ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ / Χριστοφίδης Τίτος

Βρεθήκαμε σχεδόν γυμνοί

ώρες απόγευμα λίγο πριχού το σκότος

διαγράψει το φυσικό μειδίαμα

εκείνο το σκληρό μεσοδιάστημα

όπου αδέξιο μαχαίρι τεμάχισε τον χρόνο

σε πρώτο δεύτερο και τρίτο γύρο

αμφίρροπου αγώνα ιστορίας.

Μόνο αυτιά και μάτια σκέπαζε

το πέπλο βροντερής ομίχλης

η ιαχή του αναπόφευκτου απέναντι

ορθάνοιχτα παραθυρόφυλλα

που αγναντεύουν σκότος αντί φως

όταν η λογική με το συναίσθημα

το ένα τ άλλο εκμηδενίζουν

και ηττημένα κλείνουν σφαλιστά

το σκοτεινό δωμάτιο

φτωχό ,παντέρημο μένει και από τα δυο.

Θα σε κρατώ επιμονή από το χαλινάρι

ισόρροπο να ψάχνεις τον χρησμό

συναίσθημα και λογική ισόποσα στο ζύγι

ο άνεμος του απερίγραπτου

μην έρθει και σε πάρει.

ΤΙΤΛΟΙ ΚΑΤΟΧΗΣ

 

Στοιχήθηκαν αρμονικά.

Σημαίνει χωρίς αχρείαστες

πολύπλοκες επισημάνσεις και προεπιλογές.

Λιγότερο τις αφορούσε

το φοβικό μυστήριο κριτήριο

το πεταχτό

ακαταλαβίστικο πομπώδες ματαιόδοξο

έντονο ή κεκαλυμμένο

άνδρο ή θηλυπρεπές.

Είπαν, ξεπερασμένες παγιδεύσεις του μυαλού.

Η πρώτη έστησε χορό ακίνητο,σιωπηλό.

Η δεύτερη, με το κενό της άρνησης,

την απουσία στοίχησης

σημάδεψε το θέλω με ορμή.

Η τρίτη ντύθηκε με παρδαλές φιγούρες

ασύμβατες με ορθογραφικά τεχνάσματα

γιατί ´κραυγί´ είναι ´κραβγεί´, όπως την πεις κραυγή.

Όλες οι λέξεις στη σύναξη οργής και διαμαρτυρίας

την ένσταση τους βρόντοσήμαναν.

Οι λέξεις δεν είναι κτήμα κανενός.

Την έσω τους ορμή, πηγαία σημασία

κρυμμένη, φανερή,δεν την εκχώρησαν

για ιδιοτελείς φιγούρες σημασίας

με τίτλους κατοχής.

Τελείωσε ο χρόνος χάριτος, λήθης

υπομονής ανάγνωσης.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΜΗΣΗ / Χριστοφίδης Τίτος

Μπορεί να ήταν κάποτε

ρευστό

και

φευγαλέο

με άλλη δόμηση όπου κανένα

όριο

είτε

φραγμός

να μην προσδίδει σχήμα σε προθέσεις

ορατές,

ενδογενείς

αόρατες

ή και υποβολιμιαίες

του αχαλίνωτου ρυθμού.

Να συλλαμβάνει λέξεις

σε ξόβεργα νοητικά και

άνομος συντελεστής των θρύλων

να καθορίζει την συντέλεια

ως μέθοδο απόρριψης θανάτου

του καλού

με την

αφαίμαξη κακού.

.

Τώρα το συμπαγές μυαλό

είναι αντίθετο με το κενό ως χώρο

άθλια σκέψη

όνειρα δειλά

μνήμη ακατέργαστη

και ψέμα πολυδύναμο.

Το συμπαγές μυαλό δεν έχει διαστάσεις

μια και η γνώση διαστέλλεται με όρους μη τελειωμένους.

ΣΤΟΧΟΣ / Χριστοφίδης Τίτος

Κάθε φορά που άπλωνε το χέρι

έμοιαζε άσκηση καθορισμού ορίου

της αστραπής στο βλέμμα

κάποτε νόμιζε θα έφτανε τον στόχο να αδράξει

να τον κλειδώσει με δείκτη και αντίχειρα

στην απαλή γωνία βεβαιότητας

το όχι δεδομένο την βεβαιότητα ζηλεύει πάντα

αλλά ο στόχος όλο έφευγε

υπάκουος στο κέλευσμα των στοιχισμένων

σε ευθύγραμμη σειρά προσηλωμένων μυρμηγκιών

η άπειρη διαδρομή δεν καθορίζει

κανένα τέλος μήτε αρχή καμία

και όχι όπως περιγράφεται στις άγραφες

μας εμμονές ο ίδιος τοποθετείς

σε φανερό σημείο

το ποθητό σου αποτέλεσμα

και με προσποίηση ερευνητή δήθεν

περιπλανιέσαι να το βρεις ακόμη

και τις στείρες ευκαιρίες

ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ΄/ Χριστοφίδης Τίτος

Ο μόνος τρόπος να ξεχωρίσεις οποιοδήποτε

γήινο φαινόμενο από ανάλογο του

γυμνό πυρακτωμένο διαπλανητικό

μπορεί να είναι το συναίσθημα

μια και το σύμμεικτο στερέωμα δεν τρέφει πεταλούδες

απουσιάζουν από αυτό

μελισσοκόμοι μέλισσες

που δεν αλλοίωσαν ποτέ

μαγνητικά πεδία έλξης , ροές των φωτονίων,

τροχιές γαλαξιών και δεν καθόρισαν ποτέ

εκείνη την αλάθητη συμπαντική πορεία.

Κάτι ασχημάτιστο γενετικό μπορεί

αφήνει απροστάτευτη την πανανθρώπινη διαδρομή

στο έλεος μιας εύκολα ψηλαφητής παρέκκλισης

διάθλασης προορισμού όπου αγόγγυστα αναδεικνύεται

η δύναμη αφανισμού ζητούμενο θριάμβου προεξέχον

σε μια συλλογική αυτοκατάργηση , ευτελισμό

με ανισόρροπη δειλή αυτοφαρμάκωση.

Μια σπουδαιότητα αθέατη τέρπει ματαιόδοξα

στον αχανή περίγυρο το απειροελάχιστο

αμελητέο μας συνάφι

αμίλητες οι μέλισσες ρωτούν

γιατί ο χρόνος δεν συνομιλεί με το σοφό

την ευφυΐα και όχι το αίσθημα επίδειξης μια και

η σπουδαιότητα κατέχει λόγο ύπαρξης μόνο

με κορυφαίο συνοδό την χρησιμότητα στο φως.

ΦΥΓΗ........... / Χριστοφίδης Τίτος

 

Θα μπορούσε να είναι μύθος,

λείπει όμως η παράλογη υπερβολή,το ψέμα.

Με τόνα χέρι σφίγγει το πέτσινο λουρί

ανέκφραστη, θλιμμένη η βλοσυρή μεσήλικη κυρία.

Το άλλο χέρι αιωρείται ρυθμικά σαν εκκρεμές

χρωμάτων απορίας σ απρόσμενη συνάντηση.

Κοντόσωμο το συνοδό σκυλί

και μαλλιαρό και υποτακτικό,

με άσπρο χρώμα πάναγνης αθώας παρουσίας

στηρίζει, φωτίζει, γιγαντώνει την απαντοχή

της βλοσυρής θλιμμένης αγέλαστης κυρίας.

Περιδιαβάζει χρόνια τώρα το ζευγάρι

με χρονικό ρυθμό και τακτικά.

Το ’χρόνια’ είναι αόριστο

γιατί λιθόστρωτοι οι δρόμοι και ξερολιθιές

δεν σήμαναν ποτέ την ύπαρξη μόνο λιθίνης εποχής.

Σε σπάνια αφήγηση του άλλου μύθου

η έξοδος από το σπήλαιο απόγνωσης

έγινε με στήριξη στην κριαριού κοιλιά

τον τυφλωμένο πια Πολύφημο να ξεγελά ο μυθικός

με κρίσιμο ζητούμενο ζωής - θανάτου, όχι εκτόνωσης

ούτε απαντοχής, φυγής από τη χρόνια απαίσια θλίψη.

ΝΟΜΟΙ ΦΥΣΙΚΗΣ / Χριστοφίδης Τίτος

 

Μαγευτικοί οι νόμοι φυσικής.

Δυο σύννεφα μαζί ο στοχασμός

αιώρημα στους άπλετους αιθέρες

να τους ζητάς

την προσεδάφιση και ανυπάκουοι αυτοί

πολύτεκνες μητέρες γεννοβολούν ιδέες.

Η έχιδνα να σέρνεται στη γη και το σκουμπρί

κοπάδι σκίζει τους ωκεανούς

δεν ψάχνει την ανάπαυση

όπως εκείνο το γινάτι αριθμών

χωρίς σχισμές και χαραμάδες με ένα ίσο μεταξύ

δύο και δύο μόνο τέσσερα τα λιονταρίσια πόδια

όπως το είπαν πρωτομάστορες και έκτοτε

ακαταμάχητο όλοι εμείς υπάκουοι τηρούμε.

Γιατί ανώμαλη κατάργηση ισορροπίας δυο πλευρών

σημαίνει χάος επέλαση δυνάμεων

το προϊόν αυτόνομης ισχύος

που τελικά μας υποτάσσει.

Ακόμη και το χρόνο χειρίζεται ο τηρητής

με βασικούς κανόνες αρμονίας

μακρόσυρτο τον διαστέλλει

σε μια διάρκεια δοσμένη

γεμάτη ότι σοφιστείς με νόημα ουσία

ή το αντίθετο σε άλλη μια παραλλαγή

ίδιο σε έκταση σκιά χωρίς ανταύγειες

συστέλλει και σμικρύνει

μέχρι την άπειρη ανύπαρκτη διάσταση

όταν κενό φυτρώνει άχρωμο και όφκερο

γεμίζει τη ζωή από αρχή μέχρι το τέλος.

Η ΥΦΑΝΣΗ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ / Χριστοφίδης Τίτος

Σ εκείνο το φαράγγι χάθηκε

η άγρυπνη μελαχρινή και άγουρη Σ(σ)οφία.

Τη γύρεψαν, ξεψάχνισαν βραχώδη μονοπάτια

βοσκότοπους χλωρούς από το φόβο

ρυάκια με τη δίκαιη ροή χωρίς νερό να σταματούν

πετούμενα στα πεδινά να κλαίνε μουσικά

κάποιος κρυφά τα δίδαξε την άριστη εναλλαγή

του τόνου της χαράς με το λυπητερό

τα ερπετά αγνάντι στις απρόσιτες κορφές

όπου δεν πιάνει χλευασμός

το Γέρακα, το Γύπα, Αετό.

Μπορεί να πίστεψαν κάποια στιγμή

ότι τη χάραξη και ύφανση των δρόμων

ανέλαβαν μεταξοσκώληκες

δεξιοτέχνες γόνιμοι με νήματα του ήλιου.

Οι αριθμοί των ήλιων λαμπερών

εκτός πραγματικότητας πληθώρα το ζητούμενο

ένας σε κάθε μια καρδιά ξεχωριστά

είτε κομμάτια άπειρα ενός μοναδικού

σε καταμερισμό ώστε για όλους να αρκεί

μια και ο ήλιος για πάντα είναι ένας.

Μα η Σ(σ)οφία έδειχνε ενόσω ζούσε τρόπους

υφάντρα εκείνη πρώτη ο ήλιος να ακτινοβολεί

σε κάθε μια καρδιά ολόιδιος

να τη ζεστάνει ολόσωστος γιομάτος

ωσάν να είναι σε αριθμούς οι ήλιοι μιλιούνια.