Η κούκλα / Δάφνη Νικήτα

Βλέπω τα λεπτά της πόδια
να κρέμονται από το ράφι
το δέρμα της είναι πράσινο
-δεν θυμάμαι αν σου είπα πως σ' αγαπώ-
τα δάκτυλα της κόκκαλα μυτερά
μα τα χείλη της σαν αίμα
αφήνουν τη μέρα να τρέχει
σαν καπνός μέχρι να φτάσει
νύχτα πια στο πλάι μου
-μα αφού σου το είπα πως σ' αγαπώ-
είναι όμορφη σαν παιδί που στο χέρι έχει κλωστή
με μια καρδιά στο τέλος
και καθώς φυσάει ο άνεμος αυτή φεύγει ψηλά
-προσευχή σε ουρανό-
τη βλέπω να τρέμει
σηκώνω το βλέμμα να την αγγίξω
την κρύβουν όμως τα σύννεφα που γεννάει ο νους
όταν το φιλί σπάει με δύναμη στο πάτωμα
και οι ανάσες μιας αιμάτινης νύχτας παγώνουν και καίνε
χαράζοντας τα κρυστάλλινα πρόσωπα
βλέπω τον έρωτα σου να τρέχει από τα μάτια σου
σαν προσευχή που φεύγει ψηλά
και πίσω της αφήνει λέξεις που μου χαιδεύουν τα δάκτυλα
μ' αγκαλιάζουν σφικτά
μέχρι να πονέσω
μέχρι να πω
πως σ' αγαπώ
ξανά και ξανά
μέχρι να γεμίσει το δωμάτιο
με κόκκαλα μυτερά
σαν λευκά σύννεφα
μέχρι να τη δω και πάλι απέναντι μου
να χαμογελάει και από
τα κόκκινα χείλη να γεννιέται
ολόκληρο και πάλι
το φιλί