ΚΑΗΜΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ (απόσπασμα) / Βορεάδης Άγις

4

[  ]

Της πίκρας το ρημόστρατο δικό μου
τις αγκαθιές του όλο και τρυγάω
μαθές ακλουθητής του μαύρου νόμου
πιστός εγώ και πάω κι όλο πάω.

Ασύντυχη μιαν άκρη, γνέφια πλήθια, 
νυχτιά καταμερίς, σα φρενιασμένα
ματώνουν και πονούν τα ριζολίθια 
και λυτρωμό κανένα και κανένα.

Ξεστέρια καμιανή σε τέτοια ζήση 
κι αναμεσής τα χρόνια ροβολάνε . 
Τη μανιασμένη μιά τους να κρατήσει
τίποτις δε βολεί. Γρααμμένο θά ΄  ναι

ως τα στερνά τη θλίψη να βαστάω 
μονάχο βιος - καλή - που σου χρωστάω.