ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΖΑΠΙΤΗΣ
Χωρκόν μου που μ’ ανάγιωσες τζι εμέν
τζιαι τους γονιούς μου
τζιαι του παππού μου, τον παππούν
τζι ούλλους τους χωρκανούς μου,
τζιείνους που’ ρταν τζιαι κάτσασιν κοντά σου τζιαι ριζώσαν
τζιαι κάμαν κλώνους τζιαι κλωνιά
τζι εις τον γυρόν σ’ απλώσαν.
Γιατ’ έν’ το χώμαν σου γλυτζύν,γλυτζύν τζιαι το νερόν σου
τζι ο καθαρός αέρας σου τζι ο νήλιος ο λαμπρός σου
τζιαι συγκολλά σου ο γιαλός με τες ακρογιαλιές του,
τες βάλες, τα λιμάνια του τζιαι με τες αμμουθκιές του.
Τα λλιαστά χωράφκια σου τα κοτσινοβαμμένα
τζιαι τα δεντρά σου, πωρικά ψημένα φορτωμένα
τζι όμορφα τα σπίθκια σου τζιείνα τα πλιτταρένα
τζιαι τ’ άλλα με αρκόπετρες, μαστορικά χτισμένα.
Τίποτε το παρακατινόν, εν έσιεις πόν’ δικό σου,
τζι όσοι εφάαν τζι ήπιασιν νερόν που το νερόν σου
τζι έκατσαν πας στο χώμαν σου, το γλυκοκότσινόν σου,
λαλούν πως μέσα στον τουνιάν εν έσιει όμοιόν σου.
Τες ομορκιές σου τες πολλές θέλω να τραουήσω
με τα φτωχά τραούδκια μου πο’ χω για σεν γραμμένα
τζι ούλλου του κόσμου ‘ννά του πω, όσον τζιαιρόν ιζήσω,
όπου βρεχώ τζι όπου σταχώ’ ννα τραουώ για σένα.
Γιατ’ είμαι ‘ναν κλωνίν τζιαι γιω που τα κλωνιά σου
τζι ε’ ττέλω να ποχωριστώ ποττέ μου που κοντά σου.
Για πάντα να ποτζοιμηχώ στ’ αγκάλια τα δικά σου,
για να’ν γλυτζύς ο ύπνος μου, όπως τα χώματά σου.
