ΑΠΟΠΕΙΡΑ : Ποιητική Συλλογή της Νέβης Αστραίου που εκδόθηκε το έτος 1986 (απόσπασμα)

...

Πέρα από το όνειρο,

αυτό το όνειρο που μας γοητεύει

και κολακεύει τη σκέψη,

Πέρα από την προσμονή

που μας πιέζει μέσα στο χρόνο

και δημιουργεί φαντάσματα απροσέγγιστα,

Πέρα από την μακάβρια αλήθεια

της κατάντιας μας,

και την ανεκπλήρωτη αλλαγή της,

Πέρα από την αγνή έκφραση

που δημιουργεί αλλεπάλληλους εχθρούς,

Πιο πέρα ακόμα βρίσκομαι εγώ,

εδώ κρυμμένη σ' ανυπεράσπιστα καλούπια

πλασμένα απ' ένα κίτρινο κόσμο

γεμάτο φως από την ουτοπία των πόθων μου.

...

Θέλω να μ' αγαπάς

χωρίς να γίνεσαι εθισμός στη μνήμη μου

χωρίς ν' ασκείς μια κριτική στη σκέψη μου.

Μη ψάχνεις να βρεις λόγους για τις πράξεις μου.

Είναι στιγμές ερωτικές που με πλακώνουν

κΓ όμως, δεν έμαθα ποτέ

αν η ίδια αυτή η ηδονή

πηγάζει απ' την ανάγκη

ή από την καρδιά μου.

...

Εδώ είναι η διαφορά μας.

Εσύ μεγαλωμένη με υποστηρικτές

όμοιους σου, που ενδυναμώνουν το έγκλημα,

κι εγώ, να παλεύω αδιάκοπα

για να ξεφεύγω απ' τις παγίδες

των προστατών σου. 

...

Βυθίζεσαι στο πέλαγος της σκέψης σου

χωρίς ναυαγοσώστη

κι ανακατατάσσεις βρώμικα βιώματα

ιεραρχώντας προτεραιότητες.

Μαγνητικές επιδράσεις σε ωθούν

ν' αντανακλάς αδυναμίες άρνησης

Χορεύοντας ροκ σ’ ένα κόσμο

φτιαγμένο για χασίς κι ονειροπόληση.

Φαντασιώσεις ναρκώνουν το βλέμμα σου

μα εσύ βυθίζεσαι

χωρίς αντίδραση καμιά,

περιμένεις το τέλος,

χαμογελάς στη λύτρωση.

...

Ναι, έτσι γεννήθηκα

μέσα στο φως της ομίχλης

σ' ένα μαυρόασπρο σκηνικό

γειτονικού θεάτρου.

Η όπερα ακουγόταν σιωπηλά

κι η μάνα μου βογκούσε,

η αγωνία απερίγραπτη,

η όπερα ακουγόταν σιωπηλά,

οι ακροατές περίμεναν το τέλος

την κριτική του θεάματος

κι η μάνα μου βογκούσε.

....

Καταναλώνω τη γλώσσα μέσα στη μνήμη

αποβάλλοντας υπαρξιακά σύνδρομα

που απασχολούν το πνεύμα.

Καμουφλάρω το πρόσωπο με παράδοξους συνδυασμούς

ταυτίζοντας τη σκέψη

μ' επιλογές χρωμάτων.

Κινούμαι σε μια διάσταση δύο επί δύο,

χωρίς καθορισμένα πλαίσια

και σ' αγαπώ γιατί κατάλαβες

αυτά που μου ανήκουν.

...

Αφού τα μάτια σου τ' ομολογάνε,

πώς απ' τη μια στιγμή στην άλλη

θα με καταδώσεις,

μη μ' αγκαλιάζεις για να ξεπλύνεις ενοχές

που ‘χουν κολλήσει στα βρώμικα χέρια σου.

Αφού τα ‘χαμε τέλος πάντων ξηγημένα

πως δεν θ' ανοίγαμε ποτέ

«τ' ανώνυμα μηνύματα»

που ‘ταν κρυμμένα στο πατάρι,

πόσο αστείος μου φαίνεσαι

γι' αυτή σου την περιέργεια...

Κι αφού, οκτώ λεπτά έχουν μείνει

για την επιλογή σου, μη βιάζεσαι.

θα μείνω εδώ για να τους περιμένω. 

...

Ελλείπεις οι λέξεις

που ξεφεύγουν απ' το στόμα σου.

Από το φόβο που σε συνεπαίρνει

έχεις μασήσει τις μισές

πριν να προλάβω να σου πω

πώς είχα καταλάβει.