Kυλά η ζωή σου όπως κυλούν των ουρανών οι λύχνοι
και φθίνει σάμπως φθίνουνε στο φράχτη τ’ άσπρα ρόδα
μοιραία και μελαγχολικά μ’ ανάλγητη ηρεμία
πλάι στο κύμα που άριες παλιές σου μουρμουρίζει.
Mα γύρω σου και μέσα σου εφιαλτικά πλανιώνται
οι ριγηλότατες μολπές μιας εαρινής κιθάρας,
γλάρων φτερά που αράξανε, καράβια διπλωμένα,
κι άσπρα μαντήλια το ύστατο να δακρύσουνε ‘χαίρε’
στη νιότη που άνθισε γοργή και πιο γοργή εμαράθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου