Τι να τον κάνεις τον ρυθμό,
τη μουσική, τη ρίμα
διάλεξε να κρεμαστείς από το νήμα
το λεπτό που να δονεί με το σφυγμό
της κουρασμένης της καρδιάς σου.
Ένας μικρούτσικος παλμός,
το ξέρεις, μυστικός ψαλμός,
λησμονημένος και παλιός,
ηχεί μόλις εντός σου.
Η νύχτα στέκεται μουγγή.
Κάποιος εκφυλισμένος θα βρεθεί
τραγούδι να την κάνει αφού σκεφθεί.
Κι όμως θα σου ’λεγα παντοτινά να κοιμηθείς
να ξεχαστείς και να ξεχάσεις.
Οι άνθρωποι θα πουν με λογικό
πως μοιάζεις κάποιον άνθρωπο
τρελό, ή, ένα παιδί που μαγικό
ντύμα την ποίηση δέχτει και πω! πω!
επηρεασμένος έπαιξε τον τραγικό
μεσ’ τα βαθιά να κοιμηθεί δήθεν ερέβη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου