ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΛΕΜΟΝΙΕΣ / Μαλόρης Ανδρέας

Τώρα σέρνεσαι,
φίδι στους καλαμιώνες της καρδιάς,

στα σκοτεινά μου ερμηνεύεις
σονάτες παραμυθίας
την πήλινη μου αντοχή περιγελάς,

και μου καταλογίζεις
και της κλεμμένης λεμονιάς την τύψη.

ΙΝΔΙΚΟΣ ΩΚΕΑΝΟΣ / Μαλόρης Ανδρέας

 

Επιστρέφεις
και ο χρόνος ξανακυλά
στις ράγες του γυμνού σου
εφηβαίου,

στη στάση των ανασασμών
ακινητοποιείς το σύμπαν
με έναν ακόμη οργασμό υπογράφεις
τη νέα καταδίκη.

Σε κοιτάζω απ’ το παράθυρο
που φεύγεις,
δεν υψώνεις χέρι
κι ο δρόμος άγρια γη,
δεν κοιτάζεις πίσω
κι ο κόσμος ήπειρος χαμένη.

Γέρνω στο βρεγμένο σου σεντόνι
κι η ξαφνική σιωπή του ωκεανού
μου λέει πως
τώρα πια σε χάνω.

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ / Μαλόρης Ανδρέας

 

Μη μου μιλάτε
για ήχους ελικοπτέρων
παν’ από σώματα νεκρά
μέσα σε κήπους που ανθίζουν,

για δυνάμεις δήθεν αδίστακτες
κι άπειρα μακρινούς πολέμους.

Μιλάτε μου μόνο
για μάτια που εξακοντίζουν πόθους
μέσα στην πλήξη του πλήθους,

για κορμιά που διαγράφονται γυμνά
όταν τα λάβαρα πέφτουν,

για τις προθέσεις των χεριών,
όταν τα φώτα σβήνουν.

Μαλόρης Ανδρέας΄: Ποιήματα

 ΚΒΑΝΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ

.

Πίσω από μένα,

πίσω από σένα,

πίσω από τον άλλο.

.

Πίσω από το μικροσκόπιο

της ματιάς σου,

τις μη μου άπτου απολήξεις

της αφής σου,

τ’ απειροελάχιστα ξύσματα

μιας νότας,

την πρώτη δειλή χειρονομία

ενός γιασεμιού,

πίσω από το υπόλοιπο έρωτα

στον κάλυκα μιας γλώσσας.

.

Κι ακόμη πιο πίσω,

πίσω-πίσω και πιο πίσω,

πίσω κι από την Έκρηξη τη Μεγάλη,

βαθύτερα κι απ’ το βαθύτερο βάθος του βάθους,

εκεί όπου όλα με το τίποτα αρχινούν

και στο τίποτα τελειώνουν.

.

Ναι, ναι, εκεί, εκεί

θα υπάρχει πάντα αυτό που αγνοώ’

.

και όσο αγνοώ ελπίζω.

.

ΚΡΑΥΓΕΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

.

Τώρα, που η πλάτη της μέρας

ακουμπάει στο πορτοκαλί

του ηλιοβασιλέματος,

εσύ τι νόημα βγάζεις;

Τα χρώματα συνεπή,

αύριο επιστρέφουν,

εσύ ποιούς υπότιτλους ψάχνεις

στον ουρανό;

.

Γέρνεις στο χώμα,

ακουμπάς το αυτί στη ζέστα της πέτρας,

άθελά σου παραβιάζεις

τα προσωπικά δεδομένα του ήλιου,

μα τις δικές σου θαμμένες πολιτείες

ποιός έστερξε ποτέ

να κρυφακούσει;

.

Κάποια κυρία ευέξαπτη Χλωροφύλλη

παραδίδει το διάταγμα έξωσης

στην αθωότητα μιας αυλής.

Ελλείψει επιχειρημάτων

η μοχθηρία της μούχλας

θα πεις.

Για πόσο όμως εσύ

θα αναδιπλώνεσαι βουβός,

δίπλα σ’ αυτό το γιασεμί

που εκλιπαρεί;

.

Τα ρυάκια της βροχής τι κουβαλάν;

Να ‘ναι όσα δεν τόλμησες κείνο το βράδυ

ή μήπως τη ζωή σου όλη

που σαλπάρει,

στις νηοπομπές των μυστικών;

Λιπόσαρκες λέξεις και πατικωμένα τρένα,

πάλι θα πεις,

έξω από τα υγρά κρεματόρια

της ιστορίας.

.

Ναι, ο καθείς και η ευκολία του.

Εντούτοις η πιο σύντομη πορεία

προς τ’ άστρα,

παραμένει η ανένταχτη κοτυληδόνα

μιας σκέψης.

.

Τη κραυγή της πεταλούδας ποιος θα την πει;

***

Μια μέρα,

και του ήλιου το αλφαβητάρι

κι αυτό θα κατασχεθεί!

Θα δεις!

.

Ο ΑΣΥΜΦΟΡΟΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΤΟΥ ΜΠΑΧ

.

Άργησα.

Την είδα να χάνεται

όπως γλυκάδα ομίχλης,

στη στροφή λίγο πριν την έξοδο

των βαριών διλημμάτων.

Την καταπλάκωσαν και πάλι

αργά τριαξονικά γιατί

.

Στον υπόγειο,

η επικερδής μου βιασύνη

προσπέρασε τον μουσικό του Μπαχ.

Οι νότες που άφησα πίσω,

με πολτοποίησαν στις ράγες.

Πέρασε κι από κει, θα λένε,

η βουβή αμαξοστοιχία

του μαύρου.

.

Τα χέρια,

που δεν κράτησα σφικτά,

ένιψαν τις ώρες

και βράδιασαν.

***

Όταν οι μεταμέλειες

θορυβούσαν ψες μέχρι το πρωί ψες,

σαν κάτι τρωκτικά

που ροκανίζουν το μαύρο,

.

και στους τοίχους φτερούγιζαν

οι σκιές

των μεγαλοπρεπών σου δισταγμών.

***

Να σ’ ακουμπά στον ώμο

λιπόθυμη συλλαβή

προσκυνητή,

.

και να τη σπρώχνεις εσύ,

κατακόμβες πόνου μετά,

στο αναπηρικό της δικής σου πνοής.

.

ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΙΙ

.

Και εισήλθε κι άλλο σκοτάδι

μέσα σε πιο βαθύ σκοτάδι.

.

Μέχρι που ένα πρωί η νοσταλγία,

έρποντας ανάμεσα στα κουφάρια

των μελλοντικών ποιητών,

με ανέλκυσε στο φως.

.

Ανέτρεψα τα εις βάρος μου δεδομένα,

διέσχισα εν τέλει

των ανεμόμυλων το δάσος,

μα η νύκτα έτσι κι αλλιώς θα ‘ρθεί.

.

Η γη λικνίζεται

πάνω στον γοφό μιας γυναίκας,

σκύβει, αναπηδά και περιφέρεται,

μα η νύκτα έτσι κι αλλιώς θα ‘ρθεί.

.

Το σύμπαν παράλληλο,

η ζωή του καθενός

μια εκδοχή,

μα η νύκτα έτσι κι αλλιώς θα ‘ρθεί.

***

Όταν στο έμπα της Άνοιξης

σε προλαβαίνουν

κάτι επίμονα ρήματα,

τα μόνα που δεν εντάχθηκαν

στις βροχές

των απαγγελμένων ποιημάτων.

***

Ατενίζοντας τ’ άστρα

εθίζεσαι στην ανυπαρξία

.

ατενίζοντας τ’ άστρα

εκτίθεσαι.

Κβαντομηχανή: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Μαλόρη (μικρό απόσπασμα)

το ύφος σου είναι ορθά υπολογισμένο,

πάντα κράταγες μια στάση προσεκτική

μα το τέλειο ύφος σκοτώνει τις πιθανότητες!

...

Όταν προκαλείς τη διαρκή αμηχανία

γιατί δεν δείχνεις πλέον

καμία βιασύνη

και οι ανάγκες σου σε χάδια

όλο και λιγοστεύουν

όλο και λιγοστεύουν

...

Στα πλην και οι έρωτες

που συνεργάσθηκαν άψογα

με δεύτερες σκέψεις.

Οι δοσίλογοι έρωτες

...

Καιρός να υποκινήσεις κι εσύ

μια συνωμοσία,

προδομένη έστω.

Ως πότε να’ σαι υπάκουος υπήκουος

του θανάτου;

Ως πότε;

...

Κι όταν ο κύκλος κλείνει

λένε πως κάπου αλλού ανοίγει

μια άλλη απεραντοσύνη.

Λένε

...

Κι ακόμη πιο πίσω

πίσω-πίσω και πιο πίσω

πίσω κι από την Έκρηξη τη Μεγάλη

βαθύτερα κι απ’ το βαθύτερο βάθος του βάθους

εκεί όπου όλα με το τίποτα αρχινούν

και στο τίποτα τελειώνουν.

Ναι, ναι, εκεί, εκεί

θα υπάρχει πάντα αυτό που αγνοώ·

και όσο αγνοώ ελπίζω

...

Έτσι κι αλλιώς

σε ένα κατάλοιπο πλαγκτόν

θα σε καταναλώσουν τα σαγόνια

του χρόνου.

Όπως ακριβώς την αγάπη

η εξάτμιση ενός φιλιού

Ανδρέας Μαλόρης ( βιογραφικά στοιχεία)

Ο Ανδρέας Μαλόρης γεννήθηκε στην Αχέλεια της Πάφου. Σπούδασε ιατρική στη

Θεσσαλονίκη και στο Johannesburg της Νοτίου Αφρικής.

Το 1981 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα γράμματα με τη συμμετοχή του στον Πρώτο Πανελλαδικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Ε.Φ.Ε.Κ.Θ. όπου και βραβεύτηκε με το Πρώτο Βραβείο Ποίησης.

Ποιητικές Συλλογές:

• 1983 «Τα τριάντα ποιήματα».
• 2015 «Με διαστρέβλωση ελαχίστη»
• 2019 Κβαντομηχανική: Ποιήματα

Διηγήματα:

• 1997 «Τα μπαλόνια άφαντα» / Κρατικό Βραβείο από τις Πολιτιστικές υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας της Κύπρου.
• 2003 «Τίποτα, τίποτα» / Κρατικό Βραβείο.
• 2012 «Εκκαθάριση προσωπικού».

Διηγήματα και ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά

περιοδικά, σελίδες του διαδικτύου και ανθολογίες ποίησης και διηγήματος. Διηγήματά του έχουν μεταφρασθεί και δημοσιευθεί στα Αγγλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Βουλγαρικά και Τουρκικά.

ΜΕ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΕΛΑΧΙΣΤΗ: Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Μαλόρη εκδοθείσα το 2015

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Μη μου μιλάτε
για ήχους ελικοπτέρων
παν’ από σώματα νεκρά
μέσα σε κήπους που ανθίζουν,

για δυνάμεις δήθεν αδίστακτες
κι άπειρα μακρινούς πολέμους.

Μιλάτε μου μόνο
για μάτια που εξακοντίζουν πόθους
μέσα στην πλήξη του πλήθους,

για κορμιά που διαγράφονται γυμνά
όταν τα λάβαρα πέφτουν,

για τις προθέσεις των χεριών,
όταν τα φώτα σβήνουν.

ΤΩΡΑ

Τώρα απαγγέλλω
μια θάλασσα πνιγμένων στίχων
παραπατώντας στην ακτή
μπροστά σε αδιάφορο πλήθος.

Τώρα επιστρέφω
στις χαμένες νύκτες
κι ούτε καν άρωμα στην απαλάμη
από σώματα που μήδισαν
οριστικά.

Τώρα προσαρμόζω επιμελώς
τα φυσικά μου σύμβολα
στους κωδικούς των ημερών.

(Αποκτώντας επικίνδυνα
μια τάση ασυγκράτητη
παγιδευμένου φωτός.)

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΔΩ

Ακόμα θυμάμαι
τις αλλεπάλληλες νύκτες
που τα χείλια σου ακόρεστα
εκατόφυλλο στόμα
στάζαν’ ζωή.

Τότε που μου ‘λεγες
μη φοβάσαι τους δείχτες,
είν’ ο χρόνος ατέρμονη ψύξη,
μα τα σώματα ναοί φωτιάς.

Το πως επιστρέφεις τώρα
θέλω να πω,
στη σιωπή μου ήχος καυτός,
μέσα σε λάμψεις κανίβαλος μάγος,
τώρα που ελπίζω
ο κόσμος να τελειώνει εδώ.

ΚΛΕΜΜΕΝΕΣ ΛΕΜΟΝΙΕΣ

Τώρα σέρνεσαι,
φίδι στους καλαμιώνες της καρδιάς,

στα σκοτεινά μου ερμηνεύεις
σονάτες παραμυθίας
την πήλινη μου αντοχή περιγελάς,

και μου καταλογίζεις
και της κλεμμένης λεμονιάς την τύψη.

ΓΥΡΙΣΕΣ ΠΙΣΩ

Γύρισες πίσω
και κανείς δεν πρόσεξε
πόσες φορές γονάτισες
κανείς δεν υπολόγισε
ίο τίμημα της επιστροφής.

Γύρισες πίσω
και κανείς δεν έστερξε
επί τον τύπον των ήλων.

Γύρισες πίσω
κι ήταν σαν να μην έλειψες
ποτέ.

Η δειλία
– η αποφυγή κάθε περιττού κινδύνου –
ως θέση απέτυχε.


κριτική της Ποιητικής Συλλογής: http://www.philenews.com/el-gr/politismos-kritikes--gnomes/391/310180/dynamismos-kai-katigorimatikotita

ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ : Ποιητική Συλλογή του Ανδρέα Μαλόρη που εκδόθηκε το 1983

ΑΡΧΗ

Εδώ η αρχή
Αχνάρια στην πίσσα
Άνοιγμα στα χιόνια
Διάσωση απεγνωσμένη
Σκιστή βροχή και πέτρες
Άνεμος άνεμος και τείχη
Υπογραφή όνομα τέλος.

ΣΤΟΧΑΣΤΡΑ

Τέλος πάντων θέλαμε να επιβιώσουμε
Και τα δάκτυλα της γης
Κρατούσαν το σφυγμό μας.
Κι’ ο κόσμος στα μπαλκόνια
Χειροκροτούσε
Χωρίς να ξέρει το γιατί.

Μπροστά η γη μας έμπαινε
Σε νέο κτηματολόγιο.
Καιγόμασταν
Ψιθυρίζοντας
Μικρές, μικρές συλλαβές.

ΑΛΛΑΓΗ

Και μετά η αλλαγή
Με αλυσίδες που σέρνονταν ακόμη
Στα κόκκαλα και στο γέλιο
Κι εμείς …
Μείναμε σκυφτοί
Στην άλλη όχθη
Του κόσμου

Κοιτάζοντας
Τα σιντριβάνια
Να ξανακτίζονται
Και τον κόσμο
Ανάποδο στα πεζοδρόμια.

ΑΠΛΗ ΘΥΜΗΣΗ

Τα παιδιά πέταξαν τις πεπονόφλουδες
Στην παστρικιά αυλή σου
Και θυμάμαι που είπες:
«Να ‘ρτη ένα πλάσμα τι θα πει;»
Ήρθαν όμως οι άλλοι, μάνα.
Κάθισαν στην αυλή σου.
Αυτοί δε μιλούσανε.
Δίπλα στο βασιλικό σου
Αυτοί σκοτώνανε.

ΞΕΡΩ ΠΩΣ

Ξέρω πως
Φίλοι με το ανείπωτο
Στην άκρη της παλάμης
Ξεψυχούν
Άλλοι
Ρώτησαν μια φορά
Και πνίγονται
Σε μια λίμνη μοναξιάς
Μοιραίας.

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Ταξιδεύουν εδώ μ’ έναν ήλιο δραπέτη
Σκέψεις λιτές με σήμαντρα μνήμης
Ιδέες και στόχοι
Ψηφιδωτά με σιδερένιες βελόνες
Προσχεδιασμένες επάλξεις
Στο κάστρο του κόσμου
Αποφάσεις
Μάσκες
Και στίχοι.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

Το τσιμέντο με βαραίνει
Τα τείχη γκρεμισμένα
Η πολιτεία δραπετεύει
Πού είναι ο ήλιος;

Βοήθεια κράζω σε σας
Μα γιατί γελάτε;
Στ’ όνομα του ανθρώπου
Πέφτει ο ουρανός
Ένα δοκάρι!

ΠΑΓΙΔΑ

Είναι καλοστημένη παγίδα λέμε
Να στεκόμαστε αντίκρυ
Σαν δυό ανόμοιοι εφιάλτες
Στην ίδια πάντα νύχτα

Μα είναι και στιγμές
Που αισθανόμαστε ερημίτες
Στο ψιθύρισμα της απρόβλεπτης
Προδοσίας
Και τα χέρια σφίγγουν
Και τα βλέμματα ψάχνουν
Για κάτι αβέβαιο
Στα παραπετάσματα των ματιών.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ

Θα ‘ρθει κάποτε μια μέρα
Με κάποια πολλαπλότητα
Στο φέρσιμο της
Μια μέρα όμορφη ίσως
Που η ιστορία δε θα ρωτά
Για κάτι που δε φταίξαμε

Κοιτάζοντας σε ίσια στα μάτια
Κτίζοντας τη σωστή έκφραση
Που θα μας σώσει
Ξεγελώντας όλα τα σκοτάδια
Θα ‘ρθει και για μας
Κάποτε μια όμορφη μέρα.

ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΜΗ

Λέω να κρατήσω την άμμο του καλοκαιριού
Στα μάτια,
Όλα τα θαύματα
Σε μια νύχτα.
Κι ανασηκώνουν τους στίχους
Εκρήξεις πολέμου,
Απαράλλαχτες οι ειδήσεις της μέρας.
Και προχωρώ
Θέλοντας και μη.

ΚΡΙΤΙΚΗ

 Άνδρέας Μαλόρης 

Ο ίσκιος μας
Εξατμιζόταν ακατάσχετα
Σ’ εκείνες τις πύρινες
Συντεταγμένες

Υπήρχε πάντα η πρόθεση
Να μας καταχωρήσουν
Στον κατάλογο των υποψηφίων
Θυμάτων

Μας περιέλουσαν ύστερα
Μ’ όλα τα χρώματα της οικουμένης
Κ’ έμεινε στο πρόσωπο
Μια πινελιά
Ανάξια κριτικής.

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Ανδρέας Μαλόρης 

Ταξιδεύουν εδώ μ’ έναν ήλιο δραπέτη
Σκέψεις λιτές με σήμαντρα μνήμης
Ιδέες και στόχοι
Ψηφιδωτά με σιδερένιες βελόνες
Προσχεδιασμένες επάλξεις
Στο κάστρο του κόσμου
Αποφάσεις
Μάσκες
Και στίχοι.

ΣΤΟΧΑΣΤΡΑ

 Ανδρέας Μαλόρης 

Τέλος πάντων θέλαμε να επιβιώσουμε
Και τα δάκτυλα της γης
Κρατούσαν το σφυγμό μας.
Κι’ ο κόσμος στα μπαλκόνια
Χειροκροτούσε
Χωρίς να ξέρει το γιατί.

Μπροστά η γη μας έμπαινε
Σε νέο κτηματολόγιο.
Καιγόμασταν
Ψιθυρίζοντας
Μικρές, μικρές συλλαβές.