Η Ποίηση της Κατερίνας Κωνσταντίνου Μάτσιου αναδύει μια λυτρωτική ευαισθησία. Απλές λέξεις συνθέτουν μπουκέτα λουλουδιών στίχων και τα ποιήματά της σε παρασαίρνουν σε οάσεις. Πολλές φορές συναντάμε κραυγές για το άδικο που παραλύει τον άνθρωπο.
Δημήτριος Γκόγκας
Έτσι είσαι ...
Η φοινικιά που χάρισες,
με την ψυχή σου,
Σου 'χουν πει
Φούντωσε και θέριεψε ...
Πιότερο από όλες τις άλλες
του κήπου τους
Τα γεράνια που χάρισες,
τα ευλογημένα,
Σου 'χουν πει
Ανθίζουν ολόχρονα...
Οι κρίνοι που χάρισες,
με την καρδιά σου,
Ανθοβολούν δυο φορές,
τη μια μάλιστα ...
καταμεσής τ' Αυγούστου...
Μα 'συ όλο δεν θυμάσαι...
Ούτε θυμάσαι τις Παναγιές που χάρισες ...
όσο κι αν οι λαμβάνοντες με χαμόγελο και αναπόληση θυμίζουν ...
Μοναχά που πλήγωσες ένα γατάκι, σε μικρή ηλικία τότε, κάτω από τους τροχούς, σε μιαν όπισθεν...
στον τόπο της άλλης σου ζωής ...
κακιά στιγμή ...
μα και αυτό ... το επτάψυχο ... μισκίνικο όπως ήταν, θέριεψε μετά ... και κοιμόταν στην ποδιά σου!
**
Ψάχνω μια λέξη
που να ξέρει να αγαπάει αληθινά...
Πόσο δύσκολο είναι...;;;!!!
Τόσο...(...)!!!;;;
Μην με πληγώνετε άλλο λέξεις...
μην με πληγώνετε...
Μ' ακούτε...;;;
Έδωσα όλη μου τη ζωή
για σας...
πεισματικά...
και ανεπανόρθωτα...
Τις νύκτες και τις μέρες μου
Τις λύπες... Τις χαρές μου...
Καλοκαίρια και Χειμώνες
Άνοιξες... Φθινόπωρα
Ααα! Αυτά τα Φθινόπωρα
Πόσο τρεχαλητό...!!!
Ωωω!!! Αυτές οι Άνοιξες ...
Πόση Προσευχή!!! Την χωρούσε ο ουρανός...;;;
Τους Χειμώνες αναπαντοχή
Τα καλοκαίρια η συγκομιδή
Ελευθερία...
**
Ελένη
" Στον παράδεισο που γίνεται κόλαση
Δεν υπάρχουν αξιώματα
μόνο η δύναμη της ψυχής
Τα κτυπήματα
στις κλειδαμπαρωμένες πόρτες
και παράθυρα τα μεταμεσονύκτια σταματούσαν την καρδιά της
Με προσευχή ανασταινόταν
Διώχναν τον κόσμο
πέρναν προαγωγές ...
Μικρές προδοσίες και μεγάλες προδοσίες παντού
Τα κτυπήματα στο σώμα
ταπείνωναν την κατάμαυρη ψυχή
Ανυπεράσπιτη μπροστά στα μάτια όλων
"Ουκ είδασιν τι ποιούσιν"
Κτίζουν και χαλούν γιατί έχουν τη βεβαιότητα
Ε! Τώρα έχουν τη βεβαιότητα "
Και για όλες τις γυναίκες του κόσμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου