμελλε να βαδίσουμε.....

Το χάλκινο δάκρυ / Λογγίνος Παναγή

Πάνω στο τραπέζι είναι ένα χάλκινο δάκρυ
Ο τεχνίτης είναι κάτω από το τραπέζι
Βαθύς αργός ποταμός ανασαίνει
Κάτω από το γέροντα μεταλλουργό
Και πιο πέρα από τον ποταμό
Το μέγα κήτος περιμένει
Μα αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά
Στο χάλκινο δάκρυ
Επάνω σε κάτι σαν γυαλί
Διαθλάται ακόμη ο ουρανός
Και η πρώτη στεγνή θάλασσα
Φέρνει πίσω τα νερά της
Και σα να τραγουδάνε μακριά τα θηρία
Γι’ αυτό ο γέροντας χορεύει
Επάνω στο τραπέζι
Στο αυτί του οι ήχοι των μετάλλων
Έχουν αναστήσει όλους τους νεκρούς
Που χρόνια κείτονταν
Κάτω από το τραπέζι

από την συλλογή : δώδεκα καλοκαίρια και άλλα ποιήματα

Το πράσινο μαχαίρι / Λογγίνος Παναγή

Έσκυψα μέσα στην κοιλιά μου

Άκουγα κάτι παράξενα χάχανα

Φόρεσα το ανάστροφο μου πρόσωπο

Και χώθηκα στο στήθος μου

Που ένα βαρύ πράσινο μαχαίρι έκαιγε

Θαρρείς πως θα φυτρώσει

Είπα στον διπλανό

Είχε ένα αυτί σαν τούμπανο

Και το βαρούσε όταν χαιρόταν

Σε θυμάμαι φόρτωνες στα νιάτα σου βαπόρια

Τώρα στον πυρετό

Θα γεννηθώ μάνα θ’ αναστηθώ

Κοίταζε με μάτια παιδιού

Δηλαδή πουλιού

Στο χώμα σφάδαζε η εγκυμονούσα κόρη

Κι είπα πάλι θα γυρίσουν οι καιροί

Το αυτί βάραγε και γέλαγε

Η καρδιά αδημονούσα

Φτερούγισε λίγο

Ύστερα πέταξε μακριά

Μια μέρα θα σε βρω

Η φωνή εχτύπησε το στήθος μου

Αναχωρώ