B L A C K F R I E D “A” / Βοσκαρίδης Πάμπος

.

Τη μέρα που ξεπούλαγαν τους σκλάβους

που τέλειωνε ο χρόνος της σοδειάς

ο ήλιος δεν λεγόταν να φανεί

τηγάνιζαν τα άλφα μες στο λάδι

και μαύρο πίνουν έκτοτε καφέ

στη μνήμη αλυσόδετων θυμάτων

οι έκπτωτοι εκπτώσεις κυνηγάνε

πασκίζοντας να σπάσουν τα δεσμά

Μ α θ υ μ α τ α δ η μ ι ο υ ρ γ ι κ η ς α ν α γ ν ω σ η ς / Βοσκαρίδης Πάμπος

 Μ α

θ υ μ α τ α δ η μ ι ο υ ρ γ ι κ η ς

α ν α

γ ν ω σ η ς

.

Ζυγι

ζω τις καλυτερες στιγμες μου

ανα

πωλωντας επεισοδια παλια

μνη

μες στου μυαλου τους λαβυρινθους

ελπι

ζωντας σ’ αυτες τις αναμνησεις

απαρ

αβιαστες τις θελω μες στο νου μου

κατα

κρατωντας τα πρωτοτυπα για μενα

ξανα

ζυγιζω σε κανταρια χαλκευμενα

αλι

μονο πλαστα αντιγραφα μοιραζω

Δ ε υ τ ε ρ ο γ ι ο ύ ν η ς / Βοσκαρίδης Πάμπος

Χάρη μας έκαναν οι μοίρες

που τον διάλεξαν

γιατί είναι ο μακρύτερος

Κι άλλοι έχουν τόσες μέρες

όσες η αφεντιά του

μα τούτου δω οι μέρες

είναι πολύ μακρύτερες

με πιότερα λεπτά στη δούλεψή του

για να μπορούμε πιότερες φορές

με ενού λεπτού σιγή

να φέρνουμε στη μνήμη συμφορές

που ήρθαν και που θα ‘ρθουν

πριν το τέλος του

Α Ρ Ι Θ Μ Ο Λ Α Γ Ν Ε Ι Α / Βοσκαρίδης Πάμπος

.

Μεσούντος μηνός Απριλίου

του έαρος όντος κλινήρους

σονέτου στρεβλώνω τους στίχους

μιμούμενος ύφος λογίου

.

Ελπίδα εμού του ιδίου

η έλευση τούτου του θέρους

παρόντες να έβρει τους γέρους

που έχουν υπόλοιπα βίου

.

Εν τούτοις τολμώ να ρωτήσω

το μέτρημα τόσων κρουσμάτων

αλλάζει τον ρουν των πραγμάτων;

.

Μη γίναμε αριθμολάγνοι;

Το μέτρημα ας είναι με μέτρο

ας είναι με μέτρο τα μέτρα

Τ ω ν δ ι α β α τ ά ρ ι κ ω ν κ α ι τ ω ν μ ε τ α ν α σ τ ε υ τ ι κ ώ ν / Βοσκαρίδης Πάμπος

Φθινόπωρο, απόγευμα

απ’ το παράθυρό μου

βλέπω τα φλαμένγκο

συντεταγμένα να πετούν κατά την αλυκή

Ένα σπουργίτι έρχεται

και κάθεται απ’ έξω στο περβάζι

κοιτά κι αυτό σιωπηλά

και ξαφνικά γυρνάει και μου λέει

Τι τα κοιτάς;

αυτά δεν είναι σαν κι εμάς

δεν έχουν γεννηθεί εδώ

ούτε κι εδώ θ’ αφήσουνε τ’ αυγά τους

διαβατάρικα σου λέω

Όμορφα όμως, και μεγαλοπρεπή

του κάνω

Όμορφα κι εχούμενα

μου λέει

προστατευμένα

σε τόπους και σε τρόπους

απρόσιτους σε μας

Κοίτα στο άλλο το παράθυρο

το ανατολικό

αυτό που σύννεφο ομοιάζει

μονάχα σύννεφο δεν είναι

σμάρι αμπελοπουλιών

αδύνατων, κακομούτσουνων

σκουρόχρωμων μικρών πουλιών

κυνηγημένων στον τόπο τους

απ’ την κακοκαιρία

και περίεργες συνθήκες

ούτε κι αυτά γεννήθηκαν εδώ

ούτε κι εδώ θ’ αφήσουν τα αυγά τους

πολλά όμως θ’ αφήσουνε εδώ

τα πούπουλα και τα σπασμένα τα φτερά τους

ούτε ψύλλος στον κόρφο τους

αυτών που δεν έχουν τη γη αυτή για σπίτι

Είπε και πέταξε μακριά

το γνωστικό σπουργίτι

Α Ι Τ Η Σ Η Α Υ Τ Ο Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Σ Η Σ / Βοσκαρίδης Πάμπος

.

Ομφαλοσκόπε ποιητή σε ερωτώ

είδες τι γίνεται στη Χώρα

άκουσες τι παίζεται στον λόφο

συνειδητοποιείς πως η γραφίδα σου

μελάνι πια δε βγάζει

παρά μονάχα μετάξι εκθαμβωτικό

παλλόμενο από τα χειροκροτήματα

των φίλων και ομότεχνών σου

που μαζί μ’ αυτά καταλαγιάζει

ως μεταξωτή εγκλείστρα

γι’ απόλυτα συστημικό

τον, δίκην μεταξοσκώληκος, εγκλωβισμό σου

Γνώθι, ομφαλοσκόπε ποιητή

η αίτηση αυτοεξαίρεσης

πως άλλοθι δεν είναι

Τ α Ά χ ρ ο ν α / Βοσκαρίδης Πάμπος

 

Ξυπνήσαμε ένα πρωί

κι ονομάσαμε τη μια μέρα σήμερα

την άλλη χθες

την παράλλη αύριο

και πάλι συνεχίσαμε να νοιώθουμε χαμένοι

και τις ονοματίσαμε

καθώς δεν μπορούσαμε να θυμόμαστε

περισσότερα από εφτά ονόματα

τις βάλαμε σε μήνες

και τους δώσαμε αριθμούς

και συνεχίσαμε να αισθανόμαστε αποπροσανατολισμένοι

και βάλαμε σημάδια τις εμπειρίες μας

τόσες μέρες πριν απ’ αυτό

τόσες μετά από κείνο

Αν απλά κοιτάζαμε μέσα μας

και ψηλαφούσαμε κάτι

ενδεχομένως άναρχο και ατελές

θα παύαμε να ασχολούμαστε

μανιωδώς με τον χρόνο

αφού αυτός όλο κι όλο που κάνει είναι να μετρά

την απομάκρυνση από κάποια αρχή

και την προσέγγιση σε κάποιο τέλος