Νυχτερινό Παραλήρημα του Τίτου Κολώτα

Λυπάμαι που δεν είμαι πια παιδί να κάνω όνειρα.
Τις συστολές μου μέσα τους να εκπορθώ.
Που δεν είμαι πια τρελός για να κρατώ μακριά
όσους τις σκέψεις μου πολιορκούν
για να σε βρουν να σε περικυκλώσουν. 
Με τρομάζει η τυραννία των λέξεων
Σε τούτους τους απειρόκαλους στίχους
Γδύνομαι τη λογική για να σ’ υμνήσω.
Οι ρυτίδες του κορμιού, μού αφήνουν τη ψυχή αρυτίδωτη
Ξεγλιστρώ αόρατος σε αδιόρατες και ευτελείς σκέψεις.
Ευτελίζομαι άρα υπάρχω.
Παλίρροιες πάλι οι πόθοι μου για σένα
σαν αλλόκοτες ανερούσες έρχονται.
Καραδοκώ άυπνος μέχρι την άκρη της νύχτας
Να ρθω να σ ανταμώσω.
Απέλπιδα ελπίδα σαν στύση αποδημητική
Απλές ασκήσεις ευτελισμού είπαμε...
Λάγνα η επιθυμία στο ανέσπερο κορμί σου.
Διάττουσες αναλάμψεις σε φθίνοντες ρυθμούς
Η γλυκιά μαρμαρυγή προμήνυμα θανάτου.
Πόθοι διάτρητοι από κατακλυσμούς λέξεων χωρίς ουσία
Χωρίς έστω ένα κύκνειο οργασμό.
Άσε με τουλάχιστον να κοιμηθώ μήπως σ ονειρευτώ.
Τα σώματα γεννούνε μόνο αισθήσεις
τα όνειρα γεννούνε αναμνήσεις σε χαίνουσα ψυχή
κι είναι υπόθεση αυστηρώς προσωπική.

Δυνατό κρασί

«Ο αγαπητός είναι για μένα σαν βότρυς της Κύπρου στον αμπελώνα του Εγκαδί» Σολομώντα «Άσμα Ασμάτων» Τα δυνατά κρασιά του τόπου εκεί κατά το Εγκαδί, δίπλα στης Νεμεσού την πόλη, πως δυνατές και ηδονικές επιθυμιές τους φέρνουν, ρέποντας έτσι μες στης ακολασίας τη ζωή. Φυγόπονοι, οκνηροί, οινόφλυγες, φιλήδονες, ερωτομανείς και πόρνοι γινωμένοι ιερουργούντες με ιέρεια την θεότητα την Μέθη, του Διόνυσου εξέχουσα συνοδό και πως τα μεθύσια τους με τους Σάτυρους, του Διόνυσου και της Νικαίας άξια παιδιά, τον Οίνο ,τον Οινοπίοντα, τον Άκρατο, τον Άμπελο , τον Ηδύοινο , τον Κώμο, και τον Μόλπο τελετουργούν. Έτσι έλεγε ο ευσεβής του Σαχέν της Βεστφαλίας ιερεύς, ο Λούντορφ[1] για του φτωχούς Κυπρίους, που μες την εξαθλίωση που έφερναν οι κάθε λογής κατακτητές και ευγενείς Δεσπότες τους, με τη ψυχή και το κορμί γεμάτα οδύνη αντί για ηδονή μες το κρασί τους βούταγαν λίγο ξερό ψωμί, άμα το είχαν, μήπως κι επιβιώσουν! Τίτος Κολώτας 4 Δεκεμβρίου 2009 [1] Επισκέπτης της Κύπρου 1336-1341επί Λουζινιανών

το διαβάσαμε: http://kolotas.blogspot.com.cy/search/label/%CE%97%20%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%20%CE%BC%CE%BF%CF%85

Τίτος Κολώτας (αναφορά)

Ο Τίτος Κολώτας γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου την 1η Φεβρουαρίου 1944.

Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ασχολήθηκε με τη Δημοσιογραφία και τη Πολίτική. Διατέλεσε υπεύθυνος στο γραφείο τύπου και διαφώτισης του ΔΗΚΟ και το 1986 εκλέχτηκε  Γενικός Οργανωτικός Γραμματέας του.

Αποχωρεί το 1989 από την ενεργό πολιτική και αρχίζει να εργάζεται  επαγγελματικά  στο χώρο της δημοσιογραφίας και  ως Διευθυντής ή Αρχισυντάκτης διαφόρων εφημερίδων και περιοδικών μεγάλης κυκλοφορίας της Κύπρου μεταξύ των οποίων το περιοδικό “Πανόραμα”, το TV Ραδιοπρόγραμμα» η «Χαραυγής της Δευτέρας» και ως Σύμβουλος Έκδοσης της καθημερινής «Χαραυγής». Διετέλεσε σύμβουλος της εφημερίδας “Ελευθεροτυπία” συντάκτης της εφημερίδας “Ο Κήρυκας” και μόνιμος συνεργάτης της «Λεμεσού» του Φιλελευθέρου. Διατηρούσε για τέσσερα χρόνια μόνιμη στήλη στη σατιρική εφημερίδα "Ποντίκι"

Βιβλία του:

• «Η Λεμεσός κατά τον 19ο αιώνα» (μαζί με την Αννα Μαραγκού)
• «Λεμεσός η Παλιά Πολιτεία μέσα από τον φακό του φωτογράφου Εντουαρτ»
• «Λεμεσός ταξίδι στους χρόνους μιας πόλης»
• "Μνήμες στη Πέτρα" Εκδόσεις "Consulo" 2009 (Ποιητικό Έργο) 
• "Αναφορά στο Δάσκαλο. Ανθολόγιο από τη ζωή και το έργο του Κωστή Κολώτα¨.

Οι ποιητές

Οι ποιητές λένε ψέματα σε όσους δεν τους πιστεύουν

Οι ποιητές καρφώνουν τις ψυχές όσων τους θαυμάζουν

Οι ποιητές προσπερνάνε αδιάφορα όσους τους λένε ψέματα,

πως είναι τάχα ευτυχισμένοι.

Οι ποιητές είναι άνθρωποι άδικοι και παράξενοι

Κι αλίμονο σ’ αυτούς που τους πιστεύουν!

Περιπλάνηση

Δεν προφητεύω τον έρωτα εγώ.

Τον ιερουργώ με όσα μ’ απόμειναν

Χρώματα

Ακολουθώ τ’ αχνάρια της ψυχής

Στα αέναα ταξίδια του ονείρου.

Αρμονικά δεμένα

Κι όπως τα ζώα, με την φυσική αρμονία

Του ένστικτου και της ομορφιάς,

Έτσι κι εγώ τον έρωτα ορμηνεύω

Τον ύπερο ευλογώ και ιερουργώ.

Τον στήμονα λαχταριστά

Περιφέροντας στο διαδύκτιο.

Αυτό τον κόσμο που έζησα πολύτροπα

Με ρίγη ηδονών

Ανασυνθέτοντας τον τώρα,

Απουσιάζω

Στην απέναντι όχθη

Πως περιμένει να με περάσει,

Χωρίς ψευδαισθήσεις

Ξέρω…