Της μάνας της
πολύτεκνης,
τα βάσανα
ποιος ξέρει,
που τράβησεν
στουν τη ζωή,
για να τα
καταφέρει;
Σε δύσκολους
πολλά τζιαιρούς,
παιδκιά για
ν’αναγιώσει,
τζιαι τα σωστά
εφόδια,
για την ζωή να
δώσει;
Σύζυγος μάνα
τζι’ αδερφή,
τίτλοι που την
κουράζουν,
το κλάμα τζιαι
το γέλιο τους,
όμως την
ξεκουράζουν.
Σε εποχές που
δύσκολα,
κάποιος τα
βκάλλει πέρα,
ακούραστη
εστάθηκεν,
κοντά τους η
μητέρα.
Έζησεν μέρες
δύσκολες,
στην μνήμη της
εμείναν,
τζείν τα μωρά
που γέννησεν,
να κλαίουν που
την πείναν.
Εδούλεψεν
πολλά σκληρά,
μα ‘ταν
τζιαιροί με φτώσια,
για να γοράσει
ένα ψουμί,
ήθελεν τόσα
γρόσια.
Τίποτ’ εν τους
εστέρησεν,
μητ’ εν που
τους αρνήθην,
ήντα φταίεν
τζιειν το μωρό,
τ’ αθώον που
γεννήθην.
Με σ’ετσι
τόπον πούμελλεν
ο Τούρκος να
θελήσει,
με βίαν νάρτει
έναν πρωί,
τζιαι να το
κατακτήσει.
Πόλεμος τζιαι
ξεριζωμός,
νεκροί τζι’
αγνοουμένοι,
τζιαι μάνα
πόσιει τα παιδκιά,
να τα θωρεί
κλαμένη.
Πιον εν το
μέλλον άραγε,
τζιαι πως θα
καταντήσουν,
εις το στρατό
τα έπεψε,
μ΄άραγε θα
γυρίσουν;
Περνούν οι
μέρες τζι’ έρκεται,
της νύχτας το
σκοτάδι,
για τα μαντάτα
τ’ άσιημα,
νάσιει παιδί
στον άδη.
Τζι όμως σαν
μάνα εν μπορεί,
για να
λοξοδρομήσει,
σαν βράχος
στέκει δυνατή,
τ’ άλλα
παιδκιά να ζήσει.
Μάνα καλή τζι’
ακούραστη,
φρουρός πον
ποτζοιμά ται,
ξεχνά πάντα τα
δύσκολα,
τζιαι τα καλά
θυμάται.
Τούτα εν
πόσιει η ζωή,
τζι’ εν μπόρει
να τ’ αλλάξει,
έτσι ορίζει ο
θεός,
τζιαι κάμνει
τα με τάξη.
Της μάνας μια
εν καρκιά,
τζιαι ποιος
λαλεί εν ψέμα,
για τα παιδκιά
της μανιχά,
κτυπά τζιαι
δκιά το γαίμα.
