Αντριάνα Περικλεόυς Ονουφρίου: … διαλυμένο το γοβάκι της ελπίδας κι εκείνη η άμαξα αργεί…

 

Νεράιδα

 

Νεράιδα κρυμμένη σένα παραμύθι. Σταχτοπούτα των καιρών

Σπρώχνω να βγω.

Κτυπήματα λευκής μεμβράνης,

σ αλλοδαπούς ρυθμούς.

Μουτζουρωμενο πρόσωπο

σχήμα του κορμιού διάφανο

πέπλο ουρανού.

Έτσι χτυπιέται η ψυχή,

παλεύει αδιέξοδα ζωής

Μα πάντα εκεί εγκλωβισμένη

στην σιωπή....

χαμένος ο πρίγκιπας χρόνος

διαλυμένο το γοβάκι της ελπίδας

κι εκείνη η άμαξα αργεί

περασμένα μεσάνυχτα ζωής

όλα σκεπασμένα με σκόνη ονείρου!!

 

**

Στην αγκαλιά τ ολόγιομου

γέρνω την ψυχή μου.

σύντροφο της σκέψης

κι έρωτα κορμί μου.

ψάχνω τις λακκούβες του

να ντύσω τ όνειρό μου

που μείνε γυμνό στις

λέξεις των στιγμών μου.

 

**

Ικεσία προσευχή..

Κάντε τόπο, βαράτε προσοχή.

Γιορτάζει η πατρίδα μου,

που έμεινε μισή.Την βγάλαν

στα παζάρια, την έπαιξαν στα

ζάρια, της κόψανε τα δύο της

τα ποδάρια. Ακρωτηριασμένη

μα τρανή, κοιτάει το λιόγερμα

και κάνει προσευχή.

Ετούτο το θεριό που την

κρατάει στα σκέλια του σφικτά,

να λιώσει μιαν αυγή. Σύννεφο

σκόνη να γενεί και Λευτέρη

το χώμα να φιλεί.

Έλληνες πρώτοι την αγγίξανε.

Ενδοξοι οι Αχαιοί..

Βιασμός της Αφροδίτης.

Έγκλημα χωρίς τιμωρία.

Ασέλγησαν απάνω της όρνεα

και κοράκια. Μέσα κι εξώ απ αυτήν.

Μα η Κύπρος τραγουδεί

στους αιώνες μια ωδή, πάντα με φωνή ελληνική. Λευτεριά ν ανθίσει μιαν αυγή.