Κυπριακά Τραγούδια (στίχοι) που ακούγονται σε γάμους: 2 (Στολισμός Νύφης και γαμπρού)

Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ

1.

Άγια* στολίστε την καλά την μαρκαριταρένην,

απού την έχ' η μάνα της κάθε οκτώ λου(σ)μένην

κι απού την έχει ο κύρης της μέσ' στα γρουσά χωσμένην.

Φωνάξετε της μάνας της να ΄ρτη να την ιζώση

και να της βάλη την ευκήν και να την παραδώση.

Α ΄δε* καμούς που έχουσιν οι κάμποι και τα όρη

όταν αποχωρίζεται η μάνα 'που την κόρη.

2.

Φωνάξετε της μάνας μου ευκήν να μου χαρίση,

το γάλαν που με βύζαξεν να μου το χαλαλίση.

Αφέντη μου και μάνα μου, μεγάλον τ' όνομάν σας,

χαλάλιν να μου κάμετε το βυζανάγιωμά σας.

3.

Μεν* κλαίεις νύφφη, μεν κλαίεις και δεν θα ρέξεις* πέρα,

η μάνα σου εν' δαχαμαί, θωρείς την κάθε μέρα.

Σήμμερ' αλλάσσει ο ουρανός, σήμμερ' αλλάσσ' η μέρα,

σήμμερα στεφανώνουμε ατόν και περιστέραν.

Μεν καμαρώνεις, νιόνυφφη, και χάνεις την ωχράν* σου,

να πάης με το ταίριν σου να χτίσης την φουλιάν σου.

Σήμερα πέντε ποταμοί στέκουν σταματημένοι,

κ' η μονοκόρη του σπιδκιού στέκει καμαρωμένη.

Η Παναγία κι ο Χριστός νά ΄ρτουν να βοηθήσουν,

το φόρεμα της νιόνυφφης να της το ευλοήσουν.

Χτενίστε τα μαλλάκια της να βκάλουν 'ποχτενίδκια,

και πέρτε τα του χρυσοχού να κάμη δαχτυλίδκια.

3.

Ελάτε δα και δέτε την, κι αν έχη άλλην πέτε,

εν σαν τον ήλιον τον γρουσόν την ώραν που γεννιέται.

άγια = άντε εμπρός, α 'δε = για δες, μεν = μην, ρέξεις = περάσεις, ωχράν = χρώμα, γιαλλίν = καθρέφτης

*****

Ο ΣΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΑΜΠΡΟΥ

1.

Σήμμερα εν Κυριακή ευλοημένη μέρα,

ξυρίζουν και τον νιόγαμπρον με την πολλήν μανιέραν.

Παρπέρη, τα ξουράφκια σου καλά να τ' ακονίσης

και ξύρισε τον νιόγαμπρον, να μην τον τυρανήσης.

Παρπέρη, τα ξουράφκια σου να τα μαλαματώσης,

για να ξουρίσεις τον γαμπρόν, να μεν τον αιματώσης.

Παρπέρη, ξύριζε καλά, σύρνε κομμάτιν χέριν,

κι εν ώρα πόννα σμίξουσιν με τ' ακριβόν του ταίριν.

Ελάτε ούλοι γύρω του τώρα που θα τον ντύσουν

και φέρετε κολώνιες να τον μοσκομυρίσουν.

2.

Άγια στολίστε τον γαμπρόν και σάστε τα μαλιά του

γιατ' εννά τον παντρέψουμε ένι με την χαράν του.

Στολίστε το, στολίστε το τ' όμορφον παλληκάριν,

που βρίσκεται στην μέσην μας, σαν ήλιος, σαν φεγγάριν.

Σ' εσέναν πρέπει νιόγαμπρε, ρολόιν με καδέναν,

γιατ' είσαι 'που ψηλήν γενιάν και που μεγάλον γαίμαν.

Κι εσέναν πρέπει, νιόγαμπρε, ρεπούπλικον καππέλλον,

που δκιάλεξες κι αγάπησες το άθθος των κοπέλλων.

Αλλάξετέ τον με χαρές τον νιόγαμπρον, κοπέλλια,

και δώστε του 'που μιαν ευκήν νά ΄χη χαρές και γέλια.

Αλλάξετέ τον γλήορα, σύρνετε νάκκον* χέριν

κ' εν' ώρα που θ' ανταμωθή με το γλυκόν του ταίριν.

Φωνάξετε της μάνας του νά 'ρθη να τον ιζώση

και να του δώση την ευκήν, να μεν το μετανοιώση.

Πάνω στο κεφαλάγκαθθον κάθεται το σγαρτίλιν*

να του χαρίση ο Θεός την μάνα και τον κύριν.

Στολίστε τον τον νιόγαμπρον με την πολλήν την βιάσιν,

κι η νιόνυφφη τον καρτερά στην εκκλησιάν να πάσιν.

Απόστολε Αντρέα μου, που ΄σαι στο περιγιάλιν,

βοήθα και του νιόγαμπρου να βάλη το στεφάνιν.

επεξηγήσεις: προσιαστή = σουρωτή, βάκλα = φουφούλα, κόξα = μέση, κάτσες = κάλτσες, ποδίνες = μπότες, νάκκον = λίγο, σγαρτίλιν = καρδερίνα, άππαρος = άλογο, ιχράμια = χράμια υφαντά.