γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας
Διαβάζοντας
την ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Οικονομίδη : «Διαδρομές», αναζητώ όπως και σε άλλες
συλλογές των Κυπρίων Ποιητών αναφορές
για το νησί της Αφροδίτης, την πατρίδα μας. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Κανένας
ποιητής και ποιήτρια της Κύπρου δεν άφησαν έξω από το έργο τους τις αναφορές τους προς την Πατρίδα και το
δράμα της. Και εάν μέχρι την Τουρκική Εισβολή ήταν ξεκάθαρη η θέση και των
ποιητών για την ένωση ή επανένωση με τη μητέρα Ελλάδα, μετά τα τραγικά γεγονότα
του 1974, γίνεται ολοφάνερο ότι τα ποιήματα είναι μοιρολόγια, δάκρυα, πόνοι, λυγμοί
είναι ανάσες που χάνονται και μια διαρκή ελπίδα για την επιστροφή στα πατρώα
εδάφη. Έτσι και ο Λεωνίδας Οικονομίδης παλεύει με τους στίχους σ΄ ένα
στοιχειωμένο πρόβλημα και αφήνει τα συναισθήματα να τον κυριεύσουν. Η μικρή
πατρίδα είναι μια κόρη εγκαταλειμμένη από φίλους και γνωστούς της ιστορίας
καθώς είναι ένα «Λαβωμένο σκαρί αφημένο στο πέλαγος…». Στη προσπάθειά του να
βρεθούν οι αιτίες και να αποδοθούν οι ευθύνες, αλλά και στη ανικανότητα των
ημετέρων και υμετέρων καταλήγει στο θεμιτό συμπέρασμα ότι «… έναν εφιάλτη να στοιχειοθετήσουμε
δεν τολμήσαμε…» Τα αποσιωπητικά στο τέλος του ποιήματος «Αδικαίωτα όνειρα» ίσως
είναι όλες οι αλήθειες που ακόμα και ένας ποιητής προσπαθεί να αποσιωπήσει
αναδεικνύοντας το συναίσθημα και κατατροπώνοντας την πεζότητα της ιστορίας. Η
λήθη δεν είναι επιλογή. Ταξιδεύοντας σε τούτη την χρεωμένη ιστορία φτάνει «…στις
ακτές της Σαλαμίνας…» ξορκιστής των
λέξεων για να διατυμπανίσει μέσω του ποιήματος « Ωδή στην Αμμόχωστο» τη
δηλωμένη απόφαση του Τεύκρου να έρθει στην Κύπρο και να ιδρύσει την πόλη της Σαλαμίνας.
Στα ποιήματα «Ωδή στην Κύπρο» και « Φως στο σκοτάδι» παρατηρείται η χρήση της λέξης
«κόρη» μια διαρκής αναφορά στη σχέση της Κύπρου με την μητέρα Πατρίδα που δεν
είναι άλλη από την Ελλάδα. Η παραδοχή ότι και να συμβεί «…εσύ μικρή πατρίδα
αγαπημένη πάντα αρμενίζεις…» είναι και πεποίθηση όλου του ελληνισμού. Το
κομμάτι αυτό της Ελλάδας, η μικρή Αφροδίτη στα ανατολικά της Μεσογείου, για τον ποιητή ανήκει στο φως και όχι στο
σκοτάδι. Δεν μπορεί να χαθεί έτσι απλά, από ανιστόρητες αποφάσεις, από μοιραία
ίσως λάθη. Ο Λεωνίδας Οικονομίδης στα πέντε [5]ποιήματα που ακολουθούν, αφήνει
να αναβλύσει από την καρδιά του η λάβα και μια «φουρτουνιασμένη ψυχή» να
διασαλεύσει την μακάρια ηρεμία μας.
