Στο σημερινό κείμενο θα ασχοληθούμε με κάτι που αναφέρεται στις στρατιωτικές σχολές ως εμμονή στο σκοπό. Είναι ένα κείμενο που συνδέει τους αγώνες του Ελληνικού έθνους. Πως το έπος του 40 συναντά τη προδοσία του 74’. Εμμονή στο σκοπό λοιπόν ή εμμονή στο σχέδιο; Κατάγομαι από το χωριό Στρυμονικό Σερρών αλλά και από τους Τοξότες Ξάνθης, από στρατιωτική - γεωργική οικογένεια. Το μακρινό παρελθόν βρίσκει συγγενείς μου στη Μ.Ασία και στη Πόλη. Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για τους αγώνες συγχωριανών μου αλλά και για θυσίες που έκαναν κατά τη διάρκεια μαχών του ελληνικού έθνους. Η ιστορία μας ξεκινά το 1940 όταν ο στρατιώτης Χαλβατζής Βασίλειος από το Στρυμονικό Σερρών, ήταν σκοπός στα Ελληνοαλβανικά σύνορα στη θέση ‘’Πανταζή’’ κοντά στη γέφυρα Μερτζάνης. Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες η Ιταλική επίθεση βρήκε μπροστά της τα ελληνικά φυλάκια. Και όμως. Τα ελληνικά φυλάκια ήταν επανδρωμένα. Δεν έφυγε κανείς για το τάγμα του. Κανείς δεν είπε ‘’Τι να κάτσω να κάνω εγώ εδώ, ένας είμαι ας πάω πίσω’’. Έμεινε εκεί να αντισταθεί τους βιαστές της Ελλάδος. Ο Κ.Χαλβατζής νιώθοντας τον θάνατο να τον πλησιάζει ‘’έγραψε’’ με μία πρόκα το όνομα του στο τσιμεντένιο τοίχο του φυλακίου. Ο λόχος του Χαλβατζή κατέστρεψε και ακινητοποίησε 10 τανκς. Πως... Μετά τον πόλεμο έφτασε πίσω στο χωριό μου στις Σέρρες με τα πόδια χωρίς παράσημα, χωρίς να αναγνωρίσει κανείς τον αγώνα του. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Ταγματάρχη Κασλά ο οποίος υποβιβάστηκε μάλιστα σε στρατιώτη. Ο ήρωας του υψώματος 731 υποβιβάστηκε σε στρατιώτη. 1974-1940=34 έτη… Πόσα χρόνια πέρασαν δηλαδή από τη στιγμή που το έπος μετατράπηκε σε τραγωδία; Πως μπαρουτοκαπνισμένοι αξιωματικοί έδωσαν τη θέση τους σε ανθρώπους που πρόδωσαν τη Κύπρο μας; To 1940 κερδίσαμε γιατί είχαμε εμμονή στο σκοπό. Οι Ιταλοί έχασαν γιατί είχαν εμμονή στο σχέδιο. Μήπως δε μαθαίνουμε λοιπόν από την ιστορία; Μήπως και εμείς από το 64 μέχρι το 74 είχαμε εμμονή στο σχέδιο και όχι στο σκοπό. Πόσοι λάθος χειρισμοί. Πόσες λάθος αποφάσεις. Δεν κοιτάμε την ουσία αλλά το ποιος έριξε τη πρώτη σφαίρα κατά του Αττίλα. Καλά να λέμε που ΡΙΞΑΜΕ κατά του Αττίλα. Τόσα χρόνια μετά λοιπόν έχουμε δει πως σημασία κύριοι δεν έχει το πόσοι και το πώς. Αλλά το γιατί και ο σκοπός. Αυτό διδάσκει η ιστορία. Απλά γεγονότα. Ποτέ δεν μάθαμε. Επηρεασμένος τελευταία από την επίσκεψη μου στο Συγχαρί κατάλαβα το μέγεθος της προδοσίας. Μία βόλτα έκανα στην Κερύνεια και απλά κοίταξα πίσω μου. Όχι προς τη παραλία. Προς το Πενταδάχτυλο. Πως είναι δυνατόν να μην είχαμε εμμονή στο σκοπό. Πως γίνεται να χάσαμε. Πόση προδοσία. Πως το ‘’σχέδιο’’ της Χούντας και των προδοτών εντός και εκτός νήσου διέλυσαν το τόπο. Καταλάβατε τώρα τι εννοώ ‘’σχέδιο’’ και τι σκοπό. Σκοπός μας τότε η Ένωση με την Ελλάδα. Σχέδιο δυστυχώς το πραξικόπημα και η προδοσία. Οι ήρωες του 74 έπεσαν για ένα σχέδιο που ήταν εξ αρχής προδομένο. Πως γίνεται το 74 στο ύψωμα 731 800 έλληνες να κράτησαν 6000 Ιταλούς. Γιατί απλά δεν ήταν προδομένοι. Εμμονή στο σκοπό. Υπεράσπιση των οικογενειών τους. Πώς να κρατήσεις 20000+ αττίλες όταν οι αξιωματικοί σου είχαν εμμονή στο σχέδιο διχοτόμησης και το σχέδιο προδοσίας. Όπως ο Βασίλειος Χαλβατζής πολέμησε στο φυλάκιο μόνος του έτσι πολέμησαν και πόσοι ελληνοκύπριοι αγωνιστές. Ο μεν είχε έναν αγώνα άνισο μεν αλλά με σκοπό από πίσω του δε. Οι ελληνοκύπριοι, η Ελδύκ και πόσοι ακόμα είχαν έναν αγώνα άνισο μεν αλλά με προδομένο σχέδιο δε. Το αίμα των ηρώων είναι γλυκόπικρο. Γιατί οι μανάδες τους ακόμα τους κλαίνε. Και κανένα κείμενο δεν απαλύνει το πόνο ενός αγώνα. Το 1974 ήταν μία από τις πιο μαύρες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας. Το θέμα είναι ότι εμείς τους δώσαμε το μαύρο μαρκαδόρο.
Το συγκεκριμένο κείμενο το αφιερώνω με πολύ αγάπη σε όλους τους αγωνιστές του 1974 αλλά και στον Βασίλειο Χαλβατζή που έφυγε από τη ζωή πριν λίγα χρόνια χωρίς κανέναν να αναγνωρίσει τη θυσία του.
Γκόγκας Αντώνιος 29/9/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου