Μήνυμα Αγάπης στον άνθρωπο η Ποίηση του Ξάνθου Λυσιώτη γράφει ο Φώτης Τριαρχης

http://digital.lib.auth.gr/record/33326/files/npa-2005-21218.pdf?version=1

Λυσιώτης Ξάνθος (βιογραφικά στοιχεία)

Γεννήθηκε  στην Λάρνακα το 1898. και απεβίωσε τον Ιανουράριο του 1987. Σπούδασε δια αλληλογραφίας ξένες γλώσσες . Εργάστηκε στον επιχειρηματικό τομέα (ίδρυσε και διεύθυνε τον δικό του εμπορικό οίκο)

---

Το επίθετο του Λυσιώτης είναι δηλωτικό της καταγωγής του πατέρα του Κοσμά, που καταγόταν από τη Λύση. 

Τέλειωσε το Παγκύπριο Εμπορικό Λύκειο Λάρνακας το 1916. Έκανε σπουδές ξένων γλωσσών με αλληλογραφία.  Ασχολήθηκε με το εμπόριο και ίδρυσε δικό του εμπορικό οίκο, που διεύθυνε μέχρι το θάνατο του.

Από το 1932 ο Ξάνθος Λυσιώτης εγκαθίσταται στη Λευκωσία. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1937, έρχεται το πρώτο του βιβλίο, «Τα εφήμερα», ποιητική συλλογή, που κερδίζει έπαινο σε διαγωνισμό του Λογοτεχνικού περιοδικού «Ξεκίνημα» των Αθηνών.

Ο Ξάνθος Λυσιώτης συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους ποιητές της Κύπρου. Η ποίηση του έχει βραβευτεί επανειλημμένα.

Υπήρξε εταίρος του Διεθνούς Συνδέσμου Ποίησης Γιουλγκρέϊβ Αγγλίας, μέλος της Εταιρείας Ποιήσεως του Λονδίνου, του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών Αθηνών, του Ελληνικού Πνευματικού Ομίλου Κύπρου, της Εταιρείας Ελληνικών σπουδών Αθηνών, του Συλλόγου ΠΕΝ Κύπρου.

Από το 1980 ως το 1983 διετέλεσε Πρόεδρος της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου. Το 1984 εκλέχθηκε επίτιμος Πρόεδρος της Εταιρείας.

Πέθανε στη Λευκωσία τον Γενάρη του 1987, σε ηλικία 89 χρόνων.

Το 1983 έλαβε το  Βραβείο του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού Νεανικού Βιβλίου για την Ποιητική του Συλλογή :  Τραμπαλίσματα


έργα του:

•  Εφήμερα  [Νέος Κόσμος] , 1937 
• Ωδές του Νότου, 1959 
• Αποδημία , 1961 
•  Παλίρροιες , Τυπ.Πρόοδος , 1971 
• Πρόσκληση για ταξίδι , 1981 
• Τραμπαλίσματα ΄, 1983 
• Αππιδάκι βουνό μου , 1984 
• Δεκαπεντασύλλαβοι του δεκαπενταύγουστου , 1984
• Το πορτραίτο της ωραίας Χαρίκλειας  , 1985 
• Ρεμβασμοί του στερνού Ιουλίου , 1986 
• Συγκομιδή γ' , 1987 

πηγή υλικού :  http://www.kypriwnerga.com/site-artist-56-gr.php

Να τραγουδήσεις / Λυσιώτης Ξάνθος

Θέλω μόνο για με να τραγουδήσεις.

Να ξεχυθούν οι μελωδίες της ψυχής σου

σαν πτυχές κάποιου ονείρου εξωτικού

κι εγώ σαν δέχτης κυμάτου ηλεχτρικού

να ριγώ στο θάλπος της φωνής σου.

Για μένα υποβλητικά να τραγουδήσεις.

Οι τρίλιεςνα σκορπούν της μουσικής σου

του δειλινού την άγρια μοναξιά

κι εγώ της νιότης να ρουφήξω τη χαρά

στη γλυκιά τρεμούλα της φωνής σου.

Έλα τώρα για με να τραγουδήσεις.

Γύρω η σκιά τις έγνοιες μας τυλίγει

σ’ ένα μανδύα ακαθόριστα μαβί

κι η εσάρπα τ’ ουρανού η μεταξωτή

τις ρόδινες ανταύγειες της ανοίγει.

Για μένα υποβλητικά να τραγουδήσεις.

Να κελαρύσει του στήθους σου η γλύκα

μέσα στην άφραστη άπλα της σιωπής

και σε καινούργιες νότες να μου ειπείς

ό,τι η καρδιά μου από καιρό αγρίκα

Λάρνακα (απόσπασμα) / Λυσιώτης Ξάνθος

Kυλά η ζωή σου όπως κυλούν των ουρανών οι λύχνοι

     και φθίνει σάμπως φθίνουνε στο φράχτη τ’ άσπρα ρόδα

     μοιραία και μελαγχολικά μ’ ανάλγητη ηρεμία

      πλάι στο κύμα που άριες παλιές σου μουρμουρίζει.

     Mα γύρω σου και μέσα σου εφιαλτικά πλανιώνται

     οι ριγηλότατες μολπές μιας εαρινής κιθάρας,

     γλάρων φτερά που αράξανε, καράβια διπλωμένα,

     κι άσπρα μαντήλια το ύστατο να δακρύσουνε ‘χαίρε’

     στη νιότη που άνθισε γοργή και πιο γοργή εμαράθη.

Εφήμερα / Λυσιώτης Ξάνθος

Αγαπώ της αμέριμνης νιότης τη χαρά,

της εφήμερης νιότης μας την πλάνη

–πάντα της πεθαίνει μ’ ανοιχτά φτερά

στου ανεκπλήρωτου πόθου το λιμάνι.

Αγαπώ το ρόδο που το εξαίσιο του σκορπά

άρωμα και φυλλορροά μεσ’ το ανθογυάλι

το εφήμερο τραγούδι που παθητικά

σβήνει για να μην ακουστεί πια πάλι.

Και τα χρυσονείρατά μου τ’ αγαπώ,

και το φέγγος των ματιών σου το τόσο ωραίο–

κάθε τι αγαπώ μέσ’ τον κόσμο αυτό

που εφήμερο χάνεται μοιραίο.

Που εφήμερο σαν τον καπνό σκορπά

και σαν τον Έρωτα τον πρόωρα ξεχασμένο,

τον Έρωτα που σταλάζει στην καρδιά

τη γλυκιά νοσταλγία των περασμένων.

Κι ω ας ήταν όμοια στην καρδιά σου να σκορπούν

γλυκιά μια μνήμη οι εφήμεροί μου οι στίχοι

όταν τα βήματά μου πια δεν θ’ αντηχούν

και του καιρού θε να σιμώνει η Λήθη

Δεκαπεντασύλλαβοι του δεκαπενταυγούστου / Λυσιώτης Ξάνθος

(Απόσπασμα)

VI

Κι αν στέρεψαν τα σύνορα μέσ’ του καιρού το χάσμα

δεν έχει σύνορα η ψυχή στην απεραντοσύνη

κι ούτε τον πόθο δένουνε γκέμια και χαλινάρια.

Μα στου γιαλού σου αγάπη μου τα σύνορα αρμενίζω.

Βάζω τα σπλάχνα μου άγκυρα μέσ’ του βυθού τα πλάτια

αγκομαχούν τα κύματα στο φρουμαγμένο νότο

δεν είν’ καπνός η αγάπη μου γιά σύννεφο που σβήνει–

φωτίζουν το τιμόνι μου των κεραυνών πελέκια.