Ανθίζει
πρώτη και καμαρωτή στις αρχές κάθε νέας χρονιάς. Υπέροχη ζωγραφιά μες στον
χειμώνα, η αμυγδαλιά προσφέρει το νέκταρ και τη γύρη της στις μέλισσες και τους
πολύτιμους θρεπτικούς καρπούς της σ΄ εμάς. Είναι ένα πραγματικό στολίδι της φύσης ως στολισμένη νυφούλα που κουβαλάει
πάνω του, εκτός από πλούσιες ομορφιές, και διάφορους μύθους.
Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ
ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ
Ήταν κάποτε
στη Θράκη, μια πανέμορφη πριγκίπισσα, η Φυλλίς. Ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα,
τον Δημοφώντα. Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν όταν το καράβι του νεαρού Αθηναίου
Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Παντρεύτηκαν αλλά μετά από λίγο καιρό ο
νεαρός Αθηναίος νοστάλγησε την πατρίδα του και η ερωτευμένη πριγκίπισσα μην
αντέχοντας να τον βλέπει στεναχωρημένο τον άφησε να γυρίσει πίσω και αν την
αγαπούσε πραγματικά θα ξαναγύριζε και τότε θα ήταν πραγματικά και ειλικρινά
δικός της.
Έτσι κι
έγινε και η ερωτευμένη Φυλλίς έμεινε μόνη να περιμένει τον εκλεκτό της για
χρόνια ώσπου μαράζωσε και πέθανε από τη θλίψη της. Όμως οι θεοί που ήξεραν την
ιστορία της την μεταμόρφωσαν σε δέντρο για να μπορεί ναπεριμένει για
περισσότερα χρόνια τον αγαπημένο της. Έτσι η ερωτευμένη γυναίκα δεν πέθανε αλλά
έγινε το δέντρο, που έμελλε να γίνει σύμβολο της ελπίδας : η Αμυγδαλιά.
Μετά από
χρόνια και όταν ο Δημοφώντας επέστρεψε στη Θράκη βρήκε την αγαπημένη του και
πιστή γυναίκα, όχι περιστοιχισμένη από μνηστήρες αλλά ένα ξερό δέντρο δίχως
φύλλα στη μέση του παγωμένου τοπίου. Απελπισμένος και γεμάτος τύψεις αγκάλιασε
τον κορμό της και τότε εκείνη πλημμύρισε ανθούς στη μέση του χειμώνα νικώντας
το θάνατο.
Ένα μήνα μετά την άνθηση θα αρχίσουν να
σχηματίζονται τα αμύγδαλα, πολύ καλά οχυρωμένα σε περιβλήματα. Ένα εξωτερικό,
το εξωκάρπιο, χνουδωτό και γκριζοπράσινου χρώματος και ένα εσωτερικό, το
ενδοκάρπιο, σκληρό ή μαλακό και με αμυχές, το οποίο περιέχει 1 ή 2 σπέρματα,
την ψίχα του αμυγδάλου (αμυγδαλόψιχα). Καθώς προχωράει η ωρίμανση των
αμυγδάλων, αρχικά σκίζεται και ανοίγει το εξωκάρπιο, πρώτα των περιφερειακών
καρπών και μετά αυτών προς το εσωτερικό του δέντρου.
Η ικανότητα της αμυγδαλιάς να υπομένει σε μη
ευνοϊκές εδαφικές συνθήκες οφείλεται στη διεισδυτικότητα των ριζών της που
απλώνονται πολύ σε βάθος, αξιοποιώντας και τα τελευταία ίχνη νερού και
θρεπτικών στοιχείων
Το ποίημα του Γ. Δροσίνη "Ετίναξε την
ανθισμένη αμυγδαλιά"
Ετίναξε την
ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα
χεράκια της
κι εγέμισ’
από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά
και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’
από άνθη...
Αχ, σαν την
είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη
φίλησα
της τίναξα
όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της
μίλησα:
Της τίναξα
όλα τ’ άνθη...
Τρελή, σαν
θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο
βιάζεσαι;
Μονάχη της
θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το
στοχάζεσαι;
Μονάχη της
θε να `ρθει...
Του κάκου
τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα
παιχνιδάκια σου
σκυφτή
γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα
γυαλάκια σου.
Σκυφτή
γριούλα...
