Ανασασμοί Αγάπης : Ποιητική Συλλογή της Άντρης Περικλέους Ονουφρίου και της Σωτηρούλας Χατζηκωνσταντή Τζιαμπουρή

 

Δύο ποιήτριες της Κύπρου οι :

α. Άντρη Περικλέους Ονουφρίου και 
β. Σωτηρούλα Χατζηκωνσταντή Τζιαμπουρή

ενώνουν τις φωνές τους και δημιουργούν μια ποιητική συλλογή, 

που πλημμυρίζει από έρωτα και αγάπη. 

Παράπονο [ Άντρη Περικλέους Ονουφρίου]

Από την πρώτη μου ανάσα

γύρευα να ξεδιψάσω την ψυχή. 

Είχε μα γεύση πικρή το δείλι.

Μα όσδες φορές έκανα να πιω,

μου το παίρνανε απ΄τα χείλη. 

*

Φιλί έρωτα [ Σωτηρούλα Χατζηκωνσταντή Τζιαμπουρή]

Ένα φιλί έρανα με μύρο 

και το έστειλα να σε συναντήσει , 

ευλαβικά να τ΄ αποθεώσω εκεί...

στην άκρη των χειλιών σου.

Να ξεδιψάσει την ανάσα σου, 

ν΄αναστήσει ό, τι όνειρα σβησμένα ήταν

ριγμένα μέσα σε στάλες δάκρυα...

Ένα φιλί ΕΡΩΤΑ!

*

Αγκαλιά  [ Άντρη Περικλέους Ονουφρίου]

Θέλω μια αγκαλιά.

Ξέρεις, εκείνη που ανοίγεις τα χέρια, 

τα περνάς γύρω από τη μέση

και το πρόσωπό σου αναπαύεται

στον ώμο της καρδιάς μου. 

Εκείνη καλέ, που σφίγγεις την ψυχή 

και γίνεται όνειρο. 

*

Χαικού [ Σωτηρούλα Χατζηκωνσταντή Τζιαμπουρή]

Βρέχει έρωτα 

σταγόνες γλυκό κρασί

στο στόμα κυλούν!

Φεγγαριού χείλη,

φιλί άρωμα γλυκό

απόψε πίνω.

*

Αναμονή [ Άντρη Περικλέους Ονουφρίου]

Σε κάθε ήλιο

που κουβαλάει τη μέρα, 

σε κάθε αμυδρή χαραμάδα της σκέψης, 

επάνω στο γέλιο του μεσημεριού...

Εκεί θα σε καρτερώ αγάπη μου, 

ντυμένη το ροζ του δειλικού. 

*

Μνήμες [ Σωτηρούλα Χατζηκωνσταντή Τζιαμπουρή]

Πόσες πνοές να διψούν για ένα σου φιλί.

Σ΄ ένα κενό σταυρώθηκα απόψε.

Στο σκοτάδι γυρεύω της μνήμης το σώμα σου.

Γύρω ομίχλη... Κι εγώ...

Με τ΄ ακροδάκτυλά μου

να ντύνω τις λέξεις της ψυχής μου

που γονάτισαν γυμνές μπροστά σου!

Αντριάνα Περικλεόυς Ονουφρίου: … διαλυμένο το γοβάκι της ελπίδας κι εκείνη η άμαξα αργεί…

 

Νεράιδα

 

Νεράιδα κρυμμένη σένα παραμύθι. Σταχτοπούτα των καιρών

Σπρώχνω να βγω.

Κτυπήματα λευκής μεμβράνης,

σ αλλοδαπούς ρυθμούς.

Μουτζουρωμενο πρόσωπο

σχήμα του κορμιού διάφανο

πέπλο ουρανού.

Έτσι χτυπιέται η ψυχή,

παλεύει αδιέξοδα ζωής

Μα πάντα εκεί εγκλωβισμένη

στην σιωπή....

χαμένος ο πρίγκιπας χρόνος

διαλυμένο το γοβάκι της ελπίδας

κι εκείνη η άμαξα αργεί

περασμένα μεσάνυχτα ζωής

όλα σκεπασμένα με σκόνη ονείρου!!

 

**

Στην αγκαλιά τ ολόγιομου

γέρνω την ψυχή μου.

σύντροφο της σκέψης

κι έρωτα κορμί μου.

ψάχνω τις λακκούβες του

να ντύσω τ όνειρό μου

που μείνε γυμνό στις

λέξεις των στιγμών μου.

 

**

Ικεσία προσευχή..

Κάντε τόπο, βαράτε προσοχή.

Γιορτάζει η πατρίδα μου,

που έμεινε μισή.Την βγάλαν

στα παζάρια, την έπαιξαν στα

ζάρια, της κόψανε τα δύο της

τα ποδάρια. Ακρωτηριασμένη

μα τρανή, κοιτάει το λιόγερμα

και κάνει προσευχή.

Ετούτο το θεριό που την

κρατάει στα σκέλια του σφικτά,

να λιώσει μιαν αυγή. Σύννεφο

σκόνη να γενεί και Λευτέρη

το χώμα να φιλεί.

Έλληνες πρώτοι την αγγίξανε.

Ενδοξοι οι Αχαιοί..

Βιασμός της Αφροδίτης.

Έγκλημα χωρίς τιμωρία.

Ασέλγησαν απάνω της όρνεα

και κοράκια. Μέσα κι εξώ απ αυτήν.

Μα η Κύπρος τραγουδεί

στους αιώνες μια ωδή, πάντα με φωνή ελληνική. Λευτεριά ν ανθίσει μιαν αυγή.

 

Το θεϊκό φως του ήλιου / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

 Το θεϊκό φως του ήλιου

χύνεται ηδονικά στην
αγκαλιά της νύχτας.
Εσύ καθισμένος στο
κατάρτι του ονείρου
προσμένεις, κοιτάζοντας
την άλλη πλευρά του
ορίζοντα, τη ουτοπική
λάμψη της αλήθειας.

παρακαταθήκη καρδιάς / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

Γιε μου
Στερεύουν τα αισθήματα.
Καταρρέουν σαν πύργοι στην άμμο.
Οι καιροί αλλάζουν συνεχώς.
Άνθρωποι διέρχονται τις στράτες,
διαβάτες του μεσονυκτίου,
και χάνονται στο βάθος.
Αλλά εγώ ειμ έδω, ακοίμητος
φρουρός της καρδιάς σου.
Μην εκθέτεις τα όνειρά σε
γκαλερί αλήθειας. Τ αγοράζουν
με κάλπικο νόμισμα κι εσύ μένεις
μόνος να γλύφεις πληγές σαν
κακοποιημένο σκυλί.
Εγώ θα στέκω αθέατη στο πλάι σου.
Αλλά κι αν φύγω, ερήμην μου, έχω
καταθέσει την ψυχή μου στον
λογαριασμό της σκέψη σου. Να τραβάς
συμβουλές και ελπίδα, υλικά ονείρων,
και θάρρος. Μην γονατίσεις, κι αν συμβεί
σήκω αμέσως. Να θυμηθείς το βλέμμα μου
όταν λέω σ αγαπώ, το χάδι μου όταν
σφαδάζεις απ τον πόνο, την αγκαλιά μου
όταν βασίλευει ο ήλιος στην καρδιά σου.
Ξέρεις, στα λάθη σου θα δίνω πιότερη
αγάπη σαν χέρι για να σηκωθείς.
Και πότε πότε να πίνεις κι ένα ποτηράκι
μαζί μου. Έτσι για να κοινωνούμε αγάπη
και να τραγουδάμε την ζωή να μην στεγνώσει.

Στ αύριο να δει το φως του... / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

Μέσα στον πόνο των καιρών,
στην θλίψη που σαλεύει.
Απάνω στου γέλιου την σχισμή
που χάραξε η ελπίδα

Το μέλλον είναι ζοφερό
με κυνηγά η έγνοια
Θαρούνε πως συμφέρον ειν
το άτιμο το χρήμα

Το αίμα χύνουν μπόλικο
στο χώμα τ Αλεξάνδρου
στην σκακιέρα των εθνών
κυριαρχεί το εγώ τους

Σιγοκαίει η Γαία μας
θρηνεί τον άνθρωπο της
Ουρλιάζει ως ισόθεος
σκοτώνει τον εαυτό του

Βγάζει κραυγή ένα παιδί
όλοι αφουγκραστείτε
Προσφέρετε τα μάτια σας
στ αύριο να δει το φως του.

Κάτω από το δέντρο της ζωής της Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

Κάτω από το δέντρο της ζωής,
στ άπειρο της αγάπης, άγγιξε
η χαρά τα μάτια σου.
Δύο μάτια φως ανέσπερο.
Φωνή μαγική, απόκοσμη.
Αγγελος αγάπης, αλήτης
δρομέας ζωής, καθώς
του πρέπει.
Διακτίνισμα ελπίδας,
χείλη ηδονή, καρδιά καθαρή
πνεύμα λαμπερό.
Ανοίγεις παντζούρια φυγής.
Αλήτικο πετροχελίδονο,
επιστρέφεις πάντα πίσω.

[Κι αν μας χωρίζουν ουρανοί και θάλασσες μεγάλες] / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

Κι αν μας χωρίζουν ουρανοί και θάλασσες μεγάλες
Κεραία ειν η σκέψη μου και σύρμα η καρδιά μου
Αντάμωμα χωρίς κουπιά η βάρκα του μυαλού μου
πάει κι έρχεται γοργά από κάστρο σε γεφύρι.
Μα γώ γαντζώνομαι εκει πάνω στα δυο σου χείλη.
χέρια μου πανέμορφα ψυχή κυπαρισσένια
ακολούθησε τον δρόμο σου χάραξε την πορεία
Εγώ θα βρίσκομαι εκεί πυγμή και παραστάτης
να σου λέω τράβα μπρος δεν χαθηκε ο Θεός.

Σφίξε τα δόντια ποιητή / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

Σφίξε τα δόντια ποιητή, ζωγράφισε και πάλι.
Άπλωσε την αγκάλη σου σε πόνου προσκεφάλι.
Γράψε γλυκά, γράψε λευκά, γράψε πάλι λαθραία
Ετούτο φως που κυνηγάς αλάργα ξεμακραίνει
Βάλε στον στίχο σου κραυγή, βάλε του και σημάδι
Κόντρα στον άνεμο καιρό π αλήθεια αλητεύει.
Μίλα με λέξεις τσουχτερές στείλε τους το χαμπάρι.
Χόρεψε λεβέντικο χορό στου πόνου το κλωνάρι.
Το στόμα δεν μας κλείνουνε όσο κι άν πολεμάνε
για του συμφέροντος κρασί, δεν μάθαμε. Δεν σωπάμε.
Ανέβα στ ονείρου την κορφή, σαν κράχτης, μύστης, γητευτής.
Φώναξε άνοιξης γιορτή, γέμισε τον αέρα.
ψυχή που πάντα πολεμά δεν χάνεται, δεν φεύγει.
Μόνο για λίγο σιωπά, πάλι ανασκουμπώνει
το μέσα της καρδιάς χτυπά κσι λευτερώνει.

Αναμνήσεις / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

Μέσα στον περιφραγμένο κήπο
της γιαγιάς ανάμεσα στα οπωροφόρα,
άφησα το παιδικό όνειρο.
Απάνω στον τροχό-κούνια και το
χαμόγελο του παππού έβλεπα την
ψυχή να κινείται νωχελικά κι αργόσυρτα.
Κάθε αυγό απ το κοτέτσι μια
απόλαυση των αισθήσεων.
το κρασί στο βαρέλι κι η γευσιγνωσία
του, τελετουργικά, μια εικόνα-γέννα
αρωματική.
Κι ένας έρωτας εφηβικός κρυμμένος
στο γκρεμισμένο σπίτι του χωριού
ταξίδι της καρδιάς στ απέραντο της
ευτυχίας.
Τώρα παλεύω να εκμαιεύσω τ αγέννητο
εκείνο όνειρο από τις παρυφές της
μνήμης, να πιώ απ το μπρούσκο
της γιαγιάς, να γεννήσω το χαμόγελο
του παππού στην καρδιά, για να βάλω
ξανά την ζωή μπροστά.

Ανάσα να γίνεσαι / Ονουφρίου Περικλέους Αντριάνα

θάλασσά να γίνεσαι να πνίγω στο κύμα
τον λυγμό. Γλάρος σε κάθε πέταγμα
άνεμο να τραγουδας.
Ουρανός, στα σπλάχνα σου
να κρύβω ο τι ακριβό.
Ηλιος να γίνεσαι να φωτίζεις το
μολυσμένο σύμπαν.
Φεγγάρι ολόχρυσο να λάμπεις ξέβαθα
όταν η αγάπη γι άλλο αιώνα ξεκινά.
Ασπίδα στο βλέφαρο του παιδιού, να
μην κρυώνει σαν η μοναξιά άγρια
πλακώνει. Λευκό σεντόνι να τυλίγονται
τα όνειρα οταν η μπόρα ξεσπά.
Ανάσα να γίνεσαι οταν η αναπνοή
στεγνώνει.
Κι εγώ αερικό πάνω απ την Αγάπη
κρασί να πίνω να μεθώ.