ΕΛΑ ΠΙΟΝ ΜΕΝ ΜΕ ΠΑΙΔΕΥΚΕΙΣ / Μαρούλλα Πανάγου

Ηρτες άξιππα τζιαι φάνεις την ζωή μου ετάραξες
τζιαι στα βάθη της ψυσιής μου σαν το πλοίον άραξες
με καμες να σ'άγαπήσω τζιαι ο έρωτας τωρά
την καρκιά μου βασανίζει μ'ανοιξεν βαθυν γιαρά

Τζιεν αντέχω γιώνι φως μου, μιαν ημέρα χώρκα σου
διχα σου αχ πελλανίσκω που την στενοχώρκα σου
Τα ολόμαυρά σου μμάδκια μιαν ημέραν να μεν δω
φαίνεσταί μου τοτε ο ήλιος ,πως θαμπώνει τζι 'εν θωρώ

η θωρκά σου εν ο ήλιος άντζιελος με τα φτερά
μεν αρκείς για νάρτεις φως μου τζι η καρκιά μου καρτερά
Ανοικτή εμπόν' η πόρτα δίπλα η βασιλιτζιά
που νομάτισα για σέναν αχ αγάπη μου γλυτζιά

άφηστα πιον τα γινάδκια έλα μεν με τυρανιείς
αγαπώ σε πεθανίσκω μεν καμνεις πως εν θωρείς
Ελα πιον μεν με παιδεύκεις με μου κάφκεις την καρκιά
γιατι μέσα την θωρκά σσου έχω την σαν ζωγραφκιά