ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΣΟΥ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

Φύλαξα ένα μικρό ημερολόγιο τσέπης

δικό σου

γράφεις μέσα ονόματα τηλέφωνα

συνταγές φαγητών

-να μου τις πεις να τις δοκιμάσω

γιατί εσύ δεν μαγειρεύεις πιά-

αποφθέγματα σπουδαίων ανθρώπων

που άκουγες στην πρωινή εκπομπή

στο ράδιο

πράγματα που πρέπει να κάνεις

-και δεν πρόφτασες-

γενέθλια φίλων που δεν υπάρχουν πια

και ξαφνικά σκορπισμένοι εδώ κι εκεί

δυο τρεις στίχοι δικοί σου

με ομοιοκαταληξία

σ'εκείνη την πλάγια καλλιγραφική γραφή

για την κόρη σου τη "λατρεμένη"

"το ευωδιαστό γιασεμί" σου

την "πολυαγαπημένη"

κι όσο ξεθωριάζουν τα γράμματα

στην κιτρινισμένη σελίδα

τόσο πιο έντονα γράφονται

στη δική μου

και σήμερα στα γενέθλιά σου

που θέλω ν'αγγίξω κάτι δικό σου

δεν φαίνονται σχεδόν καθόλου πια

τρυφερά χαϊδεύω το ανύπαρκτο

μελάνι

και σου λέω να μην ανησυχείς

γιατί εγώ ξέρω

και τα έχω μεταφέρει εκεί

που τώρα με τίποτα δεν σβήνονται!

ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΕΚΠΤΩΤΟΥΣ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

 

Παρακαλείται ο Ιούδας

να παραλάβει από τον κήπο

την καινούρια του ταυτότητα.

Ο ασπασμός καλύπτει

το τίμημα της εισόδου

κι η αμοιβή δεν επιστρέφεται

ούτε σε δάκρυα μετανοίας.

Φεύγοντας ν'αποσύρει

το σχοινί της εξόδου

για να του διευκολύνει

τη μετάβαση.

Και να μη λησμονήσει

προπάντων

να "πληρωθούν οι γραφές."

(Από συλλογή "Μπορεί και να ήθελε ν'αγγίξει τη θάλασσα" εκδόσεις Ρώμη, 2020)

ΧΡΟΝΟΣ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

Κοιτάζω από μακριά

ένα κομμάτι μου ναυάγιο στο βυθό

άλλο ταξιδεύει καβάλα σ'αόρατο βέλος

-ποιός ξέρει για πού-

μόνο τα χέρια μου αγγίζουν για μια στιγμή

τα χείλη σου

κι ύστερα χάνεσαι βιαστικά στο ποτάμι

δεν θα ξαναζήσουμε έτσι

ποτέ ξανά.

ΑΝΟΙΧΤΗ ΦΥΛΑΚΗ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

 

Ήταν το τέλος

μια έκρηξη ωραία

στα μάτια τ'ουρανού

κράτησα τις μνήμες αντήλιο

στην τροχιά του φωτός

μην χαθεί η πορεία

από προσώπου γης.

Βαθειά η ρυτίδα του κόσμου

όταν η λύπη ξεχνά να κοιμηθει

μα τι να ωφελεί άραγε

που ακόμα ακούω

τραγούδι πουλιού

τα ματωμένα πρωινά.

Παράξενα μηνύματα

οι αδύνατες φωνές τους

το βλέμμα παγωμένο σίδερο

κι οι πόρτες ανοιχτές

-- η ελευθερία εφήμερη ομορφιά

στο όνειρο του καθενός

έξω ο κόσμος βρυχάται

πληγωμένο θηρίο

κι εκείνα δεν πετούν πια

τουλάχιστον

έχει μια μονιμότητα

η θλίψη της φυλακής.

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

Κάθε Απρίλη

ένας τρυφερός άνεμος

με μυρωδιές λουλουδιών

από στεφάνια

θα περνά μπροστά

από τις μαυρόασπρες φωτογραφίες σας

ν''αποτίει φόρο τιμής

για όλη την άνοιξη που χαρίσατε.

Κι Εκείνη η Πανώρια στην Ανηφοριά

με το βλέμμα τους καθαρό

καρφωμένο για πάντα στα μάλλιά Της

θα χαμογελά σ'όλα τα παλληκάρια

που άνθισαν στο χώμα

με θλιβερή υπόκρουση

το κροτάλισμα όπλων

και τον ξύλινο αντίλαλο της καταπακτής.

ΛΕΥΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ΄/ Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

 

 

Μια λευκή πεταλούδα

αγκιστρωμένη στο φως

τυφλή απ`τις αντανακλάσεις

αόρατη σχεδόν

γνέφει από το τζάμι

ανοιγοκλείνοντας φτερά

 

σήκωνε μια λεπτή σκόνη

χίλια δυο χνουδάκια

να ταξιδεύουν στον αέρα

να κάθονται στα μαλλιά μου

σαν την άνοιξη τότε

όταν ανέμιζες το χρωματιστό φουστάνι

κι έλεγες πως ήταν μια ωραία μέρα

για να μας θυμίζει αυτό

που δεν θα έχομε ποτέ ξανά.

ΠΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

Ποιός να σου το'λεγε

πως αρχηγοί κρατών

θα χαιρετούσαν με τιμές

τον άκαμπτο ύπνο σου

πρωθυπουργοί θ' ακουμπούσαν

με παγωμένο αδιάφορο χέρι

στεφάνια εις μνήμην

τουρίστες

θα σ'έβγαζαν φωτογραφία

σε ταξίδια αναψυχής.

Ευτυχώς

που τουλάχιστον

τις άπνοες νύχτες του καλοκαιριού

σκουπίζεις νοερά τον ιδρώτα

του εύζωνα

που συντροφεύει τον ταξίδι σου

κι ανταλλάζετε εκείνο το νεύμα

του γνήσιου αμοιβαίου σεβασμού.

ΣΧΕΔΟΝ ΣΑΝ ΙΩΒ / Θεοδοσίου - Νικολάου Μαίρη

 

Δεν αποζητώ καμία έξοδο

από την κοιλιά του κήτους.

Ακόμα κι αν το σκοτάδι

με καταπίνει καθημερινά αμάσητο

και με αποβάλλει αναίσθητο

στ’ αχώνευτα

η υπομονή μου με συνεφέρνει

τελικά.

Έτσι κι αλλιώς

έξω η θάλασσα αλυχτά

για τον πνιγμό μου.