ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ / Θωμά Μαρία

Εκείνους
που τα πουλιά τούς εγκατέλειψαν
κι έμειναν μόνοι
και σιωπηλοί
ξεκίνα μια βραδιά
με την καρδιά γεμάτη
να τους φιλέψεις
ένα γλυκό
Με μια γλυκιά ευχή
ένα γλυκό σου λόγο
με μια ζεστή καρδιά
κι ας είναι κρύα τα χέρια
δώσε τους κάτι ν’ αγαπούν
και μια μαγική σκούπα
και μάθε τους
το γέλιο και το κλάμα της ψυχής
και μάθε τους
ανέκδοτα κι αστεία
που θα ‘ναι ακόμα εκεί
κι όταν θα ‘χεις φύγει
για να παίξεις κι αλλού
με τη φλογέρα σου

ΕΚΠΤΩΤΟΥ ΠΡΟΣΕΥΧΗ / Θωμά Μαρία

Διώξε τη λεηλασία από μπροστά μου
κι άσ’ την πίσω μου
πάρε τη λύσσα και τον τρόμο μου μακριά
Πάρε το πήλινο μου κέλυφος
με στενεύει και με γδέρνει όταν πάω να σηκωθώ
κι αφήνει πίσω ίχνος όταν σέρνομαι
και δεν μ’ αφήνει να εμπνέω σεβασμό
Φόρα μου κατάσαρκα φτερούγες
-δεν με πειράζει αν τσιμπάνε-
Χύσε μου κατάκαρδα πελάγη
-και μη σε νοιάζει αν κρυώνω-
να μη μ’ αγγίζει άλλο το κενό
μη με χλευάζουν άλλο τ’ άλλα αστέρια κυκλικά
πως πρώτα άκουσα μια ευχή κι ύστερα έπεσα στη γη

Μαρία Θωμά (βιογραφικά στοχιεία)

Η Μαρία Θωμά γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1980. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στην Αθήνα και θεωρία λογοτεχνίας στο Leicester. 

Το 2002 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη στην Κύπρο.

Ποιητικές συλλογές: 

• "Μια ιστορία για τον ουρανό", εκδ. Όμβρος, 2002 και 
• "Καλωσόρισες στις Μυκήνες", εκδ. Αλεξάνδρεια, 2008
• Μια ιστορία για τον ουρανό (Όμβρος 2001) (Κρατικό βραβείο) 

Πρωινή ευχή / Θωμά Μαρία

Σήμερα το πρωί είδα στο δρόμο
ένα μαύρο περιστέρι
μου έχει λείψει το αμεγέθες
το ελαφρύ κορμί
η φυγή
Να ‘μουν το φως στα φτερά σου και
να φεύγαμε μαζί
ή το πιο σκούρο αβγό στη φωλιά σου

[Είμαι εκδίκηση ] / Θωμά Μαρία

«Είμαι εκδίκηση 
επειδή δεν έγινα θυμός 
επειδή γράφω σε χαρτί κάθετες γραμμές χωρίς να νευριάζω 

[...] 

Δεν σε αναγκάζω ν' ανακαθίσεις 
αλλά δεν σ' αφήνω και να κοιμηθείς»

[Ναι, πίσω απ' τον τοίχο] / Θωμά Μαρία

«Ναι, πίσω απ' τον τοίχο είμαι γυναίκα 
 αλλά περίμενε, 
βαρέθηκα να είμαι αποσυρθείσα τραυματίας 

 [...] 

Είμαι γυναίκα, ναι, όχι σπουργίτι». 

Καλωσόρισες στις Μυκήνες (2008) : Ποιητική Συλλογή της Θωμά Μαρία (Μικρό απόσπασμα)

Το καλοκαίρι χτύπησα
στα μπράτσα μου τα τραύματα μού θύμισαν την πρώτη μου μέρα
μετά πάτησα νάρκη και πέθανα με θάνατο αφύσικο
τυλίχτηκα ψύχος και σάπισα, λοιπόν
κοιμόμουν δίπλα σ' έναν δολοφόνο.
...

Είμαι εκδίκηση 

επειδή δεν έγινα θυμός 

επειδή γράφω σε χαρτί κάθετες γραμμές χωρίς να νευριάζω 

...

Δεν σε αναγκάζω ν' ανακαθίσεις 

αλλά δεν σ' αφήνω και να κοιμηθείς

...

Ναι, πίσω απ' τον τοίχο είμαι γυναίκα 

αλλά περίμενε, 

βαρέθηκα να είμαι αποσυρθείσα τραυματίας 

...

 Είμαι γυναίκα, ναι, όχι σπουργίτι