Σ εκείνο το φαράγγι χάθηκε
η άγρυπνη μελαχρινή και άγουρη Σ(σ)οφία.
Τη γύρεψαν, ξεψάχνισαν βραχώδη μονοπάτια
βοσκότοπους χλωρούς από το φόβο
ρυάκια με τη δίκαιη ροή χωρίς νερό να σταματούν
πετούμενα στα πεδινά να κλαίνε μουσικά
κάποιος κρυφά τα δίδαξε την άριστη εναλλαγή
του τόνου της χαράς με το λυπητερό
τα ερπετά αγνάντι στις απρόσιτες κορφές
όπου δεν πιάνει χλευασμός
το Γέρακα, το Γύπα, Αετό.
Μπορεί να πίστεψαν κάποια στιγμή
ότι τη χάραξη και ύφανση των δρόμων
ανέλαβαν μεταξοσκώληκες
δεξιοτέχνες γόνιμοι με νήματα του ήλιου.
Οι αριθμοί των ήλιων λαμπερών
εκτός πραγματικότητας πληθώρα το ζητούμενο
ένας σε κάθε μια καρδιά ξεχωριστά
είτε κομμάτια άπειρα ενός μοναδικού
σε καταμερισμό ώστε για όλους να αρκεί
μια και ο ήλιος για πάντα είναι ένας.
Μα η Σ(σ)οφία έδειχνε ενόσω ζούσε τρόπους
υφάντρα εκείνη πρώτη ο ήλιος να ακτινοβολεί
σε κάθε μια καρδιά ολόιδιος
να τη ζεστάνει ολόσωστος γιομάτος
ωσάν να είναι σε αριθμούς οι ήλιοι μιλιούνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου